De Franse elektropopper Miel De Montagne bracht begin dit jaar zijn naamloos debuutalbum uit en stond daarmee nu in een mooi gevulde Rotonde in de Botanique. Zoals zijn naam al doet vermoeden, bracht hij honingzoete nummers met een funky gitaartje. Met dank aan de oneindige energie van een prettig gestoorde Miel en de afwisseling tussen stijlen hebben we ons geen seconde verveeld. En hoewel de temperaturen buiten alsmaar kouder worden, kregen we binnen een hittegolf met stralend zonnetje over ons heen.
Als voorprogramma kreeg zijn knotsgekke maatje World Brain de taak om het publiek al wat op te warmen. Het beste kunnen we hem omschrijven als een hipster die een vrolijk gitaartje mixt met elektronische bliepjes en een vreemde fluit die wat weg heeft van een fietspomp. Gooi hier nog eens een scheut humor over en je krijgt funky nummers die gaan over wifi of bubble tea. Zelfs op een nummer met de titel “Everybody Dies” was het moeilijk om de heupen stil te houden.
Eenmaal alle ledematen helemaal losgeschud waren, was het de beurt aan Miel De Montagne. De Fransman maakte zijn intrede als een volleerd rockster door keihard ‘Bonjour Botanique!’ door de micro te schreeuwen en hoewel Halloween gisteren was, lieten Miel en zijn muzikant het niet na om zich te verkleden. Zo was Miel de sorteerhoed uit Zweinstein gaan halen en had de synths-speler duivelshoorntjes op zijn hoofd.
De opener “Pour Rien Au Monde” zorgde door de afwisseling tussen de funky gitaarriff en de synthesizers meteen voor wiegende heupen in de hele zaal. Op het meest honingzoete momentje van de avond moesten we niet al te lang wachten, “L’amour” zorgde voor het eerste meezingmoment. Al dat zoete was niet aan Miel besteed, want weer haalde hij zijn rocksterallures boven door met zijn gitaar op de boxen te klimmen en ervanaf te springen.
Na al dat springen en dansen werd het ook eens tijd voor een rustiger nummer en dit werd zelfs meteen een slow. Speciaal voor zijn hond schreef Miel het nummer “Slow pour mon chien”, en slowen werd er nog net niet gedaan, maar elkaars schouders vastpakken en heen en weer wiebelen toch wel. Nadat iedereen weer op adem was gekomen, werden de bassen helemaal opengedraaid en werd het nog een groot dansfeest met de funky grooves van “J’y peux rien” als uitschieter.
Natuurlijk kon zijn grootste hit “Pourquoi Pas” niet ontbreken en hierbij had hij nog een verrassing in petto. Toen het publiek luidkeels aan het meezingen en dansen was, verdween Miel even en kwam hij terug met twee spuitbussen partyspray die hij helemaal leeg spoot op het publiek, hoe gek kan je het bedenken. Dit nummer kregen we zelfs een tweede maal te horen omdat het publiek maar bleef aandringen op een bisnummer en aangezien hij zijn hele repertoire er al door had gejaagd, besliste hij om hiervan nog een knotsgekke versie te spelen. Zo kwam World Brain mee op het podium vergezeld door zijn vreemde fluit en baande Miel zich een weg door het publiek om zelfs zijn geluidstechnieker een deeltje te laten zingen.
Toen we buiten kwamen kregen we nog een lekker Belgische regenbui over ons heen, maar dit deerde helemaal niet, omdat we zojuist een overdosis vitamine D en honingzoete deuntjes te verwerken kregen. Hoe je de zon toch nog kan laten schijnen op een druilerige dag als gisteren.
