Alex Lahey – The Best of Luck Club (★★): Ongeluk bij een geluk

Alex Lahey verzamelde de voorbije jaren een behoorlijk omvangrijke fanbase, die hun verloren tienerjaren terugvonden in haar stevige garagerock in de trant van Simple Plan of Fall Out Boy. Haar tweede album The Best of Luck Club, dat vandaag uitkomt, is een poging om op datzelfde elan verder te bouwen. Alleen slaagt ze daar niet in.

Fictieve plaatsen in muziek zijn niets nieuws. In de jaren zeventig wierp Eagles hun ontgoocheling op de Sunshine State neer in Hotel California en vorig jaar droomde Arctic Monkeys het Tranquility Base Hotel & Casino bijeen, een luxueus, onderdrukt complex op de maan. De Australische Alex Lahey gebruikte een soortgelijke methode voor haar nieuwe album The Best Of Luck Club, maar dan iets minder surrealistisch. Ze werd geïnspireerd door toevallige ontmoetingen in Amerikaanse bars en de goedwillende en ‘best of luck’s’ die het gesprek altijd afsloten. Het werd haar toevluchtsoord en inspiratie.

Maar de Australische had beter nog iets besteld aan de bar, want ze levert een plaat af die zelden weet te boeien. The Best of Luck Club bouwt voort op het vorige album, alleen ruilt ze de stevige garagerock steeds vaker in voor oninteressante poprock. Die biedt weinig innovatiefs, hoewel er soms enkele lichtpuntjes zijn. De singer-songwriter slaat ons met haar directe en speelse teksten bijvoorbeeld meermaals in het gezicht, en zo hoort het.

“Unspoken History” is een verbeten liefdeslied, waarvoor Lahey wonder boven wonder een loop-pedaal en een elektronische drumkit heeft gevonden. Hoewel het een interessante opbouw kent, blijft een apotheose alsnog uit. Aan singalongs is er, net zoals bij het vorige album, geen gebrek. “Isabella” is dan weer iets anders, maar is net te eentonig om het echt ver te kunnen schoppen. En op “Don’t Be So Hard On Yourself” ruilt ze zowaar een gitaarsolo in voor die van een blaasinstrument, wat dan wel amusant blijkt.

Lahey is dus geen creatieve duizendpoot die verschillende invloeden interpreteert in haar muziek. Al sinds haar ep B-Grade University toont ze ons alle hoeken van hetzelfde hokje, en dat gaat nu wel vervelen. De Australische heeft volgens ons nochtans meer in haar mars. Al nemen we beter een stoel en zetten we ons even neer, want het zal nog even duren voordat ze haar volledig potentieel weet te benutten.