Best Kept Secret 2019 (Festivaldag 1): Opwarmen in stijl

Best Kept Secret editie 2019 is goed van start gegaan. Op de eerste dag maakten we kennis met nieuwe podia, een spannende programmering en veel bands in topvorm. We zagen er uitstekende optredens van gevestigde acts als Bon Iver, Stereolab en Primal Scream en werden overtuigd door nieuwe talentvolle artiesten als Miya Folick, Crack Cloud en verrassing van de dag Psychedelic Porn Crumpets.

Angie McMahon @ Seven

Sinds dit jaar heeft Best Kept Secret met de Seven een nieuw podiumpje bijgekregen en die werd ingehuldigd door de Australische songwriter Angie McMahon. Het was haar eerste Nederlandse optreden en ze maakte een goede beurt. Haar indiefolk/-rockgeluid is niet heel origineel, maar haar songs en uitvoering waren erg overtuigend. Aangezien de muzikante nog maar vijf singles uit heeft, kregen we ook een persoonlijke versie van “Helpless” van Neil Young te horen, maar ook de meer uitbundige single “Pasta” had zijn effect. Geen slechte opener!

Julien Baker @ Two

‘I wish I were a rock band but I’m not,’ met die woorden vatte Julien Baker het mooi samen. Ze zong voorzichtige liedjes, die ze volledig solo bracht op gitaar. En daar was niet iedereen in de Two fan van. Het geroezemoes kreeg de jongedame uit Amerika niet stil en na een handvol eerste nummers keerden gelukkig al wat nieuwsgierigen terug naar de bar. De tweede plaat die Julien Baker wilde presenteren, was net iets te soft om een podium te openen. Baker stond bovendien enorm ver van de microfoon, met als gevolg dat we soms echt moesten fronsen om haar stem uit de gitaren te halen. De Amerikaanse nodigde dan maar af en toe een violiste uit op het podium, die songs als “Televangelist” en “Funeral Pyre” extra interessant maakte. “Everybody Does” bracht er nog wat tempo in en met “Turn Out The Lights” blies Julien Baker ons wel omver op het einde. Een set die over het algemeen nog te rustig was om Best Kept Secret echt aan te kunnen vangen.

Shht @ Seven

De eerste keer dat de Seven bijna tot zinken werd gebracht, gebeurde bij een Belgische band. Shht had namelijk alle middelen meegenomen om een feestje van jewelste te serveren. De zaal was afgeladen vol en de temperatuur steeg al snel terug de hoogte in. Dat Shht ook over de landsgrenzen populair is, bleek al meteen –al zullen er ook veel Belgen eens komen piepen zijn. Shht liet er geen gras over groeien en smeet er met “Life” al snel een gigantische bom tegenaan. Daarna viel de set wat in zijn plooi en waren het vooral de grooves die het publiek moesten opwarmen voor wat zou volgen. Een leuke opbouw, om daarna de zaal als een gek te laten klappen en zingen. Het was een wild circus, en het feest was compleet toen de band besloot een Bloody Beetroots cover erbij te doen. Gek raven dus met de nodige autotune, om daarna nog even alles kapot te knallen en de tent uit zijn voegen te laten barsten met wat potig eigen werk. Shht heeft heel wat zieltjes gewonnen hier in Nederland, want heel wat mensen keken vol verbazing naar wat er zich afspeelde. Goed gedaan.

Faye Webster @ Five

Vorige week bracht de Amerikaanse revelatie Faye Webster haar derde album uit. Het puike Atlanta Millionaires Club betekende een nieuwe weg voor de artieste, waarop ze indie en r&b weet te blenden met americana en country. Op het podium van de Five maakte ze de hoge verwachtingen ver van waar. Met niet meer dan een pedalsteelgitarist naast haar op het podium, ging de verfijnde en kleurrijke sound grotendeels verloren en kregen we er een magere performance voor in de plaats. Zo mager, dat de achtergrondmuziek van tijdens de soundcheck pas uitgezet werd in de helft van de opener “Right Side of My Neck”… Zelfs de uitstekende single “Room Temperature” kon het optreden niet redden, en van haar beste nieuwe nummer “Kingston” was geen spoor te bekennen. Hopelijk binnenkort een terugkeer mét band, want deze artieste verdient beter.

