Liverpool, Londen, Manchester, Birmingham … Het Verenigd Koninkrijk kent vele muzikale steden. Een stad die vroeger vaak over het hoofd werd gezien, maar sinds het succes van Arctic Monkeys meer en meer aanzien krijgt, is Sheffield. De stad in South Yorkshire was echter al de bakermat van muzikanten als Bring Me The Horizon, Joe Cocker en Pulp. De gitarist van die laatste band gaat door het leven als Richard Hawley, die ook als solo-artiest zijn plaatsje in het diverse muzikale landschap verdiende. De man werkte namelijk nog samen met onder meer Elbow, Arctic Monkeys en Manic Street Preachers. Dat hij een getalenteerd muzikant is, bewees hij al op zijn vorige solo-albums. Het waren vier lange jaren in aanloop naar zijn nieuwste plaat Further. Oorspronkelijk zou hij deze plaat op 7 juni loslaten op de wereld, het lijkt er echter op dat de man niet kon wachten.
Aanvangen doet de plaat met het heerlijk rockende “Off My Mind” Een hook die zich direct diep in je hoofd nestelt met een bijpassende gitaarlijn opent dit album met verve. Het nummer sluit naadloos aan bij “Alone”, een lied dat een hoog britpopgehalte bevat. Energiek en vol zin laat Hawley hier zijn passie voor de muziek spreken. De warme strijkers tillen dit nummer naar een hoger niveau. Het smeekt om afgespeeld te worden op grote luidsprekers die de boodschap kunnen overbrengen op een aanzienlijk volume. Het lied bevat namelijk verscheidene elementen die samensmelten tot een complex geheel.
Daarna krijgen we enkele ballads aangevuld met sfeervolle strijkers. Op “Is There A Pill” combineert Hawley tenslotte die twee elementen. Een kabbelende ballad met een verse gitaarlijn onder. Net wanneer het tempo even naar beneden duikt, trekt Hawley het terug omhoog. Let maar op die vette noten in het begin van de track die langzaamaan evolueren naar een gitaarsolo. Wie fan is van die gitaarsolo’s wordt op Further verwend. De man serveert er steeds complexere melodieën en persoonlijke teksten bij die het album des te interessant maken.
De diversiteit van Further wordt in de verf gezet met “Not Lonely”, waarmee we een zacht liefdeslied krijgen. Het nummer gaat over op je eigen benen kunnen staan en werd geïnspireerd door Hawley’s kinderen die het ouderlijke nest verlieten. Hawley schrijft vanuit zijn hart en dat merk je. Die emotie loopt mooi over in het optimistische “Time Is”. De ex-gitarist van Pulp klinkt optimistisch en we krijgen een instant smile op ons gezicht. Het heeft wat weg van een oproep naar een beter leven, dat alles uiteindelijk wel goed komt. Op “Midnight Train” bereikt Hawley zijn hoogtepunt en laat hij zijn breed melodieus spectrum zien. Dat laidback sfeertje loopt door op afsluiter “Doors”, waarmee de Brit ons met een gelukzalig gevoel achterlaat. Further is een pareltje dat zijn tijd vraagt om te luisteren maar nooit verveelt. Het is een album dat vlotjes binnengaat en tegelijkertijd een zeemzoete afdronk in de mond legt.
Hawley verklaarde in een interview dat hij de lengte van de nummers rond de drie minuten wou houden. De uitdaging om de nummers relatief kort en uptempo te houden, gecombineerd met de missie om een boodschap over te brengen, motiveerde hem voor het maken van Further. Het is zonder twijfel zijn meest directe album, dat bij de keel grijpt en je veertig minuten lang onderdompelt in het genie van Hawley. ‘We worden tegenwoordig gebombardeerd met afgrijselijke muziek, ik wou een liefhebbend album maken’, verklaarde hij. Missie geslaagd, lijkt ons.
