©CPU – Stijn Verbruggen
Het festivalseizoen begint, en met wat voor een knaller! Na een indoorversie van vorig jaar, heeft de organisatie van Groezrock toch weer voldoende energie en tijd gevonden om een nieuwe editie samen te stellen. En wat voor een! Ruimte voor nieuw talent, gecombineerd met een brede waaier aan headliners. Geen mega grote toppers, maar een duidelijke keuze voor de grote subtop. Ben je benieuwd hoe dit gaat uitdraaien? Lees dan maar verder.
Samiam @ Back 2 Basics
Vrijdag begon al om 12u00 in de Cockpit, de gratis te bezoeken tent van Groezrock. Jammer genoeg waren er op dat moment ook onder ons nog werkende/studerende mensen, en hebben we dit niet gehaald. We waren anders toch wel benieuwd hoe Haester en Slow Crush zich uit de slag trokken. Deze teleurstelling lieten we achterwege, zodat we echt konden starten. En dat deden we met Samiam. Deze band speelt melodische punk, waar geenszins een vorm van vlakheid te bespeuren valt. Ze slagen erin om op geen enkel moment te vervelen. Het festival dus starten met een topper van formaat is eens iets anders.
Deze legende deed zijn naam alle eer aan in de gezellige B2B tent. Met hits zoals “Sunshine” en “Full On”speelden ze de tent letterlijk plat. Er werd lustig meegezongen en de stagedivers kwamen al aardig op gang. Geen evidentie om 18u00. De band speelde zeer natuurlijk zonder gimmicks, maar wel gewoon met de juiste punk mentaliteit. You see what you get.
Counterparts @ Revenge Stage
En ooit kan de tegenstelling niet groter zijn. Ooit word je verrast omdat je denkt dat je de band kent. We dachten aan old school hardcore, maar we kregen melodische hardcore, NY-mosh. Eens van de verrassing bekomen, zagen we een show in de Revenge Stage die bol staat van wiskundige berekeningen. Beatdowns, singalongs, moshpits… Alles was aanwezig om er een stevig feestje van te maken. Like it or not, ze deden dat met overgave en dat is nodig.
Trade Wind @ Red Bull Stage
Natuurlijk mogen we ook de kleine Red Bull Stage niet vergeten. We krijgen er internationale en Belgische acts voorgeschoteld. Daarom staken we onze neus eens aan het venster bij Trade Wind, de band waar Jesse Barnett (Stick to Your Guns) fungeert als Frontman.
Trade Wind werd opgericht in 2013 en maakt rock met een stevig kantje aan. Toch hebben Barnett en de zijnen gevoel voor melodie en durven ze ons zachte gitaartjes serveren die helemaal open scheuren. Een fijne kans om het viertal even voor ons te hebben op het kleinste podium van de wei. Hun eerste voet op Europese grond was drie jaar geleden op Groezrock. Toen waren ze er nog lang niet klaar voor, beweerde Barnett. Ondertussen zijn we 2019 en was het fijn om de explosieve riffs van Trade Wind te aanschouwen. Helaas voor ons overstegen de bassen die uit de Main Stage kwamen het viertal, en dat kwam hun show niet ten goede…
Good Riddance @ Back 2 Basics
Good Riddance is een oud gediende die al meerdere malen op Groezrock speelde. Meer dan twintig jaren draaien deze oude rotten mee met hun punkrock die door de jaren heen niet gewijzigd is. Naar ons gevoel was het eerder een vlakke show met weinig hoogtepunten. De fans zullen ons tegenspreken, maar dit was zeker niet het sterkste optreden dat we die avond hebben gezien. En toch zag je inderdaad veel fans die alle nummers van voor tot achter meezongen. Leuk om dat te zien, maar de act zelf deed ons weinig.
Spanish Love Songs @ The Cockpit
Je laten leiden door het verrassingselement kan ooit goed uitdraaien. Na de kleine teleurstelling van Good Riddance, was dit een zeer straf (half) optreden. Half, omdat we te laat daar waren, maar waar we wel met veel plezier tot laatste zijn gebleven.
