Zullen we het er gewoon op houden dat woorden er voor sommige albums eigenlijk te veel aan zijn? Dit album waarop Caoimhín Ó Raghallaigh (van het Ierse The Gloaming) en Thomas ‘Doveman’ Bartlett (The Gloaming, de Iers-Zweeds-Amerikaanse blend in This Is How We Fly) samenwerken, bevat ragfijne muziek door twee rasmuzikanten die elkaar blindelings aanvoelen. Muziek wars ook van enige tijdsaanduiding, al voelt dit album – ondanks de onmiskenbaar aanwezige nostalgie – zowel ontzettend warmbloedig als elegant modern aan.
Tussen hun getweetjes geniet de New Yorkse Bartlett misschien wel de meeste bekendheid, omwille van samenwerkingen met goed volk als The National, Sufjan Stevens, Glen Hansard en Sam Amidon. Toch wist ook Caoimhín Ó Raghallaigh zich in de loop van zijn carrière in de kijker te spelen. Met het absoluut wonderlijke The Gloaming natuurlijk, maar evengoed door net als Bartlett met een resem bekende namen samen te spelen, zoals Laurie Anderson, Amiina en filmmaker Vincent Moon.
De opnames voor dit hoogst bijzondere album vonden plaats in de Real World Studios, maar ook in New York en zelfs in het exotische Mexico City. Het kenmerkt de internationale grandeur, die zich in de weergaloos mooie prachtmuziek laat voelen. En ook visueel is dit werk echt helemaal af. Zo vind je op de hoes een foto van Saul Leiter terug (‘Snow ‘uit 1960), die duidelijk maakt dat je hier te maken hebt met een werkstuk van buitencategorie. Een krachtig beeld dat je net als de muziek nimmer meer los laat.
Zo wisten we met opener “Kestrel” meteen al dat deze samenwerking tussen Ó Raghallaigh (viool, fiddle, hardanger d’amore) en Bartlett (piano) iets ontzettend mooi en diep bevatte. De tere, delicate vioolpartij brengt direct een rijke sfeer aan. De vibe is die van nostalgie, zeker wanneer ook de kale, minimalistische piano van Bartlett erbij komt en er zich een meesterlijke, door improvisatie aangesterkte dialoog ontwikkelt die doorheen het hele album aanhoudt.
Aangrijpingspunten zijn onder meer de dromerige geluidswereld van het Iers/Amerikaanse The Gloaming, zij het dat deze release veel kaler, soberder en nog veel sterker uitgediept in geluid aanvoelt. Qua sound zit je hier met een fragiel en uiterst delicaat minimalisme dat onder meer de teerste geluiden en de allerdiepste zielroerselen van Mark Hollis (Talk Talk) en Paul Buchanan in herinnering brengt. Die wordt verder aangelengd met een fikse portie ongerepte weemoed en melancholie.
Tezelfdertijd gaat het inhoudelijk natuurlijk ook onmiskenbaar over de enorme kracht en ruimtelijkheid die in muziek kan huizen. Met open, warmbloedige, maar delicaat breekbare composities als “Wanderer” (over het nieuwe huis in Dublin van Ó Raghallaigh en diens vrouw), “Open Shelter” of “All Good Things” maken Caoimhín en Bartlett hoorbaar dat oprechte, door het leven getekende muziek echt het allerhoogste is. Het zet de dingen in een heel ander perspectief en maakt ruimte voor absolute verwondering en verbazing (“We Thought We Knew”), maar evengoed voor het absolute raadsel dat liefde heet (de lieflijke romantiek die uit “My Darling Asleep” spreekt). Of neem “Zona Rosa” dat verwijst naar het district in Mexico, waar beide muzikanten tijdelijk verbleven.
Kennismaken met dit onder meer door de ongetemde lyriek van de Ierse Van Morrison, de onnavolgbare improvisaties van Keith Jarrett en de pennenvruchten van schrijver Sebald geïnspireerde album is er helemaal door gecharmeerd (of misschien eerder bij toeval volledig overvallen) worden. Het is op en top muzikale verwennerij voor zij die hun oren graag spitsen voor waarlijk oprechte, uiterst betoverende muziek, die rechtstreeks en ongefilterd uit het hart komt.
Wat zou het echt zonde zijn om dit wonderlijk fragiele, hartveroverend mooie en van levensvreugde bol staande album aan je te laten voorbijgaan. Of om even de Amerikaanse schrijver Michael Cunningham te citeren: ‘Like all the best music, it can only describe itself. I could only truly convey it to you by playing it for you. Since that’s not possible, I hope you’ll play it for yourself.’
Nu enkel nog hopen dat beide muzikanten naast Ierland en de Verenigde Staten ook ons kleine Belgenlandje eens aandoen voor een concert. Want met een album waarvoor woorden er eigenlijk te veel aan kunnen zijn, kan je slechts hopen dat deze muzikanten ergens een plaats veroveren in een tot de nok gevulde concertzaal, waar iedereen werkelijk vervuld geraakt door de grootse muzikaliteit, hartverwarmende eenvoud en uitgediepte emoties die spreken uit deze fenomenale muzikale dialoog door twee topmuzikanten.
