De Britse songschrijver/muzikant Nico Casal werkte eerder aan verschillende soundtracks (o.a. Stutterer en Sunday’s Illness). Nu debuteert hij met een album waarop de vertelkracht van de piano centraal staat.
Alone is meer dan bijzonder, in de zin dat Casal weinig meer nodig heeft dan een piano. Toch kleedt hij zijn nummers soms erg filmisch in. Zo merk je hoe af en toe zeer lichte, minimale strijkerspartijen een elegant tegengewicht vormen voor Casals duizelingwekkend eenvoudige en sobere pianospel.
Tezelfdertijd vormt de release een uiting van zijn talent omdat hij het onuitgesprokene in muziek weet om te zetten. Dat haal je ook uit de titels die zo alleszeggend zijn, misschien nog het meest duidelijk: “It’s Fine, But It Hurts”. Of nog: “I’m Not Angry Yet”. De titels spreken boekdelen., kristalhelder geven ze te kennen dat Casals leven er ooit meer dan miserabel slecht uitzag.
Casal bewerkt op Alone de pijn van het zijn. Dat maakt van het in donkere klankkleuren gehulde Alone een ontzettend beklemmende en soms onheilspellende soundtrack. Aan de basis ligt een moeilijke en turbulente periode op persoonlijk vlak. Stress, financiële zorgen, relationele issues, gezondheidsproblemen… Alles kwam bijeen, zoals dat helaas maar al te vaak gaat. Casals reactie: vluchten in de muziek, en hopen dat die redding of uitweg biedt. Op zoek naar catharsis aan de hand van een enkele piano en erg subtiel ingekleurde nuanceringen.
De muziek, gemaakt in een kleine flat in Oost Londen, openbaart een wonderlijk talent. Soms zijn de songs een beetje aangedikt met strijkers, maar de basis blijft evenwel het klavier. Casal is overigens niet beschroomd toe te geven dat hij een tweedehands speelgoedpiano gebruikte voor enkele van de opnames van zijn debuut. Het demonstreert goed hoe de omstandigheden soms dwingen om niet voor de hand liggende beslissingen te nemen.
Alone is een zevendelige suite. Het vertelt het verhaal van een man die volledig gebroken is en dat ook duidelijk te kennen geeft (“Ok I’m Lost”), iemand die aan de hand van zijn piano zijn hele bestaan binnenstebuiten haalt (“Things I Wasn’t Brave Enough To Say”). Dat maakt dat je in het trage, diep emotionele pianospel onmiskenbaar echo’s kan herkennen van Mark Hollis’ solo album/meesterwerk of in mindere mate Yann Tiersen. Daarnaast valt ook Casals sobere, maar doeltreffende zin voor elegante en sfeervolle arrangementen op.
Casals Alone is verbluffend sterk in eenvoud, maar vooral aangrijpend mooi. Alone dient grotendeels in het licht van bevrijding, loutering en catharsis gehoord te worden en verdient uw ongebreidelde aandacht, onder meer omwille van zijn sobere minimalisme en zijn pure, rauwe en ongefilterde emotie.
