LiveRecensies

Pohoda Festival 2019: Ontdekkingsreis op alle vlakken

Vorig weekend schreven we over het Nederlandse Down The Rabbit Hole, een festival waar de beleving bijna even centraal staat als muziek. Ook in Slowakije vinden we zo een festival. Pohoda geldt als een geliefkoosde bestemming voor degenen die zich niet meteen kunnen vinden in het overcommerciële aspect van pakweg Sziget of Balaton.

Een heuse totaalbeleving

Pohoda vindt plaats op een oude luchthaven in een vallei. Tegen deze prachtige achtergrond vinden we een festival gevuld met maar liefst 21 podia. Wel ja, podia… Pohoda zet enorm in op randactiviteiten zoals performance art, workshops, publieke sprekers en een heus familiepark met activiteiten voor de allerkleinsten. Dit maakt dat naast de muziekliefhebber ook families met kinderen of sfeerzoekers naar de wei afzakken. Het doet de open sfeer zeker goed, maar het is wel jammer dat er bijgevolg regelmatig maar een handvol mensen voor een podium staan.

Het gebrek aan publiek bij sommige podia werd dan weer gecompenseerd door een overaanbod aan eet- en drinkmogelijkheden. De weide stond gevuld met foodtrucks en bood alles aan wat je maar kon bedenken. Opvallend was ook de prijs van deze versnaperingen. Zo konden we halve liters bier vinden aan twee euro en volwaardige maaltijden onder de vijf euro. Pohoda liep hiermee het gevaar om slachtoffer te worden van de befaamde comadrink-toeristen, maar zelfs bij zonsopgang waren deze individuen schaars.

Dat hoeft niet te verbazen, want bij zonsopgang was een groot deel van de festivalgangers namelijk bezig aan hun zonnegroet. Je leest het goed; om 5u ’s ochtends verzamelde een heuse mensenmassa om op zaterdag met een traditioneel koor en op zondag met een fanfare een feestje te bouwen. De zon zien opkomen terwijl we hoofd, schouders, knie en teen stonden te dansen, hiervoor waren we op voorhand niet gewaarschuwd. Dit leverde niet meteen een muzikaal hoogtepunt op, maar het benadrukte nog maar eens hoe fel Pohoda inzet op een totaalbeleving. We zagen aangeschoten feestbeesten op het einde van hun kunnen en gapende mensen in pyjama die hiervoor speciaal uit hun tent kwamen. Vreemd genoeg slaagden ze er twee ochtenden op rij in om samen een magisch, sfeervol moment te veroorzaken.

Ecologisch is Pohoda een serieus stapje voor op festivals uit onze contreien. Herbruikbare bekers met waarborg zorgden ervoor dat we nergens een hoopje plastic moesten trotseren om het terrein over te wandelen. Op centrale plaatsen vonden we ook sorteerpunten voor afval en hoewel deze punten (veel te) schaars waren, was afval nergens te bespeuren. Ook niet zondagmiddag op de camping, die nagenoeg werd achtergelaten zoals ze er uitzag voor het festival.

Nieuw talent en oude bekenden

Door het soms weinige publiek bij de podia konden we donderdag een vijftal minuten voor The 1975 het podium betrad nog rustig naar een van de voorste rijen wandelen. De Britten kenden de voorbije jaren een gigantische boost in populariteit en hoewel ze op Werchter deze enorme hype nog niet helemaal konden rechtvaardigen, sloeg hun set op Pohoda in als een bom. Met indrukwekkende visuals en pompende synthesizers kregen ze het Slowaakse publiek voor de eerste keer aan het dansen. En als er één ding is dat de Slowaken dit weekend nog zouden doen, dan was het wel dansen. Zelfs bij Skepta, die later die avond speelde, leek niemand een minuut stil te staan – ondanks de zeer matige vocals en een dj die het knopje met onnodige dondergeluiden of sirenes net iets te leuk vond. De set van The 1975 voelde aan als een euforische triomftocht. Hun arenapop werd op geen enkel moment oppervlakkig en zelfs een ballad als “I Always Wanna Die Sometimes”, wat toch wel een vreemde eend was in de uitgelaten set, kwam groots en overtuigend over.

Los van het feit dat Pohoda enorm inzet op beleving, vielen er wel degelijk een hele hoop fijne ontdekkingen te rapen. Zo zagen we met LUVVER een Slowaakse variant op Warhola, met IC3PEAK donkere, Russische electrorap die een gigantische moshpit veroorzaakte en met Cari Cari misschien wel het beste optreden van het weekend. Dit Oostenrijks duo kon profiteren van een regenbui, waardoor ze voor een overvolle tent konden spelen. Deze mensenmassa aan publiek leek de band enorm veel energie te geven en dus kon niemand blijven stilstaan bij de indierock die ze, zoals ze het zelf beschrijven, maken om ooit in een Quentin Tarantino film te komen. Dat Pohoda niet het meest alledaagse festivalpubliek kent, werd hier ook duidelijk wanneer een instrument als de didgeridoo onder luid gejuich werd onthaald.

