Ray Charles, Nina Simone, Aretha Franklin, Gil Scott-Heron, … Al jaren wordt muziek gebruikt als medium door zwarte artiesten om de raciale problemen van onze huidige maatschappij aan te kaarten. Dat is in deze tijden niet anders. Kendrick Lamar is daar misschien wel het beste huidige voorbeeld van. Ondertussen mogen we Jamila Woods ook in dat rijtje zetten.
Op haar gelauwerde debuutalbum HEAVN dat in 2016 uitkwam, bewees ze dat al. De dichteres, activiste en soulzangeres uit Chicago klaagt met haar eerste album het diepgewortelde racisme in haar land aan. Ze schreef dat eerste album in de nasleep van de moord op de Afro-Amerikaanse Mike Brown door de politieagent Darren Wilson. Toch verloor Woods het muzikale aspect nooit uit het oog. Naast een klaagzang is HEAVN een uitmuntend stukje hip hop vol soul-en jazzinvloeden die tonen dat ze naast talent ook kennis heeft van haar Afro-Amerikaans muziekroots.
Ook deze keer brengt Jamila Woods met haar tweede worp, LEGACY!LEGACY!, – hoe kan het ook anders met zo’n naam – een album voort met het grootste respect voor de Afro-Amerikaans cultuur. Elk nummer draagt de naam van een cultureel invloedrijk, zwarte Amerikaanse figuur, van dichters tot muzikanten. Zo is bijvoorbeeld “MILES” vernoemd naar de legendarische jazztrompettist Miles Davis en “BASQUIAT” naar kunstenaar Jean-Michel Basquiat. Je snapt het concept ondertussen wel.
Elk nummer staat voor een andere figuur en zo klinkt ook elk nummer net dat beetje anders. Haar soul vol hip hop of hip hop vol soul, we zijn er nog steeds niet uit, durft te variëren. Al trekt Woods op LEGACY!LEGACY! vooral de lijn van haar debuutalbum grotendeels door. Terwijl ze op “ZORA” en “MILES” de moderne soulkaart trekt met grote knipogen naar de Meshell Ndegeocello’s en Lauryn Hills van deze wereld, kiest ze op “BETTY” voor drumpatronen die dan weer meer bij de harde hip hop genres aanleunen.
Toch blijft, zeker door haar warme vocals, het charmante soulgegeven het meeste hangen. Al lijkt “MUDDY” iets bitser en horen we een dreigendere Woods op “SUN RA”, de nummers zijn op haar nieuwste plaat echter helemaal niet zo stoer en dat hoeft ook helemaal niet. Met LEGACY!LEGACY! brengt ze een ode aan haar legacy en daarvoor hoeft Woods niet van zich af te bijten.
Desalniettemin zijn de beats op sommige nummer net iets te grotesk en futuristisch. “OCTAVIA” begint bijvoorbeeld lieflijk, maar evolueert tot een spacy-klinkende heterogene massa. Als die beats dan samenkomen met de vocals krijgen we een samenkomst die we eerder als botsing dan als harmonie zouden omschrijven en daar wringt dan toch het elegante, Canadese schoentje.
Als we het dan toch hebben over een album dat nummers als “MILES” en “SUN RA” bevat, mogen veel van die beats een toontje lager zingen en zou er bijvoorbeeld plaats moeten zijn voor een trompet die zijn neus wat hoger de lucht in wil steken, zoals op “BALDWIN” het nummer waar ze samenwerkte met trompetist Nico Segal.
Met LEGACY!LEGACY! bewijst Jamila Woods dat ze de lijn van haar vorig album zonder problemen verder kan trekken, al moeten we wel toegeven dat we de beats, die we ook op HEAVN terugvonden en ons wel bevielen, nu iets minder beginnen te smaken. We stellen voor dat Woods haar postmodernistische pulsen op haar derde album een totaal andere draai geeft.