© Anton Coene
Les Nuits, Het festival van Botanique, serveerde ons gisteren een avondje vol eigenzinnige hardrock. De idyllische locatie vol kleine zaaltjes schepte bij zonsondergang een nietsvermoedende gezelligheid. De knipperlichtrelatie van Pieter-Paul Devos met zijn andere band Kapitan Korsakov doet niet af aan de kwaliteit van zijn tweede band Raketkanon. Wij zagen een dynamisch optreden vol zweet, zoals bij hen eigenlijk altijd het geval is. Zouden deze Gentenaren ons ooit in de steek laten? We hopen van niet.
Daggers beet de spits af met een set vol creatieve hardcore. Hun album It’s Not Jazz It’s Blues uit 2014 zet je alvast op een dwaalspoor, want hun bloedstollende punk-metal valt moeilijk met salonmuziek te vergelijken. Je zou denken dat deze Luikenaars de naam van hun label Throatruiner hebben bedacht. Zowel qua hevigheid als snelheid bleek Daggers een geduchte tegenstander voor de hoofdact. Hier en daar stopte het brute geweld even voor een rustig intermezzo. Maar voor echt vakmanschap moesten we nog even wachten. Een set van drie kwartier bleek er eentje van een half uur. Ook Raketkanon speelde trouwens korter dan aangegeven.
Even later nam avant-garde kantje de overhand van de punk bij Raketkanon, maar daarover hoor je weinigen klagen: de lichamen vlogen nog steeds alle kanten op terwijl dissonante snaarslagen en atypische drums door de rotonde kronkelden. Het klassieke ontwerp van de zaal hielp bovendien bij het surrealisme dat Raketkanon uitstraalt. Ook qua belichting zat het zeer goed. Soms hadden de bandleden wat problemen met het geluid, zo ging de drummer eens klagen tegen de geluidsman. Het publiek had er echter geen last van. De intimiderende blik van Pieter-Paul deed iets anders vermoeden, maar de meeste aanwezigen vermaakten zich rot.
De nieuwe nummers pasten uitstekend tussen de oudere, ongeveer de helft kwam uit RKTKN #3. Hoewel de drie platen enigszins van elkaar verschillen, verrijkt die variatie de set live. “Robin” bleek een perfecte opener met zijn minutenlange anticipatie. De uitverkochte zaal wist welke wervelwind hen te wachten stond, en de noiseband uit Gent vervulde deze verwachting. Na 15 minuten was de parterre genoeg opgewarmd om frontman Devos een eerste keer op handen te dragen. Andere schimmen kwamen ook aan de beurt terwijl de achterste helft van de zaal uitgerekt meegolfde op de doommetal riffs. “Suzanne” en “Herman” zijn live qua intensiteit nog altijd grote rivalen met de albumversie. Sinds dit jaar komt er met “Lou” en “Mélody” wat akoestische gitaar aan te pas, wat een leuke afwisseling is, maar niet echt als hoogtepunt kan meetellen.
Raketkanon’s combinatie van drums, keys en effecten doet denken aan moderne prog-rock bands zoals Battles. Voeg daar scherpe vocals en noise gitaar aan toe en je hebt één van de leukste live bands van België, zowel in de moshpit als voor omstaanders van de eerder beheerste soort. Hoewel we muzikaal dus onze vingers konden aflikken, moesten we toch enkele flauwe moppen door de vingers zien. Zo mochten we plots om één of andere reden niet meer klappen na een nummer. Misschien had het te maken de bijna hese stem van Pieter-Paul, hoewel dat enkel invloed had op zijn babbelkwaliteiten, niet op zijn zang. Op plaat zorgt Raketkanon voor heel wat ‘what the f*ck’-momenten, maar live vallen die stukjes dus mooi in elkaar.
Setlist:
Robin
Hanz
Nico Van Der Eeken
Florent
Harry
Fons
Suzanne
Herman
Ricky
Ernest
Lou
Mélody (bis)
Judith (bis)
Abraham (bis)