Blossoms @ One

De heren van Blossoms uit Stockport kregen de eer om de main stage van Best Kept Secret te openen. En dat deden ze met de nodige cool. Tom Ogden en co betraden het podium volledig wit gekleed. Hoewel ze aanstekelijke indiehits als paddenstoelen uit de grond stampten, kregen ze de massa voor het hoofdpodium niet meteen aan het dansen. “Honey Sweet” bleef te lang aanmodderen en ook “Blown Rose” had net iets te weinig power. Gelukkig waren er nog de synths van Miles die “Getaway” nieuw leven inbliezen, en met de opbouw naar “There’s A Reason Why” bewezen ze waarom de main stage wel iets voor hen was. Frontman Tom Ogden bewoog over het podium als een Alex Turner in spe, en zijn band kan je gerust een modelvijftal voor elke Britband noemen. Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Na een wilde solo op “Between The Eyes” zette de band de hitsingle “Charlemagne” in en konden ook liefhebbers van de openluchtpodia het festival officieel voor geopend verklaren.

John Grant @ Two

De liefhebbers van dramatische of zelfs heel kitscherige muziek konden zich op vrijdag naar de Two begeven, waar John Grant ten dans speelde. De man had een kleurrijk masker op en begon heel zacht achter zijn piano om zijn zwoele bariton boven te halen. Maar na enkele nummers besloot hij die piano te laten voor wat ze is en iets meer op een dansbare beat in te spelen. Kitsch, dat was het eerste waar we aan dachten. En hierdoor vonden we die nummers dan ook veel minder charmant dan zijn iets emotionelere nummers. Toen hij “Greatest Motherfucker” speelde en een speciaal meezingmoment gepasseerd was, moest hij even van het podium. Er waren namelijk problemen met de monitor, wat je al wat kon horen in zijn songs. Wij hielden het dan ook maar voor bekeken.

Miya Folick @ Five

Alvorens haar optreden begon, warmde Miya Folick zich aan de rand van het podium op met wat danspasjes. Ze was zich aan het opladen voor een buitengewoon energieke performance. De muzikante stond namelijk vol enthousiasme en zin voor haar publiek. Daar bracht ze vol overgave alles van pientere popsongs en furieuze uithalen tot ingetogen reflecties. Folick is bijgevolg iemand die zelfzeker in haar schoenen mag staan, maar tijdens “Thingamajig” maakte ze eveneens duidelijk dat ook wij het allemaal waard zijn om ons zo waardig te voelen. De inspirerende artieste wist het publiek te raken met haar muziek en haar woorden.

Blue Lab Beats @ Seven

Blue Lab Beats, dat zijn subtiele synths en stevige bassen. Die deden vrijdagmiddag de constructie op het meer van Best Kept Secret daveren. Het duo bestaat uit producer NK-OK en multi-instrumentalist Mr DM, de ene met een blauwe kuif, de andere achter een piano met een gitaar om zijn nek. Ze brachten een mix van soul, funk en r&b. Jazzy vibes namen de bovenhand en bij iedere compositie speelde een ander bandlid een frisse solo. Eentje op gitaar, de andere keer een vrolijke piano en we hoorden ook een sax die we niet zagen. Blue Lab Beats toverde een muur aan geluiden de kleine Seven in, die overvol en extreem heet was. Van begin tot einde zette het duo uit Londen iedereen aan het dansen. “Pineapple” en “Hi There” zetten de finale in gang en wanneer het duo merkte dat ze wat meer tijd hadden, gooiden ze er finaal “Blue Skies” nog bij. Een set voor progressieve elektronische jazzliefhebbers.

