Mondingo is het soloproject van Domien Cnockaert, die ook al in de liveband van Hooverphonic speelde en Wwwater vergezelde op tour. Niet de minste muzikant dus, en toch schopte hij het niet tot de finales van Sound Track. Een beslissing van de jury waar wij het absoluut niet mee eens zijn, want net als zijn prestaties in de selectieronde van Sound Track, is zijn allereerste ep We Are, Aren’t We? om van te smullen. Eén ding is echter zeker: Mondingo komt er zo ook wel!
De ep opent met een basnoot op elke tel en een met reverb aangelengde stem. Niet veel later komt de opbouw eraan en in de plaats van een typische elektropopclimax krijgen we vervolgens iets helemaal anders te horen. We wanen ons plots op een ander continent, met oosterse klankjes die werkelijk vanuit alle windrichtingen op ons afgestuurd worden. Het exotische feest is hiermee in gang gezet en naarstig beginnen we te zoeken naar onze dansschoenen.
Het is uitbundig bewegen en viben alom, en het beste van al is dat Mondingo daar aanzet toe geeft zonder in clichés te vervallen. Zijn uitheemse aanpak wordt gecombineerd met verfrissende beats en vooral een grote goesting in een bezwerend feest. Ook op “Road to Tibet” en eerder uitgebrachte single “Bonfire” zal Domien een grabbel in de portefeuille hebben moeten doen om bij te betalen voor zijn uitpuilende bagage aan plezante klankjes. De man levert excentrieke muziek die van veel finesse getuigt.
Na drie zo’n buitenlandse kloefers worden we even in slaap gewiegd met “Lullaby of Lybia”, maar door een verontrustende ondertoon durven we onze ogen niet lang gesloten te houden. Echt op ons gemak voelen we ons niet, want de slepende en mythische walm omsluiert geleidelijk aan alles en iedereen. Zeker met die strijkers erbij krijgt het nummer zelfs een groots gevoel. Ook trager weet Mondingo ons dus moeiteloos in zijn ban te trekken, en door z’n sterke opbouw is het dan ook nog eens een opvallend mooi en afgerond geheel.
Enkel de afsluiter “Chicken Masala” is geen uitschieter. Mondingo eet dat blijkbaar al eens graag en haalt er inspiratie uit, maar net als het wijdverspreid gekende eten, is ook dit nummer iets minder uniek. Wel tof door al die voedselverwijzingen, maar op lange termijn niet zo memorabel.
We Are, Aren’t We? teleporteert ons naar een feestlocatie in een Oosters land. Niet alleen zijn die nummers mega plezierig, ook zitten ze sterk en origineel in elkaar. Alsof dat nog niet genoeg was, komt er nog een bewijs van veelzijdigheid met “Lullaby of Lybia” en kunnen we concluderen dat wij alvast staan te springen om nog meer materiaal van Mondingo te verorberen. Domien Cnockaert scoort!
