Het jonge, Antwerpse collectief Handkerchief zet door. Na een prima debuut vol zeeliederen (het nog steeds warm aan te bevelen Sea Rain River) en de hartverwarmende ep Dancing Bones, brengt de groep nu een ep op de markt met vier nieuwe composities. Mutiny Ballads toont Handkerchief op weg naar alweer nieuwe horizonten.
Met slechts vier tracks lijkt deze release vooralsnog een kort tussendoortje. Al is het vooral de intentie om aan te geven dat het Handkerchief collectief een nieuwere koers tracht te zetten, deels dankzij een sterk wisselende personeelsbezetting (Simon Beeckaert nam op contrabas de rol van Bram Stessel over en Tom De Wilde op drums en percussie die van Werner De Kroes). Die personeelswissels maken dat je nu eigenlijk een groep voor je hebt die een wat ander geluid mogelijk maakt.
Nu, met een titel als Mutiny Ballads is al duidelijk dat de koerswijziging niet zo drastisch is. Toch weet de groep danig te verrassen. Neem bijvoorbeeld de zwierige nachtblues die in het met fraai vioolwerk ondersteunde “Blues On Parade” verklankt geraakt. Prachtige weemoed en gebroken nachtbrakersblues die elkaar omhelzen. Het is een stemmige, wat ruwe song die ergens knikt naar de tijden van Moondog Jr. en dwarse, door rebellie aangedreven cafés die samen met het clièntele van geen enkel ophouden willen weten. Diezelfde sfeer hangt rond de hele ep. Dat merk je bijvoorbeeld aan het knappe, door eenvoud gekenmerkte artwork. Dag en nacht verschuilen in elkaar, waarmee Handkerchief de tijd zelf buitenspel zet. Op deze grotendeels in eigen beheer opgenomen ep doen ze het op hun eigen tempo en naar eigen goeddunken. En dat werkt hoorbaar prima.
Tezelfdertijd dient ook gezegd dat er mogelijk geen echte balans is tussen de wat kortere ep’s (zoals Dancing Bones en nu Mutiny Ballads) en de wat expansievere fullalbum releases. Zo kwam Sea Rain River uit op maar liefst dubbel vinyl. Anderzijds werkt een release als deze natuurlijk als visitekaartje en als een fijne herinnering aan de talloze, door energie en geestdrift aangeduwde concerten die de groep intussen speelde.
In aanzet hoor je een wilde, ongetemde mix van roots, blues en folk, die soms buiten de eigen oevers van de traditie inspiratie gaat halen. Zo duiken vrijwel direct associaties op met lui als Tom Waits, Nick Cave en Dr. John. Toch heeft Handkerchief een eigen identiteit en persoonlijkheid, waar je niet direct de hand op kan leggen.
Je voelt zo aan dat het een bende is die goed aan elkaar hangt; een band die gesmeed wordt voor het leven. En vooral ook is het een collectief dat op deze nieuwe ep enerzijds verder borduurt op wat al in het rugzakje te vinden was –sea shanties, donkere verhalen over leven, liefde en alles daartussen– maar anderzijds ook nieuwe horizonten aandoet. Een afsluitende track als “Leaving Harbour Slow” bijvoorbeeld zet de deur wagenwijd open naar alweer nieuwe avonturen van dit schier ongrijpbare Antwerpse collectief. Mutiny Ballads toont erg fijn aan hoe er ook in de lokale scene bijzonder veel creatief en muzikaal talent te vinden is. Aanbevolen luistervoer.
