Fans van Vulfpeck spitsten best de oren, want die zullen met Motivational Music for the Syncopated Soul zeker aan hun trekken komen. Cory Wong is namelijk de gitarist van Vulfpeck, en dan weet je al wat je kan verwachten. Deze Amerikaanse funkmeester is hiermee aan zijn derde studioalbum toe en bewijst samen met zijn kompanen dat ze enorm veel in hun geschifte mars hebben.
Op drie nummers na is Motivational Music for the Syncopated Soul volledig instrumentaal en dit is de plaat bij uitstek om mee aan te tonen dat zang echt niet onontbeerlijk is om de luisteraar mee te krijgen in de sfeer. Het tegendeel wordt onder ieders achterste geschopt met een van de grootste ladingen funk die menselijk maakbaar zijn. Toegegeven, vaak vormt één melodie de basis van de nummers en wordt alles daarrond gebouwd. Het zijn dus niet de meest ingewikkelde songs, maar omdat die ene riff wel steeds geniaal is, vormt dat geen enkel probleem. Bovendien kunnen enkel meesters in het vak dit zo strak brengen en luchtig laten overkomen. Onderschat Cory Wong en co dus in geen geval.
Zeker de drie eerste nummers van de plaat zijn indrukwekkend; deze gaan ervandoor als een sneltrein en zijn hyperfunky. We weten niet waar we het aandachtigste naar moeten luisteren, want ieder instrument speelt een even belangrijke en groovy rol – en dat zonder dat het geheel een soepje wordt. Op die manier laten ze “Limited World” met Caleb Hawley speels klinken en is “St. Paul” echt een Vulfpeck aandoend plaatje met veel zalige jazzmomenten. Met “Lunchtime” tonen ze gulzige eters te zijn, want het raast voort en is één groot feest met duizenden breaks en dikke bassolo’s.
Naar goede gewoonte volgen er af en toe enkele extatische uitroepen wanneer de tracks tot hun einde komen. Na een eerste luisterbeurt van “Lunchtime” moesten wij zelfs onze neiging bedwingen om vanuit onze zetel te beginnen applaudisseren of iets dergelijks. Vrij dwaas, maar wel een goede graadmeter van hoe intens het kan worden.
Het kan natuurlijk niet een en al funkexplosies zijn; soms doet Wong het ook iets rustiger aan. Op deze nummers valt het meer op dat er vrij constant rond dezelfde basis gedraaid wordt, waardoor ze wel eens te lang durven aanslepen. “Companion Pass” en “Gumshü” blijken al snel over hun hoogtepunt heen, en ook “Home” met Jon Batiste wordt te veel van het goede. Jammer, want op die laatste spelen de muzikanten als nooit tevoren in op het gevoel. We worden er week van, tot het effect halfweg uitgewerkt is dan toch…
Wanneer de resterende sérieux plaats ruimt voor een waaierige strandsfeer vinden we ons enthousiasme echter volledig terug. Zo doen de ludieke klankjes in “Cosmic Sans” zeker hun werk en krijgt “Today I’m Gonna Get Myself a Real Job” er zelfs een vleugje Flight of the Conchords door. Onbekommerd en tegelijk nog ultrastrak; zo’n sound kan hele feesten op gang trappen.
Motivational Music for the Syncopated Soul is een album dat barst van de energie en een erg hoog entertainmentgehalte heeft. De funknummers zijn veruit de meest memorabele, maar ook de ludieke insteek vindt zijn weg naar onze heupen en lachspieren. Nu enkel nog iets meer variatie in de tragere songs en dan is het plaatje compleet.
Er werden al enkele tourdata in Nederland aangekondigd. Het is nog afwachten of Wong ook halt zal houden in België.