Vorig jaar oogstte Alex Lahey behoorlijk wat lof met de EP B-Grade University. De band Smash Mouth prees de muzikante uit Melbourne op Twitter (de hoogste eer die een indierock artiest te beurt kan vallen) en de website Pitchfork bekroonde het nummer “You Don’t Think You Like People Like Me” vanop die EP als Best New Track. Ook na haar nieuwe plaat I Love You Like a Brother blijft dit het beste nummer uit haar oeuvre. Op haar eerste langspeler lanceert ze het ene meezingbare refrein na het andere maar toch slaagt ze er niet in om daar solide nummers rond te schrijven. Na meerdere luisterbeurten blijken de meeste nummers slechts flinterdun en de verveling gaat als snel toe slaan.
Het was aanvankelijk de eerste single “Everyday’s the Weekend” die onze aandacht trok. Ze trok er een kast vol clichés (die achtergrondkoortjes!) voor open en desondanks bleef er een erg sympathiek nummer over, dat nog eens vergezeld ging van een geestige clip. Ondanks de enorme voorspelbaarheid was de single aanstekelijk genoeg om ons te doen uitkijken naar de rest van het album. Naarmate het album vordert, kunnen we jammer genoeg minder genieten van het aanstekelijke en beginnen we ons meer te storen aan het voorspelbare.
Het openingsnummer is direct de blauwdruk voor de rest van de plaat. Het gaat niet meteen stijl bergaf, maar toch moeten we concluderen dat ze voor elk nummer opnieuw hetzelfde trucje blijft afstoffen. Met als gevolg dat dit een van de minst verrassende platen is die we dit jaar hoorden. Lahey gaat altijd krampachtig op zoek naar het meest meezingbare refrein en vergeet in haar haast om werkelijk aangrijpende nummers te schrijven. Na een tijdje doet het wat denken aan nummers die ruim tien jaar geleden in Eurosong for Kids passeerden en dat is zelden een goed teken.
Alex Lahey heeft zeker potentie. Buiten het openingsnummer zijn er nog andere tracks die te genieten vallen. “I Haven’t Been Taken Care of Myself” is opnieuw erg energiek en blijft goed in het hoofd hangen. Toch zat er veel meer in. Vooral op het einde van het nummer verpest ze het volledig door er wat loze klanken achterna te gooien op het ritme van de muziek, wat een nogal potsierlijke indruk achter laat. Het is maar een klein deel van het nummer, maar toch laat het een vieze nasmaak na. Het lijkt alsof ze zich tevreden stelde met een nummer dat van ver wel aanstekelijk klinkt, maar toch veel potentie onbenut laat. De volgende song, “Backpack”, is waarschijnlijk onze favoriet. Het nummer is veel beter gebalanceerd dan de rest van de plaat en eindelijk valt er wat onderhuidse spanning te bespeuren. Ook hier is er nog ruimte voor verbetering, gezien er een redelijk ongeïnspireerd instrumentaal middenstuk valt te betreuren.
Ongeïnspireerd is het beste woord om deze plaat te omschrijven. Het geldt voor de songstructuren, voor de drumpartijen en ook qua tekst blijft ze op de vlakte. We krijgen de gebruikelijke Twentysomething problematiek voorgeschoteld, helaas zonder grappige twisten of memorabele quotes. Alex Lahey kan refreinen schrijven die in je hoofd blijven zitten, maar ze slaagt er niet in om zich op enig ander vlak te onderscheiden. Live zal het vast wel een feestje zijn, op plaat valt het daarentegen nogal bleek uit. Daarvoor missen we inspiratie en zijn de songs te cliché en inwisselbaar.
Alex Lahey speelt op 26 oktober in de Botanique. Info & Tickets
