Eind maart verscheen de langverwachte debuutplaat van Crows. De band was al lang in de luwte bezig met zich naar de top te werken, maar het was pas sinds dat Joe Talbot van IDLES zijn schouders onder de groep zette, dat de band echt meer bekendheid verwierf. Hij bracht dat debuutalbum van Crows dan ook uit op zijn label, en dat kwamen ze voorstellen in Cactus Club van Brugge, nadat ze eerder al in Luik en Antwerpen passeerden. Wat we kregen, was een intense en zware set waarbij postpunk ons enkele rake slagen in de maag gaf.
Openen mochten de Antwerpenaren van Black Leather Jacket. De band is deze zomer op nagenoeg geen enkel festival te missen, maar mocht eerst nog even oefenen in de Cactus. Tegenwoordig met vier weet de band nog steeds een vettige garagerock sound neer te zetten, waarbij riffs en fuzzy gitaren zeker niet mogen ontbreken. Het swingt allemaal de pan uit en we zijn er dan ook zeker van dat de band alle festivals waar ze gebookt zijn zullen platspelen. Ook een technisch defectje werd simpel opgelost door een leuke jam te spelen, en natuurlijk blijft grote hit “Village People” het hoogtepunt. Voorlopig lijkt niets daarbij in de buurt te komen, maar live was het wel dikke ambiance.
We waren alvast goed opgewarmd en benieuwd hoe Crows hun geweldige debuutplaat Silver Tongues live zou vertalen. Het antwoord bleek simpel: intens en doordringend. Er zaten namelijk twee soorten songs in de set. Je had de iets meer opbouwende, zoals opener “Silver Tongues”, maar er waren ook de iets strakkere, zoals een “The Itch”. Beide droegen bij aan de intensiteit van de set en net dat gaf Crows zijn overtuiging. Het kwam allemaal als vanzelfsprekend over en net daardoor was het publiek ook constant mee.
Toch lag het sterktepunt van Crows vooral bij frontman James Cox. Hij stond daar niet zomaar zijn lyrics te brullen, maar deed dat vol overtuiging en inlevingsvermogen. Er stonden zelfs twee microfoons op het podium: eentje voor de iets zweverige vocals en een die diende om de echte kwade stukken door te drammen. Beide hadden hun aandeel in de duistere sfeer die heerste bij de band. Ook muzikaal bleven ze strak voortgaan, maar gelukkig waren er ook nummers die iets trager opbouwden om even tot ‘rust’ te komen –want eens de band hard uithaalde, kon je niet anders dan daarna even bekomen.
Maar de band bracht niet enkel furieuze postpunk, er kropen namelijk ook aanstekelijke songs in de set. Zo was er “Wednesday’s Child”, dat dankzij de dubbele vocals extra aanstekelijk klonk. Draai dit op de radio, en iedereen had het hier deze avond gegarandeerd meegebruld. De perfecte song voor een wereld in rebellie, en zo zijn alle songs van Crows eigenlijk een soort van ‘fuck you’ tegen het systeem. Maar het zijn geen cliché songs, want in ieder nummer zit een bepaalde intensiteit en de boodschap werd nog verder versterkt door de strakke lichtshow. Crows is sowieso geen band voor doetjes, maar live kon het soms wel toegankelijk klinken door de aanstekelijke vibes in het muzikale aspect.
Frontman Cox kon niet blijven stilstaan, en verdween op een bepaald moment zelfs in het publiek. Het publiek bleef hier allemaal redelijk rustig bij en dat was soms wel jammer. De muziek is namelijk heel uitnodigend om wild te gaan, maar op enkelingen na bleef iedereen te braaf. We willen hen wel eens zien in een zaal waar iedereen zich volledig geeft, dan zou het wel eens kunnen zijn dat die zaal de dag erna brokken zal mogen opkuisen. Nu bleef alles een beetje te proper, wat natuurlijk wel gemakkelijk is.
Crows is duidelijk een band met heel wat potentieel en toonde dat met heel wat overtuiging in de Cactus Club te Brugge. De band wist het seizoen daar in schoonheid af te sluiten en we zijn er nu al zeker van dat we het laatste van die groep nog niet gehoord hebben. Crows heeft uitstekende nummers, kan een boeiende show neerzetten die nergens stilvalt en weet ook agressief uit de hoek te komen waar nodig. Minder dan een uur lang werden we meegezogen door Crows, maar door de intensiteit moest dat ook niet meer zijn.
