©️ CPU – Joost Van Hoey
Het was vier jaar wachten tot Zach Condon zijn band Beirut terug van stal haalde. Op één februari van dit jaar was er dan eindelijk de terugkeer met het grandioze Gallipoli. Daarin staan nog steeds de blazers centraal, maar het is allemaal wat minimalistischer geworden. Dat viel ook op in Vorst Nationaal, waar Beirut een wondermooie set bracht, die soms iets meer mocht ontsporen. Met negen nieuwe nummers op de set was de ‘schuldige’ meteen gevonden, al wist de zachte muziek van de band ons toch te omarmen en zweefden we meer dan anderhalf uur op een zalige wolk.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Openen mocht Helado Negro, het pseudoniem van Roberto Carlos Lange, een experimentele muzikant. Dat experimentele zorgde ervoor dat de groep niet helemaal kon overtuigen in Vorst Nationaal. Het klonk tamelijk traag en te monotoon, waardoor het publiek het al na één nummer gehoord had en besloot om de volgende 35 minuten vol te praten. De band speelde dan nog eens zeer stil, waardoor het eigenlijk allemaal heel sloom binnenkwam. Een leuke stem was er wel, er waren ook fijne saxofonen en af en toe een viool, maar boeiender maakte dit de set niet. Na veertig minuten waren we dan ook tevreden dat het voorbij was.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Met vijf albums op je cv heb je heel wat om uit te putten. Toch legde Beirut vooral de nadruk op de laatste plaat. De hele set werd gepuurd uit de blazers. Dat was een heel slim plan, want zo klonk de set bij momenten erg dynamisch en rijk aan geluid. Die blazers vormden dan ook een unieke meerwaarde in de set van Beirut. Ze deden een aparte wereld ontstaan, die soms heel energiek kon zijn, en soms ook gewoon breekbaar. Die beide kanten klonken samen nog het best, zoals bijvoorbeeld op “The Shrew”, waarbij de outro iedereen aan het dansen kreeg. De sterke sfeer werd trouwens versterkt door heel wat lampen op het podium die de hartelijke set alleen maar inniger maakten.
Condon was duidelijk onder de indruk van het enthousiaste publiek. Hij was ook niet vergeten dat hij vorige keer ‘maar’ in de Ancienne Belgique speelde. Nu was Vorst goed gevuld en werden we dan ook verwend met een hartverwarmend optreden. Zijn stem was de leidraad doorheen de volledige show door de zwoele intensiteit die er inkroop, maar de nadruk lag vooral op het instrumentale. Al vroeg in de set passeerden “No No No” en “Santa Fe”, meteen de meest optimistische nummers uit de set. Het publiek was dus van bij het begin mee, maar daarna ging de band soms wat te veel aan het zweven.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Vooral in het midden van de set was dit het geval. “The Rip Tide” kwam iets trager binnen en vooral “Elephant Gun” mocht van ons iets bombastischer klinken. Nu bleek de band het accent wat te leggen op het minimalistische en dan vooral op de blazers. Bij nummers als “Landslide” en “Galipolli” gaven die een doodgewoon nummer net zijn zachte, rijke sfeer. “Corfu” daarentegen was een van de nummers die minder wisten te overtuigen. Daarin ging de band de experimentele toer op met synths, en soms leek het alsof we ons in een loungebar bevonden.
Net die sfeer was soms iets te laidback. Niet dat het slecht was, maar we misten wat punch. Gelukkig kwam die punch er wel bij een typisch Balkannummer. De “Serbian Cocek” blies de zaal helemaal omver en al snel ontstond een feestje zoals dat alleen in de Balkan kan. Dat “Nantes” hierna de klap op de vuurpijl was, is een understatement. Het nummer uit 2007 bleek nog steeds op de meeste herkenning te rekenen en live werd ook dit iets dynamischer gebracht. Iets meer trompetten, waardoor er altijd wel een leuk extraatje te ontdekken viel.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Na anderhalf uur ging de band van het podium, maar ze kwamen nog terug voor drie nummers. Eentje dat zacht begon op de piano en zich ontplooide in een dynamisch geheel, eentje dat de melodramatische synth-sfeer van de avond weergaf en dan natuurlijk het epische “The Gulag Orkestar”. Een samenvatting van het concert in drie nummers als het ware. We mogen natuurlijk de kenmerkende ukulele niet vergeten, al verdween die voor het grootste deel van de show naar de achtergrond.
Beirut is duidelijk helemaal terug en focust zich tegenwoordig meer op de zachte instrumentatie. Daarbij lag vooral de nadruk op de blazers, die meestal de bovenhand namen op Condons stem. Zijn stem blijft natuurlijk het kenmerk van Beirut en verwarmt nog steeds ieders hart. In Vorst Nationaal was er dus een goed evenwicht tussen de dansbare nummers, de zweverige songs en de songs waarbij het koper centraal stond. Één ding is wel zeker en dat is dat Beirut altijd weet te boeien, met eender welk nummer.
Fan van de foto’s? Nog meer foto’s van de show zijn op onze Instagram te vinden. Volgen is de boodschap!
Setlist:
When I Die
Varieties of Exile
No No No
Family Curse
Santa Fe
Fener
Postcards From Italy
The Shrew
The Peacock
Gallipoli
The Rip Tide
Landslide
Corfu
Scenic World
Light in the Atoll
Elephant Gun
Gauze für Zah
Serbian Cocek (A Hawk and a Hacksaw cover)
In the Mausoleum
Nantes
Un dernier verre (pour la route)
We Never Lived Here
The Gulag Orkestar