Primal Scream @ One

Best Kept Secret heeft dit jaar goed zijn best gedaan om bescheiden legendarische bands te booken. Primal Scream bracht op de One een heuse greatest hits. Ondanks dat frontman Bobby Gillespie er nogal leeg uitziet, wist hij toch constant het publiek op te zwepen. Het meest levendige aan hem was misschien zijn felroze pak, maar ook vocaal kan hij nog steeds goed mee. Het oudere publiek smeet zich dan ook volledig en danste van begin tot eind de ziel uit hun lijf, al was het pas vanaf “Loaded” dat de band echt iedereen meekreeg. Een fantastisch psychedelisch nummer dat een groovy opbouw bevat en zich meteen in je oorkanaal nestelt. We hoorden er wat Stones in, en dus begon Gillespie er dan ook wat “Sympathy For The Devil” door te mengen. Speciaal, maar wel leuk. Soms waren er heel stevige synths, soms was het aanstekelijk, maar vooral toonde Primal Scream dat ze nog steeds underrated zijn. Met “Rocks” wisten ze nog een hele weide te laten meezingen.

Cate Le Bon @ Five

Vrouwen genoeg op Best Kept Secret, en naast nieuwe ontdekkingen, zijn er ook de oude bekenden. Cate Le Bon is er daar een van. Met al vijf albums op haar naam en een eigen meubelcollectie was een set van hoog niveau te verwachten. De zang van Cate was loepzuiver en moest zeker niet onder stoelen of banken gestoken worden. Le Bon opende de set met “Miami”, ondersteund door een blazersduo, wat de sfeer meteen zette. En dat was niet de enige muzikale randanimatie op het podium. Tijdens het luchtige “Home To You” kwam er naast het keyboard plots een xylofoon te staan. Het gaf de set meteen een meerwaarde, die menig luisteraar in de Five kon smaken. “Wonderful” vatte de show perfect samen en wanneer “The Light” bezwerend door de tent klonk, waren we helemaal fan van Cate, die trouwens niet alleen zangeres is! Op het einde haalde ze nog een solo uit haar gitaar, van een finale gesproken.

Stereolab @ Two

We hadden stiekem de hoop op een reünie van Stereolab laten varen, maar gisteren gebeurde het ondenkbare. De invloedrijke groep stond voor een goedgevulde Two te bewijzen waarom ze zo iconisch zijn. Daar gaven ze een bloemlezing van wat hun rijke repertoire te bieden heeft; van de noisepop op “French Disko” en “Ping Pong” tot de gestroomlijnde elektronica op “Brakhage” en “Miss Modular”. De band stond er niet met een overschot aan enthousiasme, maar wie Stereolab kent, weet dat ze hun muziek laten spreken. Vooral tijdens nummers als “Metronomic Underground” en “Lo Boob Oscillator”, waar ze langgerekte motieven naar overdonderende climaxen stuurden. Welkom terug, Stereolab!

Rizan Saïd @ Seven

Rizan Saïd, de naam zegt je misschien niet veel, maar wie Omar Souleyman –feestbeest van het eerste uur– kent, wist dat dit een feestje zou worden. Saïd is namelijk de toetsenist van die populaire Syrische act. The King of Keyboard mocht zijn Indische beats loslaten op een volgepakte Seven. Die zaal werd overspoeld met melodieën uit het Midden-Oosten. Bewonderenswaardig keek Rizan Saïd toe hoe het geluid uit zijn keyboards iedereen begeesterde. Zijn vrienden kwamen het schouwspel vastleggen, terwijl Saïds vingers geen seconde van zijn toetsen weken. Het constante ritme veranderde slechts een keer toen Saïd alles even stil legde middenin de set, om daarna eens zo hard te gaan. Shaken zoals ze dat alleen in Bollywood kunnen!

