Het indierock trio Dehd, dat in totaal vier instrumenten gebruikt als een snaredrum en een tomtom als twee tellen, is uitgegroeid tot een meester van het vak. Op hun derde release, Water, schrapt de band ongeveer negentig procent van wat er in je gemiddelde goed klinkende gitaaralbum gaat en ze laten het bijna helemaal over aan hun tegenmelodieën. Voeg daar enkele sterke lyrische wendingen aan toe en je verkrijgt een daverende plaat.
Dehd heeft een tastbare chemie. Het trio uit Chicago begon in 2015 als een uitlaatklep voor gitarist Jason Balla en bassist Emily Kempf om hun beginnende romantische relatie te verkennen. Ze betrokken hun beste vriend en drummer Eric McGrady er ook bij. In liveshows lopen Balla en Kempf, de co-leadzangers van de band, over elkaar heen en ze stapelen gedraaide, met suiker beklede harmonieën in hun liedjes. Met de onconventionele drumtechniek van McGrady, Balla’s ervaring met de lokale postpunk band NE-HI en Kempfs werk met het experimentele kunstpopproject Vail, is Dehd een van de meest excentrieke indierock combinaties van de stad. Dankzij hun twee iets rustigere ep’s, Dehd uit 2016 en Fire of Love uit 2017, is de band omgetoverd van DIY-groepje tot een volwaardig tourende band.
Ze krijgen het zo goed voor mekaar dat je bijna een cruciaal detail zou vergeten: Water gaat over liefdesverdriet. Het album werd geschreven nadat de langdurige relatie van de twee zangers tot een einde kwam. Ondanks de crisis die er toe heeft geleid, voelt Water meer als een hoogtepunt dan een dieptepunt. Voor Kempf en Balla, die jarenlang onvermoeibaar nummers bleven produceren in de onafhankelijke muziekscene van Chicago, is het de beste aaneengeschakelde reeks van dertien nummers die ze ooit hebben gemaakt. Dat komt deels doordat hun muziek een nieuw niveau van betekenis bereikt door het einde van hun relatie. Waters songteksten klinken echter niet als gecodeerde woorden of dingen die ze niet over hun lippen kregen. Het zijn stuk voor stuk liefdesliedjes, eenvoudig en duidelijk. Alleen wel geschreven vanaf de andere kant van de tijdlijn, die normaal minder bevorderlijk is voor het schrijven van liefdesliedjes. Kempf is echter niet neerslachtig; in hun single “Lucky” zingt ze: ‘Lucky to have / People in my life with the power to break my heart.’
De melodische chemie tussen Kempf en Balla is natuurlijk, het soort dat het gemakkelijk maakt te begrijpen waarom ze hun band op de eerste plaats hebben gezet. Kempfs eerdere werk leunde vaak aan bij bloeiende synthpop, wat haar intuïtie voor geweldige baslijnen verklaart, terwijl dat van Balla vaak werd gebouwd rond zijn kenmerkende elastische gitaargeluid –het is flexibel, maar kan ook hard genoeg doorsteken. Kempfs zangstem in “On My Side” bewijst dat ze zowel op toonhoogte als vanuit haar buik kan zingen. Balla’s stem is een beetje dunner en harder, wat, op nummers als het galopperende “Wait“, gewoon betekent dat het een geweldige combinatie vormt. Het is moeiteloos, ongecompliceerd en nooit meer emotioneel verzadigd dan op “Baby”.
Water is wat je een goed bad-speakers album zou kunnen noemen: je zou het via een luidspreker kunnen horen en waarschijnlijk toch het volledige effect krijgen. Er is geen schat aan subtiliteiten te ontdekken, er is geen vraag naar een goede hoofdtelefoon. Dehd zou dit waarschijnlijk als een compliment beschouwen. Zoals een andere Chicago-muzikant CupcakKe ooit zei: ‘Cheap shit with a rich spirit goes a long way.’ Er wordt jammer genoeg geen aankomend concert verwacht in België.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