Met winnaars hebben we natuurlijk ook verliezers; op hetzelfde moment zagen onze landgenoten van Raketkanon hun set onderbroken worden door het weer. Verliezers is een woord dat wel genuanceerd moet worden, want de Gentenaren speelden er alles kapot en we zijn er zeker van dat het handjevol mensen die de regen trotseerden nog lang zullen napraten over “Ricky” en “Florent”. Mooi is wel dat het complete viertal uitgebreid de tijd nam om zich te excuseren en een babbeltje te slaan met het publiek. We kunnen enkel hopen dat deze jongens een van de komende jaren een herkansing krijgen.

https://www.instagram.com/p/Bz0iGZeoj3f/

De gemiddelde Pohoda-bezoeker komt met een enorm open geest naar de weide en laat zich graag verrassen over verschillende genres heen. Zo vonden we hetzelfde publiek terug bij de feministische punk van Dream Wife, de avant-garde soul van Alxndr London en de grondlegger van de techno, Jeff Mills. Dat niet enkel de grootte van de naam op de affiche hun succes bepaalde of slechts een bepaald genre overheerste, maakte van dit festival een ware ontdekkingsreis over genres en onbekende sounds heen. Dream Wife werd vreemd genoeg ingepland op een podium omringd door een tribune, waardoor het merendeel van het publiek zitplaatsen had. Echter werd al meteen duidelijk dat deze vrouwen geen enkel probleem hadden om zelfs het publiek op de tribunes recht te krijgen. Genderneutraliteit mag dan nog steeds een gevoelig onderwerp zijn, op Pohoda zong iedereen uit volle borst teksten als ‘I’m not my body!’ mee.

Naast de vele ontdekkingen, waren er uiteraard ook enkele gevestigde waarden aanwezig. Zo zagen we Mac Demarco de essentie van zijn muziek weer eens verliezen door een overdosis aan humor en onnozeliteiten. Hoe fijn het meezingende publiek ook klonk bij “All of our Yesterdays” en “Chamber of Reflection”, het enige gerechtvaardigde applaus was voor de indrukwekkende handstand die Mac in het midden van zijn set uitvoerde.

Nog zo een teleurstellende headliner was Liam Gallagher. In gekende Gallagher-stijl kwam hij gelaten een aantal nummers zingen. Niet meer, niet minder. “Wonderwall” was een fijn meezingmomentje, “Champagne Supernova” was een weemoedig moment, maar verder kon de gewezen Oasis-frontman niemand echt overtuigen, doordat zijn gebrek aan energie ook in de nummers sloop. Het overgrote deel van het optreden stond Liam statisch voor zich uit te staren of vergat hij bepaalde strofes te zingen. De muziek voor zich laten spreken is een kunst die de Brit solo nog niet helemaal leek te beheersen. Het enige moment dat de jongste Gallagher-telg enige levendigheid uitstraalde, was toen hij verklaarde voor de eerste keer ooit in Slowakije te zijn. Zijn net geen uur durende set was een gemiste kans om het Slowaakse publiek wel degelijk voor hem te winnen.

Waar dan weer geen energie ontbrak, was bij de set van de Bazzookas op de Main Stage op zondag. Een Nederlandse ska-rockband die bijna schlagerfestival-gewijs de wei liet ontploffen met trompetten en practical jokes was niet meteen wat we dachten te verwachten meer dan duizend kilometer van de thuisbasis. De Slowaken mochten dan wel niets verstaan van de teksten, ‘woo-hoo’ en ‘heuj!’ zijn blijkbaar wel universele taal. Grappig en plezierig was het allemaal wel, maar muzikaal sterk is een ander verhaal.

Pohoda is een enorm fijn festival, waarvan de West-Europese collega’s op vlak van ecologie, beleving en verscheidenheid nog heel wat kunnen leren. Anderzijds zagen we ook een aantal artiesten die door het gebrek aan publiek of eigen kwaliteit maar een bedenkelijk niveau haalden. Een bijna doorlopende programmatie klinkt fijn, maar niemand staat te springen om om 3u ’s nachts een dj aan het werk te zien die van plaatje wisselt door de ene op pauze en de andere op play te zetten. Ondanks de kleine werkpuntjes is Pohoda een festival waar we onszelf de komende jaren nog zien vertoeven. Het is dan ook onmogelijk om op slechts drie dagen tijd (de eerste dag was zelfs maar een halve) alle podia en bezienswaardigheden te ontdekken. Want een ontdekkingstocht, dat is wat Pohoda in essentie is. Tot volgend jaar dan maar!

Related posts
InstagramLiveRecensies

The 1975 @ Vorst Nationaal: Een driedelige poprock masterclass

Toen een dik decennium geleden de ster van The 1975 in de lucht schoot, was het direct raak. Met singles als “Sex”,…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Liam Gallagher & John Squire - Liam Gallagher & John Squire (★★½): Niet zo bijbels als je zou hopen

Britpop is een genre dat de wereld al meerdere keren heeft overspoeld, maar de golf die midden de jaren negentig van de…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Liam Gallagher & John Squire – “Mars To Liverpool”

Begin deze maand brachten Liam Gallagher en John Squire voor het eerst samen muziek uit, nadat het gerucht al heel lang in…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.