Begin jaren 2000 schreeuwde elke emo-rocker luidkeels ‘Salt, sweat, sugar on the asphalt’ mee. En dat was dan ook het hoogtepunt van een band die sinds 1993 meedraait en met de regelmaat van ongeveer drie jaren een album uitbrengt. Dat het ene album al beter is dan het andere, dat lijkt de logica zelf. Het hoogtepunt kwam er natuurlijk ook omwille van de tijdsgeest, want veel lijkt Jimmy Eat World niet te zijn veranderd. Toch zat er sinds het vorige album Integrity Blues net even een stijlbreuk(je) in, maar dat hebben ze toch niet doorgezet.
Jimmy Eat World draait dus al een dikke 25 jaren mee in het emo-rock-punk circuit. Dit doen ze vanuit de US en wel vanuit Arizona. Met een consistente bezetting doet deze band het dus behoorlijk en kwalitatief gezien zijn er weinig fouten vast te stellen. De typische stem van Jim Adkins maakt dat deze band een zeer herkenbaar geluid heeft en zo onderscheidt het zich van andere bands. Met Bleed American uit 2001 braken ze door en sindsdien is deze band eigenlijk nooit van de radar verdwenen.
Zoals reeds vermeld, valt er geen stijlbreuk te horen. Op het vorige album was er een kleine wijziging ingezet, maar daar wordt geen vervolg aan gebreid. Er wordt zelfs een beetje meer naar vroeger gekeken en het oudere geluid wordt terug van onder het stof gehaald. De typische emo-rock sound van vroeger wordt vereerd zoals ze vroeger als een van de beste deden. Veel fans van het oude, stevigere werk zullen hun hartje kunnen boven halen met nummers zoals “Criminal Energy” en “Love Never”.
Maar dit album biedt meer aan dan een terugblik naar het verleden. Er zit een leuke variatie in en dat maakt het een hoogst interessant album. Elk nummer heeft een typisch Jimmy Eat World-kantje, maar steeds weten ze het een eigen twist te geven. Daar waar vijftien jaar geleden gekozen werd voor die typische rocksound, is er nu gekozen voor wat plottwisten. De saxofoon op het einde van “All The Way” klinkt in eerste instantie als een vreemde eend, maar dat maakt het nummer één van de leukere nummers.
Ook aan het aspect ‘pop’ ontsnapt deze band niet. Maar eerlijk gezegd doen ze dat fantastisch met nummer “555” door aan dit nummer weer een eigen twist mee te geven. De eerste luisterbeurt van dit nummer is een vreemde gewaarwording, maar als je dit meermaals luistert samen met de volledige plaat, dan besef je dat dit het evenwicht is waar Jimmy Eat World misschien al lang naar aan het zoeken is. Het nummer “One Mil” is daarentegen een iets te makkelijke oplossing. Zoals gewoonlijk wordt het beste tot laatste bewaard. “Congratulations” is een heel opbouwend nummer en doet heel anders als de rest en dat lijkt ons de perfecte afsluiter van Surviving.
Jimmy Eat World wint deze weddenschap die ze met zichzelf aangaan. Een goede balans tussen het oude geluid met genoeg nieuwe en leuke elementen maken dat deze plaat een van de betere is van de laatste jaren. Niet enorm vernieuwend, maar wel erg leuk en aanstekelijk. Deze plaat kwam uit op 18 oktober en voorlopig zijn er geen Europese data bekend.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
