In een tijdperk van #metoo is Tacocat misschien wel één van de relevantere bands van het moment. De indie punk band uit Seattle maakt al sinds 2007 muziek die vooral gaat over feministische thema’s, altijd doorspekt met een laagje humor. Ook op hun vierde album, This Mess Is A Place, doet het viertal wederom hun zegje.
Openen doet This Mess Is A Place met het catchy “Hologram”. ‘How did we come to be so jaded?’ vraagt zangeres Emily Nokes haar af, om dan met ‘Just remember if you can, power is a hologram’ een eerste sneer naar de politiek uit te delen. Teksten zijn altijd zeer belangrijk bij Tacocat, op “New World” klinkt de band dan net zeer hoopvol. Het element humor is vooral terug te vinden op het toepasselijke “The Joke Of Life”, hier zingt ze : ‘The joke was never really a joke, only laughed so we wouldn’t choke’. Vrij donker, maar altijd wel met een korrel zout te nemen.
Muzikaal blijft Tacocat altijd bij hun basisformule, om dan op enkele singles te differentiëren. “Grains Of Salt” bevat enkele synths, “The Joke Of Life” hangt harmonieus samen en op “Little Friend” horen we een gitaar scheuren. Die “Little Friend”, waar het onderwerp huisdieren is, bevat ook weer een boodschap van hoop, die het gehele album omschrijft. Volgens de band gaat This Mess Is A Place over ‘het aanpassen naar een nieuwe realiteit waar kwaadaardigheid zich niet langer onder het oppervlakte bevindt.’ Hoe we daar mee moeten omgaan, is volgens hen de ‘million dollar question’.
Tacocat zou Tacocat niet zijn zonder een stevige dosis kritiek, zo bezingt Nokes op “Rose-Colored Sky”: ‘I wonder what it feels like, to not even have to try’. Hiermee bekritiseert ze de rijken van onze maatschappij. ‘All action, no consequence’ is dan weer een duidelijke referentie naar de straffeloosheid die sommigen lijken te hebben. Wat dan hét probleem moet zijn, daar denkt de band over na op “The Problem”. De teksten zijn vrij zwaar, gelukkig is deze This Mess Is A Place muzikaal zeer toegankelijk. De band leunt duidelijk meer naar een pop kant, wat alles net iets verteerbaarder maakt.
Het einde van het album wordt gekenmerkt door enkele nummers die tegen het label ‘ballad’ aanleunen. “Crystal Ball” en “Meet Me at La Palma” zijn trager, op “Miles and Miles” krijgen we nog een leuk achtergrondgitaartje. Een mens zou al vergeten dat Tacocat een punkverleden heeft. ‘What a time to be barely alive’ zingt Nokes op “Crystal Ball”, pijnlijk. Op “Miles and Miles” verklaart ze echter dat alles nog perfect mogelijk is, hier is ze weer optimistischer. Het is niet altijd gemakkelijk om de boodschap van This Mess Is A Place te omschrijven, wat de albumtitel alle eer aandoet. De wereld is chaotisch, waarom zou dit album dan rechtlijnig moeten zijn?