Spanish Love Songs brengt indiepunk met een stevige knipoog naar de jaren negentig emo. Ze brachten hun muziek met een leuke sfeer. Weinig blabla, maar een straffe en strakke set. Een extra toemaat gaat naar de zanger, die met zijn stem toch wel een groot deel van die verrassing heeft laten slagen. Een band die zeker we in de gaten moeten houden.
Tusky @ Red Bull Stage
Onze Noorderburen zijn ook aanwezig. En dat mogen we geweten hebben. Tusky brengt stevige punkrock met veel andere invloeden. Op deze kleine stage komt deze band het best tot hun recht, alhoewel ze in een zaalshow nog beter tot hun recht zouden komen.
Het plezier druipt er wel van af, en dat is live zeker een meerwaarde. Ook zijn de nummers gevarieerd genoeg om niet kunnen spreken van een vlakke show. Dit was een show waar we oprecht naar uitkeken, en die in het geheel absoluut niet tegenviel. John Coffey wordt niet meer gemist, want dat gemis maakt Tusky absoluut goed.
Brutus @ Back 2 Basics
Moeten we Brutus nog voorstellen? Het Leuvense trio begon vijf jaar geleden en leverde na hard werken Burst af, een debuut waar menig muziekliefhebber met een gevoel voor het zwaardere werk van begonnen te glimlachen. Vooral met zangers-drumster Stefanie Mannaerts heeft Brutus een geheim wapen achter de hand. Ook met de nieuwe langspeler Nest zet Brutus zich door. Hun eigenzinnige mix van post-rock, hardcore, prog-rock en metal brengt ze overal én dus ook tot op Groezrock.
‘Ga naar hun concerten om de energie te voelen die woorden maar half kunnen vatten,’ schreven we vorige keer toen we het trio voor ons zagen. Op de Back 2 Basics-stage was dat ook deze keer niet anders. Brutus kwam, zag en overwon. Hoe de hemelse vocals van Stefanie werden bijgestaan door de vloedgolf van gitaren en drums, deden ons in zwijm vallen voor de band.
Toch was er niets hemels aan. Stefanie was als een sirene die je in het water trekt, om je nadien te laten verdrinken in een homogene zee van splijtende gitaren en doordringende drums. Maar net wanneer we bijna verdronken, gooide Brutus ons een levenslijn in de vorm van “Space”. Even mochten we naar adem happen om er dan weer stevig tegenaan te vliegen. Brutus toonde zich op Groezrock als een regelrechte machine die ons soms een kus, maar meestal een uppercut gaf.
One King Down @ Revenge Stage
Een van de metalcore pioniers van de jaren negentig is absoluut One King Down. Met hun eigenzinnige en vooral trage metalcore brengen ze toch een heel eigen verhaal. Ze hebben zich nooit veel aangetrokken van de rest van de scene. Misschien verklaart dat ook wel een beetje hun gebrek aan populariteit. Want One King Down was eerder bekend bij de echte liefhebber dan bij de doorsnee hardcore-luisteraar.
En dat was ook opvallend hier. Het publiek liet het wat afweten, er was weinig publiek voor toch wel een stevige naam. Neemt niet weg dat One King Down een stevige show neerzette waar het publiek duidelijk van genoot. De energieke frontman vroeg wel de meeste aandacht, maar dat was op geen enkel moment storend. Ze brachten een leuke show die ons herinneringen doet oproepen aan de jaren negentig.
Deez Nuts @ Back 2 Basics
Ook in op de Back 2 Basics-stage stond Deez Nuts. De Australiërs hebben alles in huis om er een stevig feestje van te maken en dat was deze keer niet anders. De band rond frontman J.J. Peters bracht vooral singalong-songs en stevige gitaren. Hij smeekte ons bijna om heel de Back 2 Basic-stage af te breken tot enkel het paarse zeil van de tent overbleef. Hun hardcore punk met hip hop-toetsen deed dat dan ook. Hoe Deez Nuts ons op Groezrock meekreeg was ongezien.
Zoals het hoort bij punk, moet daar af en toe een sterke verwensing bij. ‘Fuck The World’, schreeuwden ze de tent in en dat konden we alleen maar beamen. Peters, die veel weghad van een hip hopkoning, deed met zijn onderdanen wat hij wou en dat was niets minder dan een regelrecht feestje bouwen.
De stagedivers bleven naarmate de set vorderde alleen maar toenemen. Net voor het einde was er zelfs zo’n massa op het podium dat de moshpit die zich normaal op de voorste rijen afspeelt, werd verplaatst naar het podium. De security slaagde er niet in om het publiek nog maar een beetje in toom de houden. Deez Nuts kon het allemaal worst wezen. Zij wilden alleen maar de tent afbreken. Missie geslaagd dus.
Coheed and Cambria @ Main Stage
Dit was ons eerste bezoekje aan de Main Stage, en eerlijk gezegd was het een tegenvaller van formaat. Coheed and Cambria klonk niet als een waardige co-headliner. Jammer, want hier hadden we meer van verwacht. We moeten eerlijkheidshalve toegeven dat het hoofdpodium ook voor dit soort bands zo laat op de avond gewoon te groot is geworden.
©CPU – Stijn Verbruggen
Amenra @ Back 2 Basics
Weer zo’n Belgische klepper van formaat. Amenra is opnieuw een sterke Belgische naam op Groezrock. De band uit Kortrijk is ondertussen een begrip geworden. Met hun post-metal veroverden ze al gauw Belgische- en buitenlandse harten. Amenra boorde met hun laatste langspeler MASS VI diep in onze ziel en liet ons angsten voelen waarvan we het bestaan zelfs niet kenden. Ook live zijn we van hen het één en andere gewoon. De Back 2 Basics-stage kon maar beter zijn benen en hart insmeren met gitzwarte verf.
Openen doet Amenra, zoals op bijna elk nummer op de set met zachte gitaren en drums die als een onheilspellend onweer boven Groezrock hingen. Daarna barstte de band rond Colin H van Eeckhout telkens weer opnieuw los om een laatste keer de tent op stelten te zetten. Amenra had daarvoor wel een ander recept meegenomen dan Deez Nuts.
We kunnen ze beter vergelijken met een obscure napalmbom dat op ons vel bleef plakken. Hun sterke zwart-wit visuals waren ook een grote speler in het doemsfeertje dat het Kortrijkse vijftal naar Groezrock brachten. De massieve baslijnen, snijdende gitaarriffs en onverbiddelijke drums deden onze harten pijn, maar op de goede manier. Amenra sloeg door op Groezrock en dat voelden we tot in het diepste van onze ziel.
https://www.instagram.com/p/BwwHJboj9LG/
Jawbreaker @ Main Stage
Jawbreaker, een verhaal apart. Een band waar veel Groezrockers op hebben zitten wachten. De vraag is of ze hun naam als headliner hebben kunnen waarmaken. We kunnen enkel zeggen dat dat deels gelukt is. Laten we met het positieve beginnen. Ze hebben een goede show neergezet, waar elke fan van overtuigd is geweest. Geen enkele fan zal kunnen zeggen dat ze een slechte show hebben gezien.
Jawbreaker speelde hun bekendste nummers, die luid werden meegezongen door de aanwezige fans. En ze deden dat prima, zonder projecties, lichtshow… Dat maakte het aan de ene kant heel overtuigend, als punk-band. Aan de andere kant ging dat voor een show van meer dan een uur als neutrale toeschouwer ook wel snel vervelen. De muziek zit nu ook niet zo in elkaar dat die bol staat van de hoogtepunten.
Dus ook hier kunnen we vaststellen dat deze band de tent niet gevuld kon krijgen. Wil dat nu zeggen dat er te weinig publiek was? Of wil dit zeggen dat deze headliner het publiek niet wist te trekken? Dat zal een vraag zijn die de organisatie voor zich zal moeten nemen.
©CPU – Stijn Verbruggen
