AlbumsRecensies

Frank Carter & The Rattlesnakes – End Of Suffering (★★★★): Zijn meest intieme plaat tot nu toe

Na een welverdiende pauze ten gevolge van de slepende tour rond zijn tweede plaat trokken Frank Carter en zijn ratelslangen zich er even van tussen. Terug zijn ze nu echter volledig met hun derde plaat End Of Suffering en tourplannen waarbij ze deze zomer ook onze contreien aandoen. De titel van het album verwijst naar de boeddhistische term voor verlichting. Dit staat volgens de groep symbool voor een band die qua geluid ‘een geheel nieuw rijk der zintuigen betreedt’. Met andere woorden, Frank en de zijnen laten hun hardcore punk roots nog verder achter zich en bouwen verder op de alternatieve rocksound die het vorige album reeds kenmerkte. Volgens hen is dit dan ook hun belangrijkste album: ‘It was always about album three, from when we first started out.’ Het resultaat is een 43 minuten durende therapiesessie, waarin onze roodharige frontman zijn ziel blootlegt door zijn recente depressie en liefdesperikelen als gespreksonderwerpen te laten domineren.

Opener “Why A Butterfly Can’t Love A Spider” zet meteen de toon voor de rest van het album; één van rauwe zang en lyrics vol emotie, gelukkig blijven de gitaren en drums nooit lang weg. Op het tweede nummer “Tyrant Lizard King” vindt er zelfs een samenwerking plaats met Rage Against the Machine‘s eigenste gitaarvirtuoos Tom Morello. Na een onheilspellend refrein doet Morello wat er van hem verwacht wordt en laat hij zijn effectenpedaal eens goed zijn werk doen. De eerste single “Crowbar” kenden we alvast en werd ondertussen al veelvuldig gedraaid op Studio Brussel. Samen met volger “Heartbreaker” één van de geringe echt uptempo nummers en eigenlijk een beetje de mainstreamversie van de oude Frank. Wat je er ook van denkt, deze koevoet zal ongetwijfeld ruiten aan diggelen slaan en spektakel leveren op toekomstige shows.

Voor de verschijning van dit album zat frontman Frank Carter, onder meer door een scheiding, niet zo goed in zijn vel. De onlosmakelijke strijd met de eigen demonen levert een veel persoonlijkere aanpak op, die zich duidelijk laat horen op de nummers die volgen. Op “Love Games” leidt een trage, bluesachtige gitaarlijn het geheel in, gevolgd door cimbalen en een speelse piano die het refrein definiëren en een tekst die je ongetwijfeld meezingt na de eerste luisterbeurt. “Anxiety”, de tweede single en veruit een van de verassingen van dit album, laat je met zijn huilende gitaar melancholisch achter en is met zijn zeemzoet refrein en groepskoor op het einde materiaal voor een live parel in wording. Op “Angel Wings” wordt de distortion knop stevig opgezet en bouwen de vervormde gitaar en elektronica een illustere sfeer op, kruipend naar een dystopische climax. “Super Villain” is de slotsom van dit middenstuk van pure catharsis met een gitaar loop die je meteen beetneemt bij je nekvel.

Het volgende tweeluik zou Sergio Herman bestempelen als ‘sex on a plate’. Muzikaal sluit “Latex Dreams” nog aan bij het tragere middelste deel van het album. Geen nood echter, want hierna neemt “Kitty Sucker” het tempo weer wat op. ‘I’m a punk rock renegade/ A tattooed motherfucker dripping lust for decade’, zingt Frank. Om vervolgens plots los te scheuren en de dreunende drums en cimbalen het te laten overnemen in een energiek refrein. Ongetwijfeld een van de meest amusante nummers van deze plaat, dat we live zeker nog zullen horen. Zo wordt het nog maar eens duidelijk dat een vos wel zijn haren, maar gelukkig niet zijn streken verliest . “Little Devil” is nog maar eens een duidelijk voorbeeld dat er op dit album volop geëxperimenteerd mocht worden met het gitaargeluid door mede-songwriter en gitarist Dean Richardson. De titeltrack en tevens afsluiter van het album, “End Of Suffering”, is een liefdesverklaring van Frank aan zijn dochter. Het is een nummer waarin de frontman zijn stem de hoofdrol speelt en enkel begeleid wordt door piano en akoestische gitaar. Als slot horen we een pakkende geluidsopname tussen hem en zijn dochter, Mercy, alvorens de piano het album afsluit.

Zoals de eerste single “Crowbar” al deed vermoeden, is dit opnieuw een poging van Frank Carter om een groter publiek op te zoeken en daar is eigenlijk niets mis mee. Het is een meer intieme plaat en ergens missen we misschien wel wat meer energieke songs. Maar het zijn wel net die tedere nummers die van deze plaat de parel maken die ze geworden is. De fans van het eerste uur zullen misschien van een kale reis terugkomen, maar uiteindelijk levert Frank wel een mooie plaat af met prachtige songs. Ongeacht voor of tegen, wij twijfelen er alvast niet aan dat Frank Carter & The Rattlesnakes deze zomer opnieuw duizenden festivalgangers zullen overhalen en hun reputatie voor intense liveshows te zorgen zullen waarmaken. Afspraak vrijdag 16 augustus op Pukkelpop.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Lokerse Feesten 2024 (Festivaldag 5): Dolle dinsdag

Soms hoeven tradities niet in ere gehouden te worden. In plaats van de klassieke metalzondag was die dag voorbehouden voor de laatste…
InstagramLiveRecensies

Rock Werchter 2024 (Festivaldag 2): Regengeur en maneschijn

Nadat het op de eerste dag verrassend zonnig was, werd de Werchter weide de tweede dag verrast door zachte regendruppeltjes. De regen…
LiveRecensies

Hatebreed @ Wilde Westen (De Kreun): Lappen van de broer

Sommige bandnamen zijn zo eenvoudig dat je meteen weet in welk genre de band thuishoort. Hatebreed is hardcore. Punt. Jamey Jasta en…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.