AlbumsRecensies

Cocaine Piss – Passionate And Tragic (★★★½): Berekende zotheid

Zot zijn doet geen zeer, je mag het gerust de leuze van Cocaine Piss noemen. Ze zijn geen hiphopcollectief ‘straight outta Antwerp’, maar een Luikse noiserockband die geen blad voor de mond neemt. Sinds hun eerste uitgave The Pool in 2015 timmert het viertal aan hun carrière en hebben ze zich op de kaart gezet in de Waalse alternatieve rockscene en ver daarbuiten. Wat hun nummers betreft: kort, krachtig maar vooral -zoals hun naam het al doet vermoeden- knotsgek. De sfeer die ze scheppen voelt aan als het foute feestje dat helemaal ontspoort. Die lijn trekken ze ook verder in hun videoclips, daar wordt dat gevoel dus alleen maar bevestigd.

Achter die façade van gekheid schuilt wel enig vakmanschap, het gitaarwerk is heerlijk rauw en wordt ondersteund door solide slagwerk. De zang oogt wel vaak gewoon als ordinair geschreeuw en je vraagt je af hoeveel stemloze dagen zangeres Aurelie al niet heeft gehad. Maar dat hoort bij die punkattitude die ze hebben en ze weten er wel degelijk liefhebbers mee te charmeren. Zeker live pakt de band bijzonder goed uit, in nog geen half uur laten ze een bomvolle festivaltent ontploffen met hun energie, hun sound en het gebrul en de moves van frontvrouw Aurelie. Ze blijven niet onopgemerkt in de wereld van noiserock. Tijd om het nieuwe materiaal van Cocaine Piss eens onder te loep te nemen. 

Op Passionate And Tragic zijn er nog steeds heel wat vijzen los bij de bandleden en varen ze dezelfde koers. Het gitaarwerk is even hard en strak, mogelijk nog straffer dan voorheen. Ze hebben dan ook niet de minste producer onder de arm genomen. Hun album is opgenomen in het studiocomplex Electrical Audio te Chicago met Steve Albini, een grote naam die al met PJ Harvey, The Breeders, Pixies en Nirvana heeft samengewerkt. Dat getuigt toch wel van ambitie van de band in de punkwereld, naast de vele shows die ze al in het buitenland spelen. En de ambitie mag er zijn, want ze leveren gitaarsolo’s af om u tegen te zeggen. Nummers als “My Cake”, “Role Model” en “Sociopathic Friend” staan als een huis. De rest van het concept blijft ook haast ongewijzigd. Dat ze pretty pissed zijn, zoals in de titel van de tweede song van Passionate And Tragic staat, is een understatement. Naar alles en iedereen die volgens hen niet politiek correct is in de samenleving steken ze een dikke ‘fuck you’-vinger op. Die agressie, aangevuld met de nodige humor, overschaduwt het hele album qua sfeer.

“Eat The Ritch” is zonder twijfel het beste nummer op de nieuwe plaat. Het heeft weer die puurheid, agressie en humor -check zeker ook de videoclip, daar steken ze hun middelvinger in een taart met Trump op- maar biedt ook meer dan dat. De zangeres bewijst hier dat ze meer kan dan schreeuwen alleen. Wanneer ze zingt, beïnvloedt dat de sfeer positief. Het is niet erg om eens gas terug te nemen om dan alle registers weer open te gooien. Die momenten vormen een verademing, je voelt dat ze hier aan het experimenteren zijn en dat moeten ze blijven doen. Ook op “Body Euphoria”, één van de langere nummers op het album, is er meer ruimte voor proberen en dus voor bijleren en evolueren. 

Het grootste punt van kritiek voor Passionate And Tragic sluit daarbij aan. Cocaine Piss toont te weinig lef, en dat voor een band waarvoor het niet gek genoeg kan zijn. Ze blijven te vaak in hun vertrouwde concept hangen van harde gitaren overstelpt met geschreeuw, grove teksten en bizarre videoclips. Wanneer de band daar meer van loskomt en meer experimenteert zoals in “Eat The Ritch” en “Body Euphoria” klinken ze optimaal. Wat ze doen, is zeker goed, maar het grootste gevaar van een band is om te blijven hangen in je gekende vaarwater. 

Ondanks de kritiek, scoort Passionate And Tragic meer dan behoorlijk. De nieuwe nummers zullen zeker live goed uitpakken tussen al de andere powersongs. Cocaine Piss staat zeker waar ze horen te staan in de noiserockscene en ze kunnen, mits wat nodige vernieuwing, torenhoge ogen gooien. Voor de liefhebbers: deze Belgische trots heeft present getekend voor de zaterdag van Pukkelpop.

Facebook

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Cocaine Piss - "Cool Party"

Nog geen maand na de release van “Bad Kid” is het Luikse Cocaine Piss-geweld weer alomtegenwoordig, noisy en disruptief met hun nieuwste…
AlbumsRecensies

HEISA – Outliar (★★★½): Schetterige samenhorigheid

  Voor snoeiharde gitaren en fameuze knallen moet je bij HEISA zijn. De driekoppige band uit het Limburgse Hoeselt brengt naar eigen…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Cocaine Piss - "Bad Kid"

Met een naam als Cocaine Piss, hoeven we ons niet te verwachten aan een bende koorknaapjes of een ballroom orchestra. Dit Luikse…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.