CPU – Joost Van Hoey
Daar heb je hem dan, onze Lenny. In juni zette hij het Sportpaleis nog in vuur en vlam en nu is hij alweer terug, maar deze keer in Paleis 12. Vorig jaar kwam de Amerikaan op de proppen met zijn elfde album. Toegegeven, Raise Vibration was niet het sterkste dat Kravitz al heeft uitgebracht, maar goed. Dankzij dat album staat hij er wel weer live en dat geeft altijd vonken en vuur, een minder album of niet.
De opener was dan ook voor “We Can Get it All Together”, dat meteen al onze kritiek over zijn nieuwe plaat wegwuifde. Live is Kravitz nog steeds een showbeest van heel hoog niveau. Letterlijk dan, want de eerste drie nummers begon hij op een verhoog boven zijn band. Tijdens “Fly Away” vloog hij zelfs net niet weg door het meekwelende publiek. ‘Even laten zien voor wie ze allemaal kwamen,’ moet hij gedacht hebben. Lenny Kravitz is een showbol, maar hij kwam er telkens weer verdomd goed mee weg.
Zodra de beginakkoorden van “American Woman” doorheen de zaal weergalmden —en dat weergalmen kun je in Paleis 12 letterlijk nemen— vlogen die smartphones de lucht in en veranderden al die vijftigjarigen in bakvissen die de Joepie kopen. Wij begrepen waarom, want ondanks de 55 jaarringen is Kravitz een goed geconserveerde eik, die nog steeds over het podium dartelt alsof hij met een Gibson rond zijn schouders is geboren. Zo moesten we een lach onderdrukken wanneer hij met een pinguïndansje zijn blazers op het podium begeleidde en hij “American Woman” afsloot met een korte “Get Up, Stand Up”-oogwenk.
CPU – Joost Van Hoey
Vooral vlogen de solo’s ons om de oren. Kravitz en gitaarbroeder Craig Ross soleerden erop los tot alle ogen op hun gitaren waren gericht. Soms iets te veel van het goede, maar meestal konden we het theatrale gitaarwerk van de twee wel appreciëren. Gitaren zijn net als Kravitz best sexy, weet je wel.
Hoe dan ook viel de Kravitz-trein toch even stil en we hadden niets anders verwacht. “Fields of Joy” begon nog enthousiast, maar betekende het begin van de treinvertraging. Het futuristische bommetje ”Who Really Are the Monsters” miste zijn doelwit en “Can’t Get You off My Mind” vergat—ondanks de twaalfsnarige gitaar van Kravitz—de juiste snaar te raken. Zelfs het overrijpe, maar mooie “It Ain’t Over ‘Til It’s Over”, dat ergens tussen die nummers viel, bracht daar geen verandering in.
Voor een nodige portie swing en schwung zijn een paar blazers nooit verkeerd; zij brachten telkens weer verkoeling. Ze zagen echt niet op een saxofoonsolo meer of minder. Nog iets waar we blij van werden, waren de discogitaartjes van het vinnige “Low”. Zeker toen die lekkere baslijn van “I Belong to You” zichzelf een weg naar voren baande, waren we weer helemaal mee. Had iedereen de kelen terug gesmeerd? We waren namelijk weer vertrokken!
CPU – Joost Van Hoey
Als we dan echt over plankgas spreken, was “Are You Gonna Go My Way” wel het hoogtepunt van de avond. Hopelijk was het dak van Paleis 12 goed verzekerd, want het vloog er bijna af. De bisronde, waarin Kravitz “Here to Love” bracht met een koor, sloot het concert af in stijl.
Lenny Kravitz gaf een stevige en lange show in Paleis 12. Alweer toonde hij aan dat hij een showbol is van niveau. Even viel het wat stil, maar bij Kravitz duurde dat nooit lang. Het Paleis 12 in Brussel had genoten van hun Lenny en wij ook.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
Setlist:
We Can Get it All Together
Fly Away
Dig In
American Woman
Fields of Joy
Freedom Train
Who Really Are the Monsters?
Stillness of Heart
It Ain’t Over ‘Til It’s Over
Can’t Get You off My Mind
Low
I Belong to You
Mr. Cab Driver
Bank Robber Man
Where Are We Runnin’?
Are You Gonna Go My Way
Love Revolution
Here to Love
Let Love Rule
