De boyband Girl Band bracht een eerste bundeling van intense postpunk uit in 2015. Wij stonden er meteen zot van, maar aan hun radiostilte leek maar geen einde te komen. Gezondheidsproblemen stonden in de weg, maar dit jaar bleek frontman Dara Kiely dan toch opnieuw klaar om zijn demonen om te zetten in muzikale tornado’s.
Het resultaat? Een album dat klinkt als één lange paniekaanval. Bakken noise en agitatie werden gebundeld tot een plaat die niet toegankelijk is voor de derde generatie, zwangere vrouwen of hartpatiënten. De band slaat dromen en alles wat maar in de buurt komt van een evidentie kapot tot pulp en als Sartre muziek had gemaakt, had het waarschijnlijk net zo geklonken. De verpulvering van het alledaagse met een zure, misnoegde smaak in de mond, dat is The Talkies. Belangrijk bij het luisteren van The Talkies is dat je openstaat voor de overrompeling van al het cynisme dat eruit spreekt, want als je niet in de mood bent, bestaat de kans dat dit allemaal weinig steek zal houden. Deze plaat echter afschrijven als ‘eenvoudigweg lawaaierig’ doet geen recht aan de complexiteit die er in wezen in schuilt.
De plaat steekt van wal met een kabbelende waas elektronica, die een gespannen ademhaling begeleidt. De spanning zit er al vanaf de eerste seconde in en met de versnelling van de ademhaling, schiet ook de nervositeit de lucht in. Als je dat al intens vindt, let op, want die intensiteit zal ons nog het hele album lang op de hielen zitten.
Girl Band geeft via heel wat gebeuk en gedonder het gevoel van mentale chaos weer, waardoor we ons uiteraard allesbehalve op ons gemak voelen. Het is de muzikale weerspiegeling van pure vervreemding op de meest drukkende en ergens ook angstaanjagende manier. Zonder ontkomen aan de nabijheid van een hartaanval luisteren we naar al hun nummers die op haast geen enkel moment teren op evidenties. Dat is dan ook net wat deze groep zo spannend en uniek maakt.
De gecontroleerde chaos die “Going Norway” en “Shoulderblades” nog kenmerkt, ontspoort drastisch op creaties (eerder dan ‘nummers’) als “Akineton” of “Aibophobia”. Waar er bij die eerste nog sprake is van nerveus schuifelen op het puntje van onze stoel, worden we op die tweede genadeloos bekogeld met muzikale brokstukken. Girl Band houdt ons in een wurggreep en bezingt in het midden van een instorting het verval van zichzelf en de wereld rondom alsof het hen niet meer kan deren.
Opdat we toch niet verpletterd zouden worden onder al dat geweld, krijgen we zo nu en dan een glimp van iets aanstekelijk punky te horen. Een lang leven is die catchiness natuurlijk nooit beschoren, en wie van ‘toegankelijke melodieën’ durft spreken, zal nog steeds ronduit uitgelachen geworden. Maar wie dacht dat die iets duidelijkere zanglijnen of riffs (vooral in “Amygdela”, “Caveat” en “Couch Combover”) zouden zorgen voor opluchting, is eraan voor de moeite. Het contrast met de allesverpletterende vervolgen is net daardoor des te groter en in zekere zin ook schrijnender. We stellen vast dat hun poging om iets ‘normaals’ te maken totaal geen zin heeft en nog steeds uitmondt in donkere walging. Heftig.
Af en toe legt Girl Band de noisy nachtmerriesongs ook neer, maar hier is het hetzelfde liedje. Die kalmte maakt het enkel maar erger, aangezien we dan totaal niet meer weten uit welke hoek de dreiging te verwachten. Dat is het geval op “Salmon of Knowledge” en zeker op “Laggard”, waar er zelfs een zeker slaapliedgehalte naar boven komt. Maar geen denken aan dat we onze ogen durven sluiten en we raden je aan hetzelfde te doen.
The Talkies eindigt met een slechte afsluiter, als je voor een afgesloten geheel zou willen zorgen dan toch. Girl Band houdt echter liever ruimte voor nazinderende elektriciteit en angst, waar “Ereignis” wel degelijk uiterst geschikt voor is. De langgerekte paniekaanval komt tot zijn einde, maar het zal nog weken of zelfs maanden duren vooraleer al de naschokken uitgewerkt zijn. Dat is dan ook de essentie van een Girl Band-plaat, dus missie meer dan geslaagd!
