Indien Queen enkele decennia later had komen bovendrijven, was hun bandnaam The Struts geweest. Schaamteloze glamrock en een frontman die met een enorme elegantie en vol zelfvertrouwen danst alsof zijn leven ervan af hangt: dat is de formule waarmee de Britten gisterenavond de Zappa omtoverden tot een voetbalstadion of een grote arena.
Glitter, glamour maar vooral steengoede rockmuziek dus. Laat dat laatste nu net iets zijn waar ook King Nun alles van afweet. Het viertal bracht begin deze maand hun debuutalbum Mass uit, waarmee ze meteen hoge ogen wisten te smijten. Ook live slaat deze plaat in als een bom. Met onuitputbare energie en zanger Theo Polyzoides, die Iggy Pop-gewijs in bloot bovenlijf stond rond te springen, kreeg de band moeiteloos de handen op elkaar. “Hung Around” begeleidde ons naar de hoofdact van de avond, maar had evengoed de afsluiter van een festival kunnen zijn.
Aan afsluiten waren we echter nog lang niet toe. Waar King Nun ons met zijn energie helemaal kon inpakken, deed Luke Spiller dat mogelijk nog vlotter met zijn bodemloos charisma. De man leek, afgezien van zijn witte sneakers, rechtstreeks met een teletijdmachine uit de seventies te komen en dat klonk even indrukwekkend als het eruit zag.
Vanaf de eerste noot van “Body Talks” wisten de heren een enorme show neer te zetten. Retro outfits, een kleurrijke lichtshow en funky dansjes. The Struts bracht het gehele arsenaal aan glamrock het podium op. Dit in combinatie met een overdosis aan energie en riffs die even strak waren als de broek van de gitarist, zorgden voor een aanstekelijk geheel, waarbij niemand zijn benen stil kon houden. ‘Are you ready to dance?’ Een vraag die compleet onnodig was als je weet dat hierna “Dirty Sexy Money” ingezet werd. Want gedanst werd er, tot op de laatste rij.
Het grote showbizzgehalte deed ons met momenten wel erg hard aan Queen denken. Wanneer Spiller zich dan nog eens achter de piano zette om met “One Night Only” een grootse rockballad te brengen en later in de set enkele minuten de tijd nam om het publiek a capella te bespelen, was de vergelijking met Freddie Mercury al snel gemaakt.
Het feit dat het tempo nooit uit de show gehaald werd, zelfs de fragielste pianostukjes als stadionvullers klonken en er geen enkel moment was waarop er niet met uitvergrote, theatrale bewegingen gedanst werd, maakte dit optreden enorm entertainend voor het opvallend diverse publiek. Echter hadden we bij momenten het gevoel dat The Struts iets te veel theater wilde opvoerden. Door het gebrek aan tempowisselingen en het continue rondspringen en armen zwaaien alsof we naar een concert van De Romeo’s keken, overheerste de show met momenten het muzikale.
Dit terwijl het muzikale gedeelte op geen enkel moment tekort schoot. Spiller bewees over een enorm bereik te bezitten, terwijl ook de bassist en gitarist voor foutloze backing vocals zorgden. Op geen enkel moment was de band op een foutje te betrappen, wat een indrukwekkende prestatie is, gezien het continu aanhoudende tempo van de set. Het enige moment waarop de Britten even op adem konden komen, was de twee minuten durende gitaarsolo van Adam Slack die vloeiend overliep in afsluiter “I Do It So Well”.
Ook tourmaatje Kyle Falconer mocht tijdens een cover van The Views “Same Jeans” komen meegenieten van het feest. Want een feest, dat is wat de passage van The Struts in de Zappa was. Hoewel ze erin slaagden een lach op zowat elk gezicht in het publiek te toveren en ook muzikaal iedereen overtuigden, was The Struts waarschijnlijk oprechter overgekomen indien het theatrale niet uitvergroot werd tot het punt waarop we dachten dat we naar de We Will Rock You musical aan het kijken waren. The Struts was entertainend, maar met momenten misschien iets te entertainend.
Setlist:
Primadonna Like Me
Body Talks
Kiss This
In Love With A Camera
Fire (Part 1)
One Night Only
Dirty Sexy Money
Tatler Magazine
The Ol’ Switcheroo / Black Swan / Roll Up / Young Stars (medley)
I Do It So Well
Same Jeans (Cover van The View met Kyle Falconer)
Put Your Money On Me
Where Did She Go
Somebody New
