Soms zouden we het eens durven vergeten, maar in de Ancienne Belgique is er ook een knus, verborgen hoekje te vinden waar tal van bijzondere artiesten te ontdekken zijn. In het AB Salon, een gezellige huiskamer boven het café, verzamelden zich veel nieuwsgierigen voor het optreden van Odetta Hartman. Deze zomer bracht ze Old Rockhounds Will Never Die uit, haar tweede plaat die een bizarre twist geeft aan de traditionele Amerikaanse muziek. Met dat eigenzinnig materiaal onder de arm, had de artieste alles om – samen met haar muzikale partner en het publiek – er een origineel optreden van te maken.
Al vanaf het begin werd het duidelijk dat Odetta Hartman de unieke locatie niet ongebruikt zou laten. Vanaf het AB Salon goed volgelopen was en iedereen zijn zitplaats had gekozen, ging het licht uit en kwam de artieste – al spelend op haar viool – van de achterkant van de kamer naar het podium gewandeld. Het klinkt eenvoudig, maar het bracht meteen een huiselijke sfeer in het optreden en zorgde dat je aandacht meteen gevestigd werd op de innige muziek van Hartman en percussionist Alex Freedom.
Het werk van Odetta Hartman wordt dikwijls beschreven als country en americana, iets dat we konden horen in de eerste nummers. Ze speelde op banjo, viool of gitaar en liet dikwijls een country-motief horen in haar expressieve stem, maar alles daarrond was vernieuwend en vooral eigenzinnig. Odetta Hartman creëerde – net als op de plaat – een volledig eigen wereld, een wolk waar de tradities van de Amerikaanse muziek een rijke bron vormen om een geheel unieke sound te laten ontspringen. De zang werd op bizarre wijze gemanipuleerd, de percussie klonk spiritueel en uit de drums kwamen de vreemdste elektronische geluiden.
Na elk nummer kleurde de wereld van Odetta Hartman iets duisterder. De lichten dimden en de uitgelaten muziek maakte plaats voor wat zwaardere thema’s: van verdrinken in de oceaan tot nachtmerries uit de kindertijd. De arrangementen werden spooky, steeds abstracter, dromeriger en een tikkeltje psychedelisch, wat uiteindelijke leidde tot een grootse climax op “Misery”. Op deze magistrale murder ballad gingen alle remmen los, werd er duchtig op de grond gestampt, sloeg ze met haar zilverkleurige nagels vol overgave op haar banjo en liet ze al haar energie uit haar keel schallen.
Het universum dat ze creëert is echter niet geïsoleerd van de buitenwereld. Enerzijds haalt ze veel inspiratie uit haar wortels uit het mystieke en grimmige van de Appalachian folkmuziek, alsook de vele opnames die etno-musicoloog Alan Lomax maakte in Amerika in de jaren ’20 en ’30 van vorige eeuw. De traditionele muziek die door hem op locatie werd opgenomen (wat geen evidentie was in die tijd), is iets waar Hartman gisteren vol fascinatie over vertelde. Anderzijds was de verbinding tussen de twee artiesten en het publiek bijzonder sterk. Zowel Odetta als Alex zijn muziekleraars en wisten de aanwezigen dan ook volop te betrekken in het optreden. Die twee facetten kwamen samen op het moment waar ze een heel oude traditional bracht, een die arbeiders in lang vervlogen tijden zongen toen ze treinsporen legden. Aldus zong de volledige huiskamer in koor: ‘Schakalaka-laka-laka-laka-laka-UHM!’.
De avond vloog voorbij, maar de twee hadden ook nog het leuke “Cowboy Song” in petto, een nummer dat op een treinreis geschreven werd. Vreemd genoeg werd dