Foto: Les Ardentes – Official
Hiphop blijft een genre dat steeds meer aan populariteit wint en daarom verwondert het niet dat steeds meer festivals zich in die richting oriënteren. Ook Les Ardentes oriënteerde zich opnieuw en is sinds vorig jaar een zuiver urban festival. De concurrentie met het gefaalde Vestiville op vlak van line up zorgde er echter voor dat we iets minder Amerikaanse zwaargewichten voorgeschoteld krijgen op deze vierdaagse dan vorig jaar. Gisteren trapte het festival voor het laatst af in het Astridpark voor het festival naar een nieuwe locatie verkast. Het werd een dag met ups en downs, waar toch vooral de grote namen opnieuw zwakke shows afleverden.
Yseult @ Le Parc
Foto: Juliette Reip
Na het festivalterrein al eens te hebben gecheckt, vonden we ons om iets na twee uur in de namiddag voor het eerst voor het hoofdpodium van Les Ardentes. Yseult was voor ons nog een onbekende, maar in Frankrijk is ze al langer een ster in wording. Dankzij haar deelname aan Nouvelle Star in 2013 (de Franse tegenhanger van Idool) bereikte ze al snel een groot publiek, maar muzikaal gezien zorgt ze pas weer sinds vorig jaar voor furore. De festivalgangers troetelden stilaan richting het podium en kregen een show vol dansbare popdeuntjes. Spijtig dat ze gebruikmaakte van een backtrack, want haar stem bevat genoeg power om ook zo te overtuigen. Wat we dan weer wel goed vonden was het nieuwe nummer “Noire” dat een intrigerende beat heeft en kan blijven hangen na enkele luisterbeurten. In november staat Yseult trouwens voor het eerst in de Ancienne Belgique, misschien dat ze tegen dan nog is kunnen groeien als artiest.
YBN Cordae @ Wallifornia Beach
Foto: Les Ardentes – Official
Velen liepen gisteren met een mondmasker op en waarom dat wel handig is op Les Ardentes bleek al snel bij het optreden van YBN Cordae. De rapper uit North Carolina is aan zijn einde van zijn Europese Tour toe, maar dat was er amper aan te merken. Het lid van de Young Boys Niggas opende energiek met “Have Mercy”. Er werd vanaf de eerste seconde gemosht, waardoor een gigantische stofwolk over het Astridpark domein opsteeg. Gelukkig was er in zijn set ook tijd voor wat vibe muziek, zoals het recent uitgebrachte “Bad Idea”. De nadruk van de set lag voornamelijk op The Lost Boy, het debuutproject van de opkomende hiphopper uit de States. Afsluiten deed hij met “Kung Fu”, dat hij zelfs tot tweemaal toe speelde. Ook bij YBN Cordae had minder backtrack zeker goed gedaan, want zijn freestyle accappella’s kwamen wel goed binnen.
Di-Meh @ Le Parc
Normaal gezien had Franse rapper Maes zijn Les Ardentes debuut moeten geven, maar hij moest last-minute zijn komst annuleren. De organisatie vond met Di-Meh echter nog een vervanger en die wist toch al wat volk naar Le Parc te trekken. De Zwitser speelde afgelopen zomer al verscheidene malen in België en was normaal gezien van plan om aan zijn nieuwe project te werken. Hij maakte echter een uitzondering, maar echt goed was het toch niet. De nummers klonken inspiratieloos, de mc brulde te veel door de microfoon en er werd gewoonweg te weinig live gerapt door Di-Meh. Vijftig munten bleek ook iets te lang om ons bij de les te houden, dus zochten we iets vroeger dan gepland andere oorden op.
Gunna @ Wallifornia Beach
Op dan maar weer naar de Wallifornia Beach stage. Nadat zijn dj het publiek met standaard hiphophits klaarstoomde, was het de beurt aan Gunna. Gunna heeft een heel aparte hiphopstijl ontwikkeld de afgelopen jaren, die vooral gekenmerkt wordt door zijn lome manier van zingen. Je moet ervoor zijn natuurlijk, en de eerste vijftien minuten klonk het nog vrij goed, maar al snel zorgde dat wel voor verveling. Te weinig afwisseling en een brak geluid waren uiteindelijk grote spelbrekers tijdens het optreden van de Amerikaan. Met nummers als “Speed It Up”, “One Call” en “Drip Too Hard” zorgde hij tussendoor toch nog voor wat afwisseling. Het had duidelijk beter gekund, maar we zullen dan toch vooral het eerste deel van de set onthouden.
PLK @ Le Parc
Het was voor het eerst echt druk op het terrein en dat had allemaal te maken met de komst van Fransman PLK. Wat maakt hem speciaal? Niet veel, maar hij weet wel hoe je een hele menigte naar zijn hand moet zetten. Het gebeurt ook niet vaak dat een rapper een uur kan boeien, maar PLK toonde gisteren dat hij dat kan. Tijdens “Skuu” ging iedereen uit zijn dak en het tempo van het optreden was zelfs zo hoog dat velen even een adempauze nodig hadden. Deel twee moest nog harder worden volgens PLK en hij hield woord. “Monnegasque” werd door duizenden stemmen meegezongen evenals “Pas Les Mêmes”. PLK zette een optreden neer dat niet alleen op vlak van sfeer tot het beste van de dag behoorde, maar ook op vlak van show en muziek.
Rich The Kid @ Wallifornia Beach
Komt hij of komt hij niet? Rich The Kid zegt namelijk wel vaker eens optredens af en ook gisteren was er twijfel. Na een kwartier wachten liet de organisatie weten dat de rapper uit Queens onderweg was en dat zijn set verschoven werd naar een later uur. Wat de exacte reden voor zijn later verschijnen dan ook mocht zijn, tijdens zijn heel korte set kon hij ons amper bekoren. Onze verwachtingen lagen al enorm laag, maar zelfs dat leek al te hoog gegrepen. We raden dan ook elke organisatie aan om deze bengel de volgende keer in hun programmatieplanning niet te betrekken en beter nog wat meer lokaal talent in de picture te zetten. Zij nemen immers wel hun kans en geven om hun publiek.
Aya Nakamura @ Le Parc
Aya Nakamura ging vorig jaar de wereld rond met haar megahit “Djadja” en mag daar deze zomer de vruchten van plukken. Tien minuten voor het optreden überhaupt begonnen was, zat de sfeer al opperbest bij de stampvolle weide. Eigenlijk had Aya Nakamura maar weinig moeten doen, aangezien het publiek bijna alle nummers vanbuiten kende, maar toch leverde ze een toffe popset af. De drummer, toetsenist en de twee achtergrondzangers kregen ook meermaals hun momentje en bewezen een duidelijke meerwaarde te zijn.
De reggaeton vibe van sommige nummers kwam lekker binnen, ook al had soms wat afwisseling geen kwaad gekund. Met nummers als “Pookie”, “Copines” en “Djadja” zorgde ze uiteindelijk voor een meezingvuurwerk, waarmee ze werkelijk iedereen meekreeg. Onze favoriete artieste zal Aya Nakamura waarschijnlijk nooit worden, maar met haar optreden wist ze wel de harten van tienduizend mensen sneller doen kloppen en dat is al een hele verdienste. Op zaterdag 24 augustus is Aya Nakamura trouwens de headliner van Fire is Gold in Antwerpen, dus wie haar gemist heeft, krijgt al snel een herkansing.
KILLY @ Rambla
Gisteren bezochten we voor het eerst La Rambla, het derde podium van Les Ardentes. Aanleiding hiervan was de komst van de Canadese rapper KILLY. Ook al zagen we hem vorig jaar op Fire is Gold geen al te goede show geven, waren we heel benieuwd of hij zich heeft kunnen verbeteren. In de tussentijd loste KILLY een aantal nieuwe nummers, maar op zijn nieuw project bleef het wachten tot midden juni. We moeten toegeven dat we positief verbaasd waren over zijn show op Les Ardentes. Hij gebruikt nog steeds een dik laagje autotune, maar hij rapt in tegenstelling tot andere rappers wel degelijk live en dat nog niet eens zo slecht. Het was gezellig druk voor La Rambla en de aanwezigen lieten zich meermaals verleiden tot een aantal moshpits. Tijdens slotnummer “Killamanjaro” dook de twintiger ook nog eens het publiek in om voor echte chaos te zorgen en dat lukte ook. Dit hadden we duidelijk niet verwacht en dat maakte het optreden net zoveel toffer.
Marc Rebillet @ La Rambla
Ondanks dat hiphop de laatste tijd de bovenhand kreeg tegenover andere genres staan er ook dit jaar weer wat buitenbeentjes op de line up. Met stip is Amerikaan Marc Rebillet daar een van. Bekend werd hij met zijn YouTube-kanaal en zijn geniale funkimprovisaties. We hadden desondanks niet echt een idee wat we ervan moesten verwachten, maar al snel werd duidelijk dat we naar een van de beste acts van het weekend aan het kijken waren. Met veel humor entertainde Marc Rebillet ons onafgebroken en die humor mixte hij ook in zijn improvisaties. Hij paste die improvisaties ook aan aan het festival en koos voor wat meer trap. Het publiek ging telkens weer uit zijn dak en genoot van de genialiteit die zich op het podium aan het afspelen was. Wie had ooit gedacht dat men van de zin ‘Fuck Donald Trump’ een catchy song zou kunnen maken, maar kijk, Marc Rebillet kan het. Ook het gooien van ‘Jupila’ en het op verzoek uittrekken van zijn T-shirt zorgde voor nog meer gekkigheid. Wat baalden we dat hij na vijftig minuten al moest stoppen, want dit was plezier van de eerste tot de laatste seconde.
Snakehips @ Wallifornia Beach
Heel het festival leek wel bij headliner Nekfeu te zijn en dus moest het Britse collectief Snakehips voor hooguit vijftig man beginnen. Het was een raar zicht en ook Snakehips was duidelijk ontevreden met de immens lage opkomst. Geroutineerd werd de set afgerammeld, en van sfeer was er in het begin maar weinig sprake. Gelukkig vulde het pleintje zich nog redelijk en werd met behulp van een aantal hiphop classics (weliswaar in een EDM-jasje) nog voor wat beweging gezorgd. Halfweg de set besloten we het terrein te verlaten en ons welverdiend bed in te kruipen.
