Bad Suns is een fruitige indiepopband uit Californië, die zich laat typeren door dansbaar indiegeluid met catchy gitaarhooks. Bekendste wapenfeiten van de band zijn wellicht “Cardiac Arrest” en “Daft Pretty Boys”, en die doen het vooral goed aan de andere kant van de Atlantische plas. Die plas lijkt voor Bad Suns net iets te groot, want het lukt hun indiepop maar niet om over te waaien naar Europa. De laatste passage van de Amerikanen in ons Belgenlandje dateert van begin dit jaar, waar ze een zeer bescheiden gevuld Kavka overtuigend aan het dansen kregen. Toch horen we bij Bad Suns een geluid dat door vele oren met enthousiasme kan worden onthaald, dus waren we benieuwd naar wat de Amerikanen ons wisten voor te schotelen.
De Californische zon is het vijfde bandlid dat het Amerikaanse kwartet doorheen hun hele discografie vervoegt, en dat is op Mystic Truth op het eerste gehoor niet anders. “Away We Go” is een typisch indienummer, met drums die het ritme van de danspassen van de luisteraar bepalen, eenvoudige gitaarpartijen, en een snel mee te brullen tekst. Piano werd voor de gelegenheid toegevoegd aan het geheel, en daar zijn we best tevreden over. “Away We Go” heeft in het begin van het nummer iets weg van Catfish and the Bottlemen, zij het met een catchy kwinkslag en wat minder muzikale trots. Toch zet deze opener ons meteen aan het dansen, en kan je naar Bad-Sunsnormen zeker spreken van een geslaagde binnenkomer.
Bad Suns besloot het voor Mystic Truth even over een andere boeg te gooien, al blijven de heren voornamelijk de lijnen die indie pop uitzet te respecteren. Op “The World And I” horen we een nummer dat aansluit bij de vorige twee albums die de Amerikanen op ons hebben losgelaten, al is de indiehook er misschien net te veel af. “The World And I” moet het vooral van z’n flow en snel onder de knie te krijgen zanglijnen hebben, waardoor er wat ons betreft te weinig gezegd kan worden over het muzikale luik. Voor “Love By Mistake” geldt hetzelfde, al werd hier een van “Every Breath You Take” afgekeken intro voor geplakt. Laat ons hopen voor de heren dat de arm der wet dit plagiaat door de vingers ziet.
“Hold Your Fire” vinden we iets voorbij halfweg op het album, en weet ons best te bekoren. Alweer is Bad Suns wat vergeten hoe ze een nummer volledig doen openbarsten, maar krijgen we toch een fijne ballad, die met de nodige ingetogenheid is opgeschuurd. Uiteraard kunnen de Amerikanen het niet laten om er alsnog een woo-oohpartij aan toe te voegen. Ook “Howling At The Sun” is een fijn indiepopnummertje geworden, waar de comeback van het typisch zomerse riedeltje voor de nodige zonnestralen zorgt. Toch hadden we het geheel graag nog iets voller en dansbaarder gehoord, zodat het ook live de dansbenen aan het bewegen kan zetten. Veel meer dan (weliswaar aangename) achtergrondmuziek kan je “Howling At The Sun” moeilijk noemen.
We appreciëren zeker en vast dat Bad Suns hun sound wil veranderen, en vooral in het begin van het album leidt dat tot een leuk geluid. Wat dan weer wél jammer is, is het feit dat de heren aanstekelijkheid en enthousiasme wat te veel in de kast hebben laten zitten. Het niveau van fruitigheid, waar we het in de inleiding al over hadden, wordt op Mystic Truths wat te veel gereduceerd tot dat van de stukjes aardbei die je al eens in yoghurt kan aantreffen. En laat dat nu net de bestaansreden van de band zijn, want ook live konden we al zien dat de lichtvoetige, dansbare nummertjes de reden voor het publiek zijn om de band live eens te checken. De Atlantische plas lijkt ons na Mystic Truths niet kleiner te zijn geworden…