Pete Doherty & The Puta Madres had er al best wat concertjes opzitten voordat ze eerder dit jaar hun eerste twee officiële worpen op de wereld loslieten: enerzijds een vrolijk rocknummertje, anderzijds een gelukzalige, tragere song. Die twee sounds bleken representatief voor de rest van hun self-titled album, dat voor het grootste deel heel genietbaar is. De lyrics van Doherty hebben iets beeldend en plezant en tot onze grote vreugde is er weer een serieuze hoek af. Ook de typisch nonchalante stem van de man voelt aan als thuiskomen, ware het niet dat deze onnauwkeurigheid op sommige momenten iets te ver doorgetrokken wordt en Doherty en de zijnen zich daardoor niet aan prijzen moeten verwachten in de categorie ‘harmonieus’.
De vrolijke en upbeat rocknummers weten we zeker te smaken. Ons opbeuren met aangename en nonchalante rock, dat talent heeft Doherty al vaker bewezen en zet hij ook hier weer in de verf. “All At Sea” en single “Who’s Been Having You Over” hebben die onbekommerde Pete-flair, waarvoor we onvermijdelijk vallen als een blok. Zo authentiek en pretentieloos krijg je het niet vaak. Ook “Lamentable Ballad of Gascony Avenue” is allesbehalve lamentabel. Het begint rustig, maar je voelt al snel dat de vrolijke rock eraan zit te komen. Er weerklinken zelfs bluesvibes tussendoor met typische bas- en gitaarloopjes; heel leuk, en meer moet dat niet zijn op zo’n nummers.
Af en toe vragen we ons af of ze de onzorgvuldigheid niet te ver hebben doorgetrokken. The Puta Madres bewijzen verkwikkende rock in elkaar te kunnen steken, maar enkele songs uit hun upbeat repertoire doen toch de wenkbrauwen fronsen. Zo vragen we ons op “Narcissistic Teen Makes First XI” af waarom de elektrische gitaar zo hol en leeg klinkt. Net hetzelfde geldt voor de gitaarintro van “The Steam”, die zelfs een beetje mislukt overkomt. Laten we hopen dat het de bedoeling is. Maar je kan ook authentiek klinken terwijl je toch de moeite neemt je creaties mooi af te werken tot een harmonieuze studioversie, zoals ze met verve bewijzen op hun tragere nummers. Verderop in “The Steam” maakt Doherty het wel weer goed met een agressieve strijkerbridge en een iets fellere gitaar. Allez dan…
Waar die nonchalance wél perfect uitgespeeld wordt, is op “A Fool There Was” en “Punk Buck Bonafide”. Op die laatste gaat Doherty back to basics, want het is enkel het samenspel van Pete en zijn gitaar dat voor een puur en persoonlijk gevoel zorgt. Op “A Fool There Was” is alleen al de manier waarop Pete ‘a fool’ zingt erg plezierig en pretentieloos. Dit tamelijk rustige nummer bouwt op naar een heel druk hoogtepunt, waarin verschillende instrumenten zich laten gaan, maar het werkt wel en je wordt er blij van. Missie geslaagd dus, want die effecten zijn wat we van Doherty verwachten.
De sterkste nummers van hun debuut zijn zonder twijfel de kalmere. Geen lading aan sad songs om zelfmedelijden bij te kweken, maar wel dromerige, aandoenlijke en bij momenten zelfs schattige liedjes om van te genieten. Ook hier is niets te gepolijst, maar deze zijn wel doordacht opgebouwd en afgewerkt. Zo lijkt Doherty zich in te houden om niet te bruusk te klinken en lijkt hij zelf mee op onze roze wolk te vertoeven. Niet enkel zijn stem is hier optimaal, ook de achtergrondklanken en trage, maar zekere opbouw in de verschillende nummers dragen bij aan de roze schijn van de wolk. Hier en daar worden zelfs strijkers gebruikt, die ons helemaal van ons stuk brengen. Door al die elementen zit de sfeer extra goed en krijgen we niet genoeg van de portie zeemzoetigheid op “Travelling Tinker”, “Someone Else To Be” en single “Paradise Is Under Your Nose”.
Pete Doherty en zijn Puta Madres leveren een heel fijn debuut af. De Doherty-flair betekent op vele momenten een meerwaarde, want een gelukzalige sound zonder verwaandheid is zowat het meest aanstekelijke dat er is. Alleen jammer dat die af en toe aanvoelt als slordig en ongemakkelijk, eerder dan charmant. Toch overheerst vooral de enorme boost van ons humeur, die de mannen zowel door hun uptempo rock als hun zachtere kant bij ons teweeg weten te brengen.
Op 16 mei staan Doherty en de zijnen in Trix. Tickets vind je hier.