The Smashing Pumpkins @ Lotto Arena: ‘Here’s Billy’

©CPU – Stijn Verbruggen

Voor het eerst in achttien jaar gaan de originele leden van The Smashing Pumpkins (zonder D’arcy Wretzky) op tour en daar kon een stop in België niet bij ontbreken. De band deed de Lotto Arena aan en die was nagenoeg uitverkocht om de legendarische nineties band nog eens aan het werk te zien. Het werd geen gehele ‘trip down memory lane’, maar toch passeerden nagenoeg alle klassiekers de revue. Ook nieuw album Shiny And Oh So Bright, Vol. 1, No Past. No Future. No Sun. moest worden voorgesteld, al kregen we daar slechts drie nummers uit te horen. De oude nummers moesten dus het werk doen, en dat deden ze op een geheel eigen manier.

Openen mocht Fangclub uit Ierland. De band brengt volgende maand hun debuutplaat uit en mocht last-minute nog mee op tour met The Smashing Pumpkins, nadat die hun origineel voorprogramma moest afzeggen. De band pakte het grungy aan, maar het was allemaal veel te soft om te kunnen boeien in een grote zaal zoals de Lotto Arena. De songs zaten soms goed in elkaar en single “Hesitations” deed het zelfs heel goed, maar we zouden deze groep toch liever in een obscuur café aan het werk zien dan op zo’n gigantisch podium.

©CPU – Stijn Verbruggen

Niemand die nog over het voorprogramma zal praten na de show dus, maar The Smashing Pumpkins, die zagen het wel zitten. Ze beloofden ons twee uur en twintig minuten show en dat kregen we ook. Naar ons gevoel had er hier en daar wel geknipt kunnen worden in de set, maar het is toch straf dat de band zich zo lang kon blijven geven. Het begon al meteen erg vettig met “Siva” en de nodige gitaarsolo’s vlogen al snel in het rond. Corgan wou van meet af aan tonen wie de baas is op het podium, en dat is nog steeds hij.

Dat podium zag er ook mooi uit. Drie gigantische opblaaspoppen vergezelden de band en deden dienst als lampen, waardoor er visueel altijd wel iets te zien was. Dit versterkte de intensiteit van sommige nummers, maar we kunnen er niet om heen dat het ons afleidde wanneer de band eens wat gas terugnam. Toch bleven ze aanvankelijk met de hoogste vitesse doorgaan, waardoor er heel wat power in het begin van de set zat. Het publiek bleef weliswaar tamelijk statisch, tot er dan met “Zero” en vooral “Bullet With Butterfly Wings” enkele herkenbare deuntjes gespeeld werden. Bij die laatste kregen we zelfs een kleine moshpit, al werd die constant in de kiem gesmoord door de security die de mensen nauwlettend in het oog hield. Jammer, want zo kwam de ambiance er nooit helemaal in.

©CPU – Stijn Verbruggen

We kunnen het niet ontkennen: nieuwe nummers zoals “Solara” of “Tiberius” zijn lang niet zo boeiend als de songs die in de jaren negentig geschreven werden. “Knights Of Malta” klonk dan wel weer zeer aangenaam, maar dat lag vooral aan het feit dat het alle grungy sounds van voorheen compenseerde. “G.L.O.W.” gaf het publiek de mogelijkheid om hun stembanden te etaleren, en we konden zelfs een glimlach zien verschijnen bij Corgan.

Dat hij dan toch als autoritair figuur naar voor komt, bleek wanneer hij een solonummer speelde. Totaal overbodig en vooral ook niemand die erop zat te wachten. Ook het moment waarop James Iha “Friday I’m In Love” coverde, voelde overbodig, verplicht en zelfs tenenkrullend aan, en zo passeerden er nog enkele nummers. Het ideale moment wel om een pintje te halen of even de sociale media te checken, zo zagen we. Volgende keer gewoon twintig minuten minder spelen misschien?

Maar goed, het amusement op podium was er en dan vergeven we hen dat ook. Klassiekers als “Disarm” en “1979” gaven de set de nodige meezingwaarde en dat is natuurlijk waarvoor de meeste fans gekomen zijn, om te zingen. De afwisseling tussen bekendere en iets minder bekende songs zorgde voor een leuke dynamiek, eentje waarin zelfs Billy Corgan op een bepaald moment aan het dansen ging. Zo was ook de overgang van “To Sheila” in “Wish You Were Here” van Pink Floyd een aangename verrassing. Een cover die trouwens niet te veel van het goede was, want het gaf dezelfde emotie weer als hun eigen nummer.

©CPU – Stijn Verbruggen

Naar het einde toe haalde de band nog eens alles uit de kast en serveerden ze ons nog wat potige songs. Hiermee was de cirkel rond; opnieuw gaven de mannen ons veel kracht en vooral gitaarsolo’s. Dat ze wel een potje gitaar kunnen spelen weten we bij deze dus ook. In de bisronde werd drummer Jimmy Chamberlin terecht in de bloemetjes gezet met een taart voor zijn verjaardag, en net voor die bisronde hadden we een heel verhaal van Corgan gekregen over zijn roots in België. Hij was duidelijk in zijn nopjes, en na de show ging hij dan ook heel het podium af om iedereen uit te zwaaien. In zijn jurk leek het alsof de paus iedereen in de zaal even zegende.

The Smashing Pumpkins moest het hebben van ouder werk, zoveel is zeker. Met de oude bandleden terug op schok, het is altijd weer een heropleving van de jeugd en dat leek bij deze mannen niet anders. De leden waren opgewekt en vrolijk op podium, al hield Corgan toch nog steeds de touwtjes strak in handen, maar een mopje hier en daar moest zeker kunnen. Muzikaal werden we gesoigneerd, al waren er ook heel wat overbodige songs te vinden in de set. Een concert van The Smashing Pumpkins is altijd een dubbeltje op zijn kant, maar hier was de show meer dan degelijk. Met een iets losser publiek en een iets kortere set had het zelfs nog meer geweest. Corgan en de zijnen herbeleven hun hoogdagen, zoveel is zeker.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!

Setlist:

Silva
Rhinoceros
Zero
Solara
Knights of Malta
Eye
Bullet With Butterfly Wings
Tiberius
G.L.O.W.
Disarm
Friday I’m In Love (The Cure cover)
Superchrist
The Everlasting Gaze
Ava Adore
1979
Cherub Rock
Tonight, Tonight
The Spaniards (Billy Corgan solonummer)
The Aeroplane Flies High (Turns Left, Looks Right)
To Sheila
Wish You Were Here (Pink Floyd cover)
Alienation
Today
Muzzle

Hummer