Weval, opgericht door de Nederlandse vrienden Harm Coolen en Merijn Scholte Albers, weet met The Weight een uitstekende beurt te maken. Interessant is hoe de groep niet alleen een frisse portie elektronica brengt, maar hoe ze in hun heel eigen geluid ook flarden hiphop en (minimal) house weet te draaien. Het demonstreert hoe zij zich niet laten vastpinnen op een genre en hoe ze met hun muziek bakens trachten te verzetten.
Dat de release uitkomt op het roemruchte Kompakt label, mag geen grote verrassing heten. Het in Keulen gevestigde label specialiseert zich immers in elektronische, minimal en housegerelateerde muziekstromingen en acts. Wat Weval er echter doet uitspringen, is bijvoorbeeld dat de band niet alleen op plaat maar ook live erg goed in de smaak valt. Zo was het duo eerder al te zien op diverse festivals en doet de groep ter promotie van het nieuwe album onder meer ook concertzalen als Paradiso en de Botanique aan.
Het verhaal dat voorligt is er een van één band in de groei. Daar waar ze op het debuut nog met hun tweetjes waren, is er nu een kwintet. Klaar om een plekje in Europa te veroveren. Dat moet lukken met hun nieuwe album The Weight. Die bevat dertien nieuwe en vooral frisse tracks. Zo hoor je in de erg eigentijdse en wereldwijze opener en titeltrack al erg uiteenlopende invloeden als bijvoorbeeld Daft Punk, Aphex Twin en Pharrell Williams (het prikkelende “Same Little Thing”). Maar ook merk je hoe de groep op The Weight volop experimenteert met ideeën en geluiden, zonder de coherentie van een op elektronica gestut album te verliezen.
Opmerkelijk is ook de grote gevoeligheid voor zwoele pop, met ondertonen in funk en soul. Maar soms ook kletterende elektronica (“Someday” bijvoorbeeld leunt wat aan bij een elektronicaheld als Jon Hopkins). De kern van hun activiteit ligt echter grotendeels in het speelse, in de lichte naïeviteit en spontaniteit waarmee ze hun tracks in elkaar steken. Zo merk je dat dit nieuwe Weval album zich vooral kenmerkt door een grote, creatieve vrijheid.
Soms krijg je een wat meer laidback gevoel (“Roll Together”), dan weer val je in verbazing (het dromerige “Are You Even Real”) of krijg je een sound die vooral teert op de wisselwerking en versmelting van muziekgenres tot een hybride. Tezelfdertijd hoor je zeker in vergelijking met het debuut hoe er veel aandacht ging naar het verder uitwerken van de onnavolgbare Weval sound. Dit maakt dat de inzet van instrumenten soms groot is (bijvoorbeeld complexere drumpatronen en soms tegendraadse ritmes), maar ook dat alle tracks op The Weight fraai in elkaar overvloeien zodat er echt sprake is van een geheel.
Net door het omarmen van een ‘anything goes’ mentaliteit krijg je hier een album voorgeschoteld dat het beste tracht te maken van een soms chaotische wirwar aan ideeën en geluiden (het kadukke draaimolentje tijdens de intro van “Heaven, Listen”). Hoe technisch begaafd de jongens ook zijn, de soms naar ambient toewerkende muziek (o.a. het meditatieve van het met funky bas en allerlei effecten opgetuigde “False State Of Mind”) komt erg soepel binnen. Prima album. En in een trek door een mooie instap in de rijke catalogus van het Kompakt label.
