Lauren Daigle @ Botanique (Orangerie): God zij dank

De Amerikaanse zangeres Lauren Daigle heeft al twee Grammy-awards op haar schouw staan, maar het is pas sinds dit jaar dat haar succes verder ging dan enkel Amerika. In haar thuisland is ze al een gevierde ster en behoort ze tot de top van ‘contemporary christian music’. In ons land is dit genre niet meteen een begrip, maar in het gelovige Amerika is dit een populaire muzikale richting die nog steeds relevant is. Sinds dit jaar kent ook België de prachtstem van Daigle en zo mocht het ‘uitverkocht’ bordje gisterenavond in de Botanique bovengehaald worden.

Met tien verteerbare minuten vertraging kwam Daigle na een korte intro op. De bal kwam dan aan het rollen door “Still Rolling Stones” dat met het legendarische “Think” van Aretha Franklin werd gemengd. “Look Up Child” bleef in datzelfde vrolijke elan en onderstreepte voor het eerst het goede samenspel van haar band en de drie backing vocals. Een van de dames kreeg in “Sir Duke”, in het origineel uiteraard van Stevie Wonder, de kans om vocaal helemaal uit te halen, en of ze dat deed.

Naast Daigle’s mooie stem was het toch ook wel de trompettist die de aandacht wist te trekken. In heel wat nummers kreeg het instrument een belangrijke rol toebedeeld. In bijvoorbeeld “Trust in You” was het blaasinstrument de rode draad en maakte het de sound nog iets voller. Een volle sound misten we dan in “Rescue”, dat de campagnesong van Studio Brussel’s Warmste Week is. In de eerste strofe en het eerste refrein leek Lauren een andere key te zingen, waardoor het ietwat raar overkwam. De liveversie focuste iets te veel op de orgel, waardoor we de magie van de studioversie moesten missen.

Terwijl muziek tegenwoordig vooral over alcohol, drugs, seks, liefdesverdriet of een politieke frustratie gaat, zingt Daigle allemaal nummers die een religieuze betekenis hebben. Niet elk nummer is echter een schot in de roos, want in tegenstelling tot bijvoorbeeld “How Can It Be” en “Love Like This” was “Losing My Religion” iets te saai en gebeurde er met het nummer weinig boeiends op podium. “Love Is” werd dan weer gered door een meezingmoment en haar grote hit “You Say” was uiteraard het moment waarop iedereen gewacht had.

Ondanks dat de Amerikaanse zangeres al drie albums uit heeft, kregen we toch net iets te veel covers te horen. Haar Bob Marley mash-up “Your Wings/One Love” was niet bijster memorabel en belandde al snel in de vergeetput. “Don’t Dream It’s Over”, in het origineel van Crowded House, was dan wel weer interessant door een interessante live-uitvoering. Toch hadden we graag nog iets meer van haar eigen nummers gehoord, want die moet ze niet meer naar haar eigen hand zetten. “Tremble” of “Rebel Heart” waren alvast songs waarvan we er vaker zouden willen horen terugkeren in haar set. Afsluiten deed ze met vier bisnummers, wat misschien ook iets te veel van het goede was, vooral omdat het (weeral) om drie covers ging.

Dat al de teksten een christelijke inhoud hebben, zal een groot deel van het publiek niet geweten hebben, omdat ze Daigle misschien enkel kenden van “You Say” en “Rescue”. Los van de boodschappen die ze brengt, is de muziek ook zeker mooi te noemen, al zou her en der wat extra pit geen kwaad kunnen. Op vocaal vlak zong Daigle de hele avond subliem en kon ze het publiek begeesteren met haar stemgeluid dat lichtjes nasaal en hees klinkt. Charmant was ze bovendien ook en zo liet ze ons voor bijna elk nummer weten dat het een van haar favoriete nummers was. Een warme persoonlijkheid, die dankzij God de weg naar muziek vond. God zij dank.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!