The Faim bestaat al officieel sinds 2014, maar brengt slechts vier jaar na het oprichten eerste muziek uit. State of Mind is hun eerste volledige album. Onder de fans stonden de verwachtingen dus hooggespannen. Die verwachtingen worden toch niet volledig ingelost, want wat de jongens ons voorschotelen is vooral weinig origineel. Het gevoel dat je het ooit al ergens eens gehoord hebt, overheerst.
De vier leden van The Faim zijn ondanks het feit dat dit hun grote ontgroening is, al lang geen groentjes meer. Ze speelden al op het bekende Download Festival en mochten met Against The Current mee op hun Europese tournee. De Aussies uit Perth hebben dus al redelijk wat kilometers op hun teller staan, maar sinds vandaag dus ook officieel een album.
State of Mind begint heel erg interessant met een vettig gitaardeuntje waar Josh Homme een traantje bij zou durven wegpinken. Ook de stem die invalt nodigt uit tot meer, maar we kunnen ons toch niet van het idee ontdoen dat we die stem al ergens gehoord hebben. “Tongue Tied” is een heel aangenaam nummer met heel wat capaciteit, maar daarna slaat het album toch een heel commerciële weg in. De nummers lijken wel geschreven om gigantisch hard mee te zingen en drummen op het stuur van je auto in de file. Het moet gezegd worden: het is een gave om zo’n nummers te kunnen schrijven, maar het is toch op veilig spelen.
Toch zit er in sommige nummers wel een bepaalde aantrekkingskracht die onmogelijk te ontkennen is. Een nummer als “Summer Is A Curse” blijft toch makkelijk hangen en wordt ook gauw meegezongen. Het nummer werd eerder al uitgebracht op de gelijknamige ep en is bij de fans dan ook een van de favorieten. Daarna nemen we weer een duik naar nummers die slechts matig kunnen boeien en dus ook geen blijvende indruk zullen nalaten op het muzieklandschap.
Waar The Faim zijn mosterd gehaald heeft? Dat is een vraag waar veel mensen een verschillend antwoord op zullen geven. Panic! At The Disco, Fall Out Boy, Twenty One Pilots, Imagine Dragons… Ze lijken wel een aantal bands te hebben ontleed, de beste elementen eruit gehaald en gecombineerd in een nieuw project. Dat gegeven resulteert dus ook in een geforceerd gevoel dat over de hele lijn van State of Mind opmerkbaar is.
De zanger bezit een dijk van een stem, maar het zou een stuk fijner zijn moest hij er dan ook origineler mee aan de slag gaan. Muzikaal is er weinig vernieuwend aan de muziek van The Faim, al moet wel gezegd worden dat het bombastische element heel leuk klinkt.
Een hoogvlieger heeft The Faim met State of Mind niet te pakken. Dat het fans met zich mee zal brengen staat echter wel buiten kijf. Mensen die echter op zoek zijn naar een band die iets origineel doet, kunnen deze maar beter links laten liggen. Voor zij die The Faim graag aan het werk willen zien, hebben we slecht nieuws. Ze laten België links liggen tijdens hun Europese tour, maar als State of Mind aanslaat, zal dat niet lang uitblijven.
