© CPU – Bert Savels
Na zeven jaar keerde Jay Kay aka Jamiroquai terug met een nieuw album. Automaton bracht ons de gekende funky tunes, met hier en daar een suppositoire van elektronische beats in de poep geschoven. Of dit een meerwaarde is? Wel, aan onze poep niet echt, maar het bracht wel een verse lading nieuw werk bij het Jamiroqua-oeuvre. The Space Cowboy is dus terug mét een tour en een nieuw futuristisch hoofddeksel.
Die tour werd eerst uitgesteld door rugproblemen – ja, zelfs Jamiroquai heeft last van zijn 49 lentes-, maar op 12 november stond hij gewoon in het Antwerpse sportpaleis met lichtgevende kroon, een hangend buikje dat hij doorheen de jaren opbouwde en een sterk optreden waar zijn nieuwe album niet eens de hoofdrol in speelde. Zie het eerder als een best off-concert. In Vorst keerde hij terug. Wij maakten ons alvast op voor weer zo’n concert waar wij onze Londense, jaren negentig dansvingers stuk voor stuk mee zouden af likken.
Op deze mooie lenteavond koos Key om met short op het podium te komen, in trainingspak wel, zoals we gewoon zijn. Zou die slechte rug er voor iets tussen zitten? Hij bedankte de trouwste fans nog voor al de berichten toen hij buiten strijd lag met zijn rug. “Shake It On”, zouden wij dan gewoon zeggen. Schud het eruit en dat deed Jamiroquai ook. Openen was voor de opener van zijn laatste plaat weggelegd en erna werd Automanton doodleuk gewoon opzij geschoven. Uiteindelijk was het merendeel van het publiek ook ergens op zoek naar een revival van hun rug in de jaren 90 en bij zij waar de rug nog in goede staat verkeerde, verkozen de dansbenen ook ouder materiaal.
© CPU – Bert Savels
En dansen werd er zeker en vast gedaan. We halen dansbare herinneringen op met “Alright” en “Little L”. Vlagen nostalgie van dansavond die eeuwig mochten blijven duren, passeerden de revue op het podium en in ons hoofd. Ook in de tribunes van Vorst Nationaal werden de rugklachten even vergeten. Met Jamiroquai gaan we dansen, of wat had je anders gedacht?
Toch viel Jay Kay en zijn indrukwekkende band af en toe stil. Hij gaf ook zelf al na nummer twee toe dat hij even naar adem moest happen. Dat naar adem happen toonde zich in de vorm van de outro’s die soms werden uitgemolken alsof ze over een volle uier beschikten. “Travelling Without Moving” was daar het toonvoorbeeld van. Ondanks dat de band rond Kay uitstekend werk leverde, weergalmden de fantastische beats soms net iets te lang in Vorst.
© CPU – Bert Savels
Dansen deden we ook het liefst op één van de zo vele hits waar Jamiroquai het stoflaagje zonder problemen van afblies. “(Don’t) Give Hate a Chance” en “Runaway” met zijn funky gitaren brachten onze heupbewegingen op topsnelheid en handen in een hogere luchtruim. Zelfs het rustigere “Corner Of The Earth” werd met zijn zoete Bossanova-toets meer dan smakelijk verorberd.
Wat wil je ook als je muziek uitpuilt van de heerlijke disco-invloeden voorzien van de meest keurige beats. “Cosmic Girl” bracht ons zonder veel moeite naar a distant solar systhem en “Canned Heat” maakte indruk met een baslijn waar het vet van afdroop. Om dan nog maar te zwijgen van “Love Foolosophy” en het ultieme bis-nummer “Virtual Insanity”. Je snapt het ondertussen al wel. Als Jamiroquai zijn klassiekers meebrengt, is een feestje nooit ver weg, rugklachten of niet.
Jamiroquai bracht zijn hits mee naar Vorst Nationaal en dat voelden we aan onze benen. Na afloop moesten we net als Jay Kay even uitblazen. Af en toe viel het feestje stil, maar met zo’n sterke setlist was dat algauw vergeten.
Fan van de foto’s? Nog meer beelden van de show zullen op onze Instagram te vinden zijn. Volgen is de boodschap!
Setlist:
Shake It On
Little L
Use the Force
Main Vein
Alright
Space Cowboy
(Don’t) Give Hate a Chance
Corner of the Earth
Runaway
Cosmic Girl
Travelling Without Moving
Canned Heat
Love Foolosophy
Bis:
Virtual Insanity
