Nu de festivalzomer achter de rug is, is het opnieuw tijd voor de concerten en showcase festivals. Het Play Festival in Hasselt is ondertussen al een aantal jaren vaste waarde in het circuit en programmeert telkens opnieuw heel wat opkomend Belgisch muzikaal talent. Naar aanleiding van de twintigste verjaardag van de Muziekodroom werd de naam aangepast naar 20//18 Plays en werden er drie speciale avonden georganiseerd. Gisteren was het laatste luik van de festiviteiten en kon je weer een heleboel straffe Belgische artiesten aan het werk zien zoals Warhola, Sylvie Kreusch en El Yunque.
De avond werd geopend in de club met het optreden van Krakow Loves Adana. Doordat het openbaar vervoer ons weer eens in de steek liet, misten we de start van de uit Duitsland komende band. Denis Cicek en Robert Heitmann maken dreampop die ideaal geschikt is om even te kunnen wegdromen en dat deden we meteen bij het binnenkomen van de zaal. Dankzij de Excite-organisatie mocht het duo uit Hamburg in Hasselt één van hun eerste Belgische optredens geven. Een kans die ze met beiden handen grepen, want ze waren extreem goed op elkaar ingespeeld en brachten een enorm sfeervol optreden. Nummers zoals “American Boy” hadden iets duisters en tegelijk intrigerend in zich. Een optreden dat voor ons in ieder geval smaakt naar meer.
Een ander talent uit het buitenland dat gisteren zijn opwachting mocht komen maken dankzij het Excite programma, was de Luxemburger Edsun. We wisten niet goed wat we ervan zouden moeten verwachten, maar wat we aangeboden kregen, was op zijn minst spectaculair te noemen. Na een uitgerekte intro verscheen de twintiger op het podium en al snel werd het concept achter het optreden van de R&B-zanger duidelijk. De muziek deed wat denken aan een mix van Tsar B en Years & Years en zeker die laatste zullen een grote inspiratiebron voor hem zijn. Hij werd immers vergezeld van twee dansers en twee muzikanten die de show van extra glans wisten te voorzien. Muzikaal zat het ook snor met een geslaagde cover van Destiny’s Child en zijn nieuwste nummer “Made Out of Water” waaruit bleek wat voor een geweldige stem Edsun heeft. Een naam voor de toekomst die we maar beter in de gaten blijven houden.
Iets na acht maakte dan ook de eerste Belgische band van de avond zijn opwachting: WZA. Het project van lokaalmatador Wouter Souvereyns stond aan de achterkant van de grote zaal geprogrammeerd en wist al aardig wat volk naar zich toe te lokken. Begeleid door vier bandleden bracht hij een boeiende en dynamische mix van hip hop en synthpop uit zijn debuut ep Wigga I. Ook speelde het Warhola bandlid, heel wat nieuwe nummers die opnieuw heel veelbelovend klonken. De vibe zat goed en de hoofden gingen al vlotjes op en neer op de groovy gebrachte muziek. De vroegkomers werden met andere woorden getrakteerd op een dynamische set vol goede vibes en een charismatische frontman die weet waar hij naartoe wil.
Voor de exotische vibe moest je gisteren avond bij Sylvie Kreusch zijn. De ex-frontdame van Soldier’s Heart is nu al een paar maanden te zien met haar soloproject en bij elk optreden lijkt ze wel nog straffer te worden. Natuurlijk heeft ze al bakken ervaring, maar haar présence op het podium wist ons toch opnieuw te overweldigen. Over haar muziek hebben wij ook al heel wat lovende woorden neergepend en ook gisterenavond bracht ze weer een bezwerende set vol strak gebrachte nummers. Het onuitgebrachte “Egypt” werd in een verleidelijk jasje gestoken en het leek even dat Sylvie een nagenoeg perfecte show neerzette tot het moment dat “Seeding Tricks” werd ingezet. Het liep even mis toen de beat niet wilde inzetten, maar geen erg want Sylvie en haar twee drummers konden het schoonheidsfoutje feilloos overspelen. In Sylvie schuilt een rasechte performster en muzikante en dat liet ze gisteren nog maar eens zien en horen.
De club was gisteren voor het eerst echt goedgevuld bij het optreden van dirk.. De West-Vlamingen beleven voorlopig een topjaar met het releasen van hun debuutplaat Album en speelden al op Pukkelpop en de Lokerse Feesten. Echt ingewikkelde garagerock maakt het viertal niet, maar dat hoeft ook niet meteen, want ze weten hun nummers steeds op een overtuigende manier te brengen. Al vroeg in de set knalden ze één van hun bekendste nummers “Sick ‘n Tired” op het publiek af, maar echte beweging kwam er niet in de volle zaal. Ook “Milk” en “Gnome” kreeg het publiek maar aarzelend in beweging en dat verbaasde ons wat. De setting paste in ieder geval perfect bij het de muziek van dirk. en we kregen weer een meer dan degelijke set van de West-Vlamingen voorgeschoteld.
