Boven het prachtige eiland van Nieuw-Zeeland durven zich wel eens donkere wolken vormen. Dat is met de muziek van de Nieuw-Zeelandse Aldous Harding niet anders. Maar waar haar vorige plaat The Party nog donker wegtrok, tovert haar nieuwste worp Designer enkele hoopgevende zonnestralen door het donkere wolkendek.
Op haar muziek wordt dikwijls de term gothic folk geplakt – iets wat ze zelf in het leven riep tijdens een interview. Tegenwoordig staat Hannah Harding (haar echte naam) niet meer achter die woorden. Al zal er altijd wel een zwart randje aan haar muziek zitten. Designer toont dat haar obscure kant plaats heeft moeten maken voor een album dat oprechte positiviteit uitstraalt.
Dat horen we ook op de plaat. Eerder gereleasede single “The Barrel” laat zien dat Harding het zonlicht toelaat. Het lijkt wel alsof ze zichzelf eindelijk omarmd heeft. De piano op het nummer zoeft als een fris briesje langs de Nieuw-Zeelandse kust. Ook op “Designer” krijgen we een positievere kant te zien. Harding goochelt graag met licht en donker. Zo is ze speels, maar kijkt ze ons daarna weer teder en melancholisch aan. Designer bewijst dat ze de techniek clair-obscur volledig onder de knie heeft.
Ook voor dit album kiest ze weer resoluut voor producer John Parish, die we kennen van PJ Harvey en Eels. Vier van de songs van Designer schreef ze tijdens de tour van haar vorige album, drie bij haar moeder thuis in Nieuw-Zeeland, en twee in Wales. Toch weet ze er een coherent geheel van te maken, zonder dat het geforceerd overkomt. Van openingssong “Fixture Picture” met zijn warm folkgevoel tot de eerlijke gevoelensrelaas op afsluiter “Pilot” getuigt de plaat van coherentie.
We mogen natuurlijk niet te veel verdwalen in de wereld van Aldous Harding. De bevreemdende viool van Claire Mactaggart en de zwevende stem van Harding doen ons muzikaal kompas soms tilt slaan. Designer is een sterk album waar je moet induiken om op ontdekkingstocht te gaan, maar tijdens die tocht mis je algauw variatie. We worden steeds hetzelfde geserveerd, en willen graag eens een nieuw recept proeven, al mag dat met dezelfde ingrediënten. “Zoo Eyes” en “Damn” zijn beide rechtschapen songs, maar tonen na verloop van tijd tekenen van sleur.
Al mogen we Harding daar niet voor afrekenen. Uiteindelijk is Designer geen plaat om non-stop af te spelen. De kans dat we haar akoestische gitaar uit het raam willen gooien, wordt dan iets te groot. Daar is de plaat ook niet voor gemaakt. Ze toont fragiliteit, openheid en ontroert tegelijkertijd. We moeten ze best met fluwelen handschoenen behandelen.
Op Designer toont Aldous Harding dat ze ons weer weet te raken. Haar derde album is er eentje waarmee we voorzichtig moeten omspringen. Haar donkere folk wordt op de plaat voorzien van enkele warme, welgekomen lichtstralen, waarmee ze een mooi portret weet te schilderen. Als plaat staat Designer stevig op zijn poten. Hier en daar valt Harding te veel in herhaling, maar ze neemt ons wel mee op een interessante rondrit door haar universum. Een ritje waar we allemaal minstens één ticketje voor moeten kopen.
Op 14 mei staat Aldous Harding in de Botanique en deze zomer kan je haar aan het werk zien op Best Kept Secret Festival en Cactus Festival.
