Het is al geleden van 2016 dat Hulder een finaleplaats bemachtigde in De Nieuwe Lichting en vervolgens een debuutsingle uitbracht. Pas vandaag krijgen we Hulders debuutalbum geserveerd en met Golden Ages zal de bal op opgedreven tempo aan het rollen gaan voor Nick Benoy, de man achter Hulder die zijn songs niet alleen zelf schrijft, maar ook zelf producet.
Het was het wachten zeker waard, want de sound van Hulder is optimaal. Benoy levert rock af met psychedelische of meer poppy invloeden. Vaak zijn de nummers in wezen eenvoudig, maar blijven ze meteen hangen door catchy hooks en een mooie afwerking. De jongeman weet duidelijk wat van producing af, want het zijn de details in zijn sound die maken dat de songs op Golden Ages opvallen en boven de massa kunnen en zullen uitsteken. Steeds weet hij een toegankelijke oorwurm tot stand te brengen, zonder daardoor te vervallen in iets plat of te gemakkelijk.
De helft van de nummers van Golden Ages heeft een duidelijke popinvloed, en die vallen het meest in de smaak. Meteen borrelen de zomerfeels in je op en krijg je gelukzalige beelden in je hoofd. Het is een hele uitdaging om jezelf op deze songs in te houden niet mee te neuriën of een zuchtje van tevredenheid te slaken. Zo heeft single “Is This The End?” een opmonterend effect en “My Heart” en “Nothing After All” blinken daar helemaal in uit. De innemende gitaarintro van “My Heart” tovert binnen de seconde een hemelsbrede glimlach op je gezicht en tijdens “Nothing After All” valt op dat Benoy speelt met majeur- en mineurakkoorden. Het akkoordenschema zit doordacht in elkaar, wat de zachte sound ten goede komt. Zweven maar!
Ook “Volcano” past in dat opbeurende rijtje, maar neigt dan weer meer naar psychedelische rock. Alleen al de originele intro doet dat vermoeden en dat idee wordt enkel maar meer bevestigd naarmate het nummer vordert. Het gaat zelfs zover dat “Volcano” alleen al omwille van zijn lange, meeslepende outro het luisteren waard is. Het psychedelica-gehalte ligt nergens zo hoog als hier en we kunnen dat enkel aanmoedigen, het is een bewonderenswaardig buitenbeentje.
Wil Hulder echte ‘golden ages’ tegemoet gaan, zal hij daar toch rekening mee moeten houden, want er zijn ook wel enkele nummers te vinden die zeker goed klinken, maar niet ten volle tonen wat Benoy in zijn mars heeft. Zo zijn “Phantom Garden” en “Witching Hour” in vergelijking met zijn aanstekelijke én doordachte poprock niet het meest spitsvondig. De producing zit goed, maar er kon veel meer mee gedaan worden. Hetzelfde geldt voor albumafsluiter “Spirals”. Een leuk begin met unieke klank wordt overgecompenseerd door een standaardrefrein dat we al vaak genoeg gehoord hebben.
Nick Benoy kent zijn vak. De meeste songs steken origineel in elkaar en hebben leuke muzikale details die in een harmonieus geheel samenkomen. Hulders tegelijk weloverwogen en aanstekelijke nummers weten ons te betoveren en doen ons zonder de minste moeite belanden op een roze wolk. Ook wanneer hij de weg van de psychedelische rock kiest, zijn we helemaal overtuigd. Enkel de drie laatste songs van Golden Ages zijn nog niet volledig klaar voor het gouden tijdperk, maar dat verandert niets aan het feit dat Hulder zijn eigen ding doet en hoog boven de massa torent.