Belgische hip hop kon en mocht gisteren natuurlijk niet ontbreken. Met DVTCH NORRIS stond er gisteren één van lands populairst rappers in de grote zaal, maar een echte volkstoeloop werd het gisteren niet bij zijn show. Toegegeven: de show begon voor DVTCH-normen vrij matig. Door in het begin heel wat nieuwe nummers te spelen, was de aandacht van het publiek niet altijd hooggespannen en moest hij op een mindere reactie van het publiek rekenen. Naarmate de show vorderde, kregen we echter de gekende DVTCH te horen/zien en dat was maar goed ook. Het publiek bewoog al wat meer en gekende nummers “Seeking Closure” en “Sickofallthis” brachten al wat meer leven in de brouwerij, maar het publiek werd vooral geëntertaind door de verhalen die DVTCH te vertellen had. Nadat zijn dj Ashley Morgan ook even zijn rapkills mocht demonsteren, sloot zijn grootste hit “Toothpick” de show vurig af. Hij had graag nog een laatste nummer gespeeld, maar dat zal wel voor de volgende keer zijn.
De headliner van de avond was gisteren niemand minder dan Warhola. Het project van Oliver Simons zorgt normaal gezien altijd voor overvolle zalen en tenten, maar op Plays was de zaal maar voor drie vierde gevuld. Waaraan dat lag, is ons niet bekend, want Oliver en zijn band brachten een sterke show die niets aan de verbeelding overliet. “Limit” bleek de ideale opener te zijn en met “Lady” en “Jewels” kregen twee fanfavorieten ook een vroege plaats in de setlist. Oliver toonde andermaal dat in hem een heuse frontman schuilt en zijn danspasjes maakten de muziek nog een tikkeltje zwoeler. Ook zijn band was gisterenavond in vorm en toonden meermaals hun muzikale capaciteiten. Met “Promise” kregen we tot slot nog een een degelijk gebrachte afsluiter die zelfs nog aanstekelijker was dan de studioversie. Warhola bracht met andere woorden een headliner waardige show die alles bevatte wat een hoofdact met zich mee moet brengen.
Wie gisteren nood had aan een dosis georchestreerde gekte, kon daarvoor terecht in de Zwarte Zaal voor de lokale helden El Yunque. Het Hasseltse viertal brengt komende vrijdag hun derde langspeler O Hi Mark uit en daar kregen we gisteren al een mooie appetizer van. Een echt concert was het gisteren niet, eerder een gekke en opvallende performance die een volle veertig minuten duurde. Nummers van drie minuten kregen we gisteren bij hen niet te horen, maar we kregen wel een geweldige trip door de zielen van de vier leden. Het concept en het idee achter de performance van El Yunque kunnen we trouwens alleen maar toejuichen, omdat het iets unieks is in België dat we niet alle dagen te zien krijgen. We kijken in ieder geval al uit naar vrijdag, wanneer O Hi Mark verschijnt.
De laatste act in de grote zaal van de Muziekodroom was gisteren Blu Samu, die sinds kort een nieuw kapsel heeft. De zaal was zo goed als leeg toen we toekwamen en dat zou normaal gezien de spelbreker kunnen zijn in een show. Gelukkig heeft de Brusselse genoeg ervaring om met deze situatie om te gaan en dus maakte ze er het beste van. Haar vaste djane was gisteren avond niet afwezig, maar dat kon geen kwaad gezien ze vervangen werd door de dj van Le 77 met wie Blu Samu samen in Brussel woont. Nummers als “Raisonner” en “Nathy” uit haar recent verschenen project Moka klonken in ieder geval eerlijk en puur. Blu kon bovendien met haar charmante manier van doen toch nog wat meer volk in de zaal lokken. Een ideaal einde voor een mooie avond in de Muziekodroom.
20//18 kreeg gisteren een geslaagd einde met het Plays festival waar zowat iedereen aan zijn trekken kwam, van meerwaardezoeker tot popliefhebber. De diversiteit weerspiegelde zich ook in een gemengd publiek van jong en oud. Opvallend was dat gitaarbands meer volk wisten te lokken dan de pop en hip hop artiesten, een trend die we op veel festivals eerder omgekeerd zien veranderen. We zijn in ieder geval al benieuwd welk aanstomend talent we volgend jaar te zien zullen krijgen op het Play festival.
