Phosphorescent @ Botanique (Orangerie): Verborgen juweel in muziekland

Zeven albums heeft Matthew Houck, beter bekend als Phosphorescent, al onder de arm, maar toch is de Ancienne Belgique nog altijd de grootste zaal waar de Amerikaan in ons land al te zien was. Hoe dat komt, blijft voor ons een raadsel, want toen er werd aangekondigd dat de man met de engelenstem in de Botanique ging spelen, ging ons hartje al sneller slaan. L’Orangerie was gisteren uitverkocht, wat resulteerde in een tot de nok gevulde zaal. Het was dan ook voor het eerst in vier jaar dat de man nog eens in België speelde.

De Ierse Hilary Woods kreeg de taak om het publiek op te warmen, maar de opkomst was nogal magertjes toen ze solo het podium besteeg. Woods brengt een soort dromerige elektronische muziek die recht tot in je ziel snijdt. Haar performance bleek echter net iets te slap en eentonig om het publiek écht op te warmen. Woods kwam heel onzeker over en beperkte haar interactie met het publiek tot een droge, maar gemeende dankjewel.

Toen Phosphorescent het podium besteeg, oogde de zaal echter al een stuk voller, het was ondertussen dan ook al van 2014 geleden dat de man te zien was in ons land. Houck had zijn typische cowboyhoed ingeruild voor een simpele pet en opende met “New Birth in New England”, een vermomde popsong die duidelijk aansloeg bij het publiek. Het nummer komt van zijn laatste plaat C’Est La Vie en werd gevolgd door “The Quotidian Beasts” uit Muchacho. Het grootste deel van de set bestond dan ook uit een mix van die twee albums, met hier en daar een verdwaalde oudere song.

Dat het publiek mee was, is een understatement. Tijdens “Terror in the Canyons” kwamen menig dansbenen los en weerklonk er hier en daar al eens een kreet uit het publiek. Die positieve vibes sloegen duidelijk over op Houck, die zich tijdens “There from Here” helemaal smeet. Die chemie tussen artiest en publiek voelde heel écht en intiem aan, en Houck ging meermaals in gesprek met mensen uit het publiek. De breekbaarheid in zijn stem werd jammer genoeg wel weggenomen door een stemvervormer, dat was ondermeer het geval tijdens “Around the Horn”. Daartegenover gesteld, speelde de band de pannen van het dak en tilde zo een sterke song tot een nog hoger niveau. Bij nummers van Phosphorescent voel je je heel euforisch, een gevoel dat gisteren in L’Orangerie in overvloed aanwezig was.

Na “These Rocks” verdwenen de band en Houck van het podium, waarna de ster van de avond alleen terugkwam om dan wondermooi “C’est La Vie No 2” te brengen. Phosphorescent wist heel erg goed opbouwende, overgelukkige nummers te combineren met hartverwarmende, stille momenten. De enige constanten waren de fragiele teksten, die gemeend overkwamen. Op bepaalde momenten stond de zaal in vuur en vlam, op andere momenten kon je enkel Houck horen. Slaan en zalven, heet dat. Hoogtepunt van de set was zonder twijfel “Wolves”, heel teer gebracht en afgesloten met een koor van vocal loops. Petje af.

https://www.instagram.com/p/BpSwYqJHXwv/?taken-at=217682622

Afronden deed Houck met het wondermooie “Song For Zula”, waar het publiek uiteraard enthousiast op reageerde, en het dansbare “Ride On”. Het enige minpuntje van de avond was het feit dat de band ruim een kwartier te laat afsloot, waardoor verschillende mensen vroeger de zaal moesten verlaten om nog thuis te geraken.

Wie gisteren afzakte naar de hoofdstad om deze unieke muzikant aan het werk te zien, kreeg een onomwonden show te zien waar Matthew Houck toonde dat hij nog steeds een fameuze stem tot beschikking heeft die hij heel effectief weet te gebruiken. Hij slaagt er in een meer dan potige show neer te zetten en wordt daarbij ondersteund door een straffe band. Laten we hopen dat Phosphorescent ons niet weer vier jaar laat wachten.