Soms ligt de schoonheid van muziek in een klein hoekje. Daarom zakten we af naar Trix om William Tyler en zijn virtuoze gitaarvingers een hart onder de riem te steken. Hij kwam helemaal alleen afgereisd uit het verre Nashville om ons zijn laatste album Goes West voor te stellen, dat op 25 januari van dit jaar verscheen. Tyler was lid van Lambchop tot hij er in 2014 de brui aan gaf, omdat het hem solo al een paar jaar beter af ging. Behold The Spirit, het eerste album onder zijn naam dat in 2010 uitkwam, kreeg dan ook een mooie 8,6 op Pitchfork. Reden te meer om onze neus eens aan het country-folkvenster van Tyler te steken.
Beginnen deed Tyler natuurlijk met het nieuwe “Not in Our Stars” vanop Goes West. Tyler was niet de opvallendste verschijning die Nashville ooit gekend heeft, en hij moest het dan nog eens helemaal alleen doen. Toch stelde hij ons met zijn deskundige gitaarkunsten direct gerust dat hij best zelf zijn vast American countries kan verbeelden, en dat hij echt geen vocals op zijn songs nodig heeft.
Daarnaast wist hij ook nog eens een gezellige band met het publiek te onderhouden. Ondanks dat hij een soort saaie, volwassen – Tyler is al 39 – versie van Jake Bugg is, werden we naar hem toegezogen. De man heeft charisma. Tussen zijn songs door vertelde hij de vijftig man in Trix waarover die gaan. Zo vertelde hij bij het sprookjesachtige “Rebecca” dat je beter geen nummers naar ex-liefjes vernoemt, want “then you have a lot of explaining to do“. Tyler heeft ook zonder gitaar een sterke portie humor in huis.
Zelf beschreef hij zijn muziek als “the quiet parts of Led Zeppelin and Pink Floyd but without the singing“. We begrepen wat hij bedoelde. Tegen het decor van de regenachtige woensdagavond die ons door de weergoden was geschonken, paste Tylers getokkel perfect. Zo klonk “Venus in Aquarius” als een zoet snoepje dat je even naar binnen schrokt bij een stop aan Route 66. Ook het bekendere “Kingdom Of Jones” van zijn vorige plaat, deed ons nostalgisch terugdenken aan het zuiden van Mississippi, al waren we daar wel nog nooit geweest.
Tyler wist ons in zijn eentje helemaal te bekoren. Al mocht er af en toe wel eens een effectpedaaltje of gitaarloop meer in, want alleen is toch maar alleen. Aan de andere kant, zo doet Tyler het ook. Al drie weken is de man alleen onderweg en dat doet hem deugd. Dat zag en hoorde je aan zijn muziek. Daarom was hij zo blij om het kleine aantal toeschouwers te zien. Tyler was gecharmeerd door ons en wij door hem.
William Tyler speelde een korte, maar magistrale set voor een handvol mensen, en net dat maakte het zo mooi. We gaven onze onvoorwaardelijke aandacht, en kregen er een doos country van de bovenste plank uit Nashville,Tennessee voor terug.