Psychedelic Porn Crumpets @ Five

De revelatie –nu al– van Best Kept Secret, kan wel eens Psychedelic Porn Crumpets zijn. De Five stond afgeladen vol, letterlijk niemand kon er nog bij, en dus moest de band enkel nog maar binnenkoppen. Dat deden ze in het begin door heel wat psychedelische riffs in het rond te gooien en een trippy sfeertje te creëren. De opbouw zat goed, de dynamiek was uitmuntend en de muzikanten waren heel sterk op elkaar ingespeeld. De riffs wisten heel de tijd te zegevieren, en het viel op dat wanneer de band nieuwere nummers speelde, deze iets meer poppy overkwamen. Maar ook hier waren de moshpits alomtegenwoordig en danste iedereen zich kapot. “Hymn for a Droid”, maar ook “Buzz” waren de hoogtepunten in deze set die eigenlijk nooit niet wist te boeien. Dat ze goeie muzikanten zijn, bewezen ze tijdens de gitaarsolo’s door er zelfs eens Lenny Kravitz tussen te gooien. Straf, leuk en boeiend.

Spiritualized @ One

Jason Pierce is bekend als deel van het legendarische Spacemen 3, maar die band is al lang verleden tijd. De man is inmiddels al dertig jaar bezig met Spiritualized, en dat met ups en downs. Gisteren zagen we de groep in goede vorm. Ze openden stevig met “Come Together” uit de klassieker Ladies and Gentlemen We’re Floating In Space, al was dat geen correcte indicatie van wat zou komen. We kregen namelijk vooral werk uit zijn recentste plaat te horen, die een stuk rustiger klinkt. We zijn fan van het stevigere werk van Spiritualized, maar de doorleefde songs, atmosferische instrumentatie en gospelinvloeden misten hun effect niet bij valavond op de One.

Amy Root @ Seven

‘Gaan we even lekker dansen? Ja toch?’ vroeg Amy Root. En dat is tot ieders teleurstelling geen vrouw, maar een duo van twee Nederlanders. Luke Amer en Sjoerd Huissoon brachten hun slowtechno voor het eerst naar een groot podium. Van debutanten gesproken! En dat met maar één ep onder de arm. Toch moesten ze niet onderdoen voor de andere techno die er geprogrammeerd stond, want los van hun Hollandse uitroepen van blijdschap tussendoor klonken ze zeer internationaal. Ze wisten perfect hoe op te bouwen naar een bombastische ontploffing en wanneer in het midden van de set alles opzettelijk stilviel, keken we al meteen uit naar de volgende minuten, waarin het ontzettend goed zou zijn. Hun hitje met Klangstof “Alike” deed de Seven finaal uit zijn voegen barsten. Deze jongens zijn duidelijk klaar voor een groter podium!

Jambinai @ Five

Bands als MONO, Mogwai en Godspeed You! Black Emperor zijn diep in onze postrockharten genesteld, en vanaf nu mag ook Jambinai voor ons niet ontbreken. De band speelt als eb en vloed met wijdse, rustige passages en stuwende crescendo’s, maar waar de band zich in onderscheidt, zijn hun instrumenten. Dankzij heel wat traditionele Koreaanse instrumenten krijgt hun muziek een oosterse dimensie, wat het des te intrigerender maakt. Het publiek werd geraakt door de poëtische muziek, maar vooral aangenaam verrast. Nu al dé ontdekking van deze editie?

Crack Cloud @ Five

Met maar liefst zeven muzikanten op het podium van de Five was het een eigenaardig zicht voor het optreden van Crack Cloud begon. Dat ze met zoveel leden zijn, heeft zijn reden. De band maakt bijzonder vernuftige en vindingrijke postpunk. Met de drummer standvastig vooraan ontwikkelde er zich een hechte wisselwerking tussen de leden. Elke muzikant straalde zijn eigen karakter uit en speelde zijn eigen essentiële rol. Hierdoor zagen we een geoliede machine, die korte punksongs op het scherpst van de snee wist af te leveren. Toch hielden ze het heerlijk los; de humor en speelsheid was nooit ver te zoeken. Een groep om in de gaten te blijven houden!

