LiveRecensies

Basement @ Trix: Een gebrek aan interactie en een stabiele toonladder

Op de voorlaatste dag van hun tour door Europa, zakten de Britten van Basement naar de Trix Club af om aan het Belgische publiek hun nieuwste album Beside Myself voor te stellen. Vier langspelers heeft het vijftal uit Ipswitch inmiddels op zijn conto, en er is een zekere scheidingslijn te trekken tussen de twee oudste en de twee nieuwste worpen. De break die de band van 2012 tot 2014 nam, kan hiervoor een logische verklaring vormen. Binnenkomer I Wish I Could Stay Here (2011) en opvolger Colourmeinkindness (2012) zetten de toon, met een punkrock sound die doorspekt werd met grunge- en pop-punkinvloeden. Promise Everything (2016) en Beside Myself (2018) daarentegen weerspiegelden de identiteit die de band zich had aangemeten, zij het met een twist die een groter publiek zou moeten aanspreken. Benieuwd dus hoe Basement het Antwerpse publiek zou inpakken.

Voor de hoofdact van de avond het podium betrad, kregen twee bands nog de opdracht de kamertemperatuur in de Trix Club de hoogte in te jagen. Muncie Girls mocht de spits afbijten, waar wij jammer genoeg geen getuige van konden zijn wegens de drukke (jawel) avondspits. Van Culture Abuse konden we wel nog een graantje meepikken, en dat concert was er eentje dat zou blijven hangen. De band mocht eerder al het voorprogramma van Green Day verzorgen, maar dat leek enorm onwaarschijnlijk. Culture Abuse telt twee gitaristen, en slaagt er desondanks in een zeer eentonig geluid door de boxen te jagen. De onverschilligheid waarmee de heren hun set stonden te spelen, was ook zelden gezien. Even kort googlen naar trivia over de band leert ons echter dat zanger David Kelling aan hersenverlamming lijdt, wat natuurlijk een heel ander licht op de situatie werpt…

Maar het publiek was natuurlijk vooral opgedaagd voor Basement, en het was opvallend dat de band toch best wat volk op de been had gebracht. Op de tonen van “Disconnect” werd dat publiek zonder veel poespas getriggerd zich naar het podium te begeven. De nummers die Basement schrijft, zijn ingetogen en bij momenten zwaar om luisteren, met teksten over onzekerheid en vervreemding. Dat dit geen show ging worden die zich liet kenmerken door sing-a-longs, circle pits of violent finger pointing, was al van voor aanvang duidelijk, maar het moet gezegd dat Basement gewoon niet kon boeien met hun eerste drie nummers. Die werden er immers doorgejast met zo’n gebrek aan enthousiasme, dat we ons waanden in een clichématige opvoering van ambtenaren die van negen tot vijf de tijd zaten af te tellen, en in tussentijd dan maar even hun job deden. Daarnaast wist zanger Andrew Fisher zo nu en dan noten uit zijn strottenhoofd te duwen die tot op heden nog geen plaats kennen op de toonladder…

Het was dan ook het publiek dat tijdens “Whole” het vuur aan de lont stak, door gezellig rond te stuiteren en zich bij momenten aan stagedives en crowdsurfs te wagen. Ondertussen telde Basement verder de nummers af, en leek het zelfs dat  Fisher zich begon te ergeren aan het enthousiasme dat zich voor z’n neus ontplooide. Als klap op de vuurpijl leidde hij zelfs “Reason For Breathing”, nochtans een nummer met livepotentieel, in met de volgende woorden: ‘This is a new one, so come forward. Fill the gap, and just listen to the song.’ Tijdens dit nummer werd wel zeker duidelijk dat de man tijdens cleane stukken misschien een hobbelig parcours aflegt, maar wanneer hij duwt op zijn stem er wel een grain te horen valt, waarvoor Alex Callier zich meer dan waarschijnlijk zou omdraaien. Toen Fisher even later ook besloot om (midden de set) lege bekers die het publiek had achtergelaten op te rapen en backstage te dragen, waren we helemaal met verstomming geslagen.

https://www.instagram.com/p/BtPDk90jEYV/?utm_source=ig_web_copy_link

De eindspurt werd voor de gelegenheid ingezet met “Stigmata”, een beklijvende song die het tot een van onze 101 beste singles van 2018 schopte. Andrew Fisher besloot echter om iets te hoog op zijn instabiele toonladder te klimmen, om de dramatiek van het nummer helemaal teniet te doen. De gelaatsuitdrukkingen van menig toeschouwer spraken boekdelen: hier ging Basement met grote onderscheiding volledig de mist in. Al een geluk dat sluitstukken “Covet” en “Promise Everything” de schade wisten te beperken, en het moet gezegd dat hier duidelijk werd dat de band er echt wel staat, en een aardig stukje samen kan spelen. Fisher leek die laatste song ook het best onder de knie te hebben van alles wat we die avond hadden gehoord, en dat was een opluchting. Na een obligatoir kort dankwoordje verlieten de Britten het toneel, en volgens ons had niemand in de zaal verwacht dat een bisronde er nog in kon zitten.

We gaan er geen doekjes om winden: we waren niet overtuigd van de set die Basement ons dinsdagavond voorschotelde. Muzikaal gezien zat alles zeker snor, maar daarmee is al heel veel gezegd. We zijn ons ervan bewust dat Basement ingetogen muziek maakt waarbij enthousiasme ongepast is, maar een totaal gebrek aan interactie, zowel tussen de bandleden onderling als met het publiek, maakt dat we een wrange nasmaak overhouden aan het optreden. Daarnaast hopen we dat Andrew Fisher onlangs een flinke verkoudheid heeft opgelopen, want het stemgeluid dat hij produceerde stond héél ver van wat op plaat te horen is. Ook de nieuwste telg, die nochtans enkele hele leuke nummers bevat, kwam live helemaal niet tot zijn recht. Daarom hopen we ook dat dit een momentopname is, en de band ons de volgende keer een heel ander gevoel kan bezorgen, want het potentieel is er zeker en vast.

Setlist:

Disconnect
Aquasun
Nothing Left
Whole
Be Here Now
Brother’s Keeper
For You The Moon
Reason For Breathing
Kind
Pine
Spoiled
Stigmata
Covet
Promise Everything

Related posts
InstagramLiveRecensies

Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Desertfest maakt eerste namen bekend met o.a. Fu Manchu en Russian Circles

Naast de regen die vandaag met bakken uit de lucht komt, vallen ook de festivalaankondigingen in grote getalen. Zo ook in Antwerpen,…
LiveRecensies

Filter @ Trix: Scherp geschut

Het zijn boeiende tijden voor de Nine Inch Nails-fans. De klassieker The Downward Spiral mocht dertig kaarsjes uitblazen, en Trent Reznor blijft…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.