Miel De Montagne bracht vorig jaar al zijn ep Petit Garçon uit, maar dat hij niet lang meer een kleine, onbekende jongeman zou blijven, hadden wij al wel gedacht. Met zijn singles bereikt de Fransman een steeds groter publiek. En zo hoort het ook, want zijn sound is niet alleen origineel, het klinkt ook nog eens zonnig en zoet als honing. Op zijn naamloos debuutalbum brengt Miel De Montagne opnieuw de ideale sfeer tot stand. Hij speelt met verschillende invloeden uit de latino- en funkwerelden en laat die mooi inpassen in de rode draad, die bestaat uit zweverige en vaak ook dansbare electropop waar je vooral van moet genieten.
De exotische kant van zijn electropop komt naar voren door de specifieke percussie die gebruikt wordt en die ook nog eens speelt met de tegentijden. Dat geeft een extra, boeiende dimensie aan de nummers en zorgt ervoor dat we ons languit willen leggen en zorgeloos genieten van de zon, net als op het artwork. Vooral “Plus le même” en “L’amour” bieden deze combinatie van dromerig en dansbaar. Hoe Miel ook die ‘l’amoooouuur’ zingt, is om van te smelten. Pretentieloze nonchalance. Niet iedereen zou daarmee wegraken, maar bij deze jongeman is het zelfs een meerwaarde.
We worden helemaal high op zijn honing wanneer Miel zijn discoschoenen aangetrokken heeft. De gitaar herhaalt van die typische korte, maar strakke riffs, de bas speelt een bouncy lijn en de synths klinken uitgesponnen. En dan komt daar nog eens Miel’s hoge stemgeluid bovenop dat de al zo funky sound nog verder verrijkt. Heel het plaatje klopt op “Permis b bébé” en “J’y peux rien”. Ook op “Pourquoi pas” haalde de Fransman alles uit de kast. Hij schotelt ons zijn stem voor met massaal veel delay in de afkruiding, en het werkt. Rustig bouwt “Pourquoi pas” op tot een waar dancenummer, waarom niet!
Het hoeft niet altijd upbeat en opvallend te zijn, op “Ces rêves” en “Le soleil danse” houdt Miel De Montagne het rustig. Dat betekent niet dat die nummers niet kleurrijk zijn, integendeel. Er wordt vooral gewerkt aan het opbouwen van een gelukzalige sfeer en daar slaagt de jongeman ook in. Zo doen de zeemzoete ‘too-doo‘s’ van zijn zonnelied vanaf het begin hun werk, meteen gaan we op in Miel’s universum en we merken zelfs niet dat het langer dan vijf minuten duurt. Dan kan de sound niet anders dan goed zitten.
Miel De Montagne’s unieke benadering van de Franse electropop heeft ons kunnen bekoren. Zijn kleurrijke songs laten ons wegdromen en genieten, of hij nu de exotische of funky invloed of rustige zijde van zichzelf uitkiest. Daarnaast is ook zijn stemgeluid een grote troef, zonder zijn klankkleur had Miel De Montagne’s muziek niet zo zonnig en zoet gesmaakt als nu.