DJ Koze @ Two

Wie met zijn emoties na Bon Iver geen blijf wist, kon terecht in de warme armen van DJ Koze. Die had zijn troon zeer cosy aangekleed met discobollen en palmbomen. Ook de muziek die hij draaide, was funky en zat boordevol zon. De set bouwde heel langzaam op met slechts enkele hoogtepunten in het eerste uur. Het was natuurlijk uitkijken naar de radiohit van de Duitse dj, maar die zou er pas aankomen na een lange aaneenschakeling van beats, die de tent Two in een trance brachten. “Pick Up” begon met een mega teasende intro en werd tot in het oneindige uitgerokken. Dat mag ook wel met zo’n goed nummer. Daarna werd de finale in gang gezet met “Operator” en afsluiter “It’ll All Be Over” voegde de daad bij het woord. Een set om je dansbenen in alle mogelijke richtingen de dansvloer op te gooien.

Shame @ Five

https://www.instagram.com/p/ByKUkICoRZv/

Shame, shame, shame, that’s our name. De leuze van de band blijft op Best Kept Secret meer dan rechtstaan. De groep bracht in de Five een set met nummers van de debuutplaat en gloednieuwe exemplaren. Over die nieuwe nummers kunnen we kort zijn, die zijn iets zachter dan we van hen gewoon zijn en focussen meer op de stem van de frontman. Die blijft nog steeds zijn immer charismatische zelf met Britse arrogantie ten top. Maar de rest van de set was een groot feest. De keuze van de organisatie om de groep om 01u00 te programmeren, bleek de goeie. Een moshpit die van begin tot eind niet te stoppen viel en een bende springende mensen die iedereen als vrienden zag, wisten eenheid te creëren op het festival. Shame zag de set ook als een van hun betere shows, en wie zijn wij om hen ongelijk te geven. Straffe band, straffe muzikanten, straffe show!

Catnapp @ Seven

De Argentijnse Amparo Battagia, die door het leven gaat als Catnapp, deed ons zeker niet indommelen vrijdagnacht. Ze zong mierzoete pop op een mix van breakbeat en harde techno. Terwijl een rookgordijn de Seven vulde, verblindden de strobe lichten het publiek. Het kapsel van Catnapp was even strak als haar bars. De kleine zangeres deed aan de zuid-Afrikaanse Die Antwoord denken met haar agressieve rap. Moest er nog gevloek zijn? ‘Fuck Forever. I’m as dark as the fucking weather!’ riep Catnapp uit boven de moshpit. Haar lief stemmetje vervormde volledig op “Down The Basement” en het venijn bereikte een hoogtepunt tijdens het laatste nummer, dat ons niet alleen in woorden, maar ook in sound een dikke dubstep middelvinger gaf.

BCUC @ Five

Wie ’s nachts nog zin had om te dansen, had keuze in overvloed. Een van de beste opties was het optreden van BCUC in de Five. Het Zuid-Afrikaanse collectief is een grote ritmesectie, die opzwepende ritmes bracht met hun talrijk aanwezige percussie. Om eerlijk te zijn, was het niet de meest interessante act op muzikaal vlak, maar ze deden wat ze moesten doen: het publiek massaal aan het dansen krijgen.

Ditz @ The Casbah

Ditz mocht The Casbah afsluiten en we kunnen dat kort samenvatten. De groep bracht furieuze noise mee en wist de zaal in brand te steken. De frontman zat meer in het publiek dan op het podium en de trage opbouw met daarna furieuze uithalen toonde de sterkte van de groep. Op het eind nog eens de gitaren kapotslaan en dan weet je dat punk nog steeds niet dood is. Ditz: in de gaten houden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!

Deze recensies werden geschreven door Emma Vierbergen, Niels Bruwier en Jan Kurvers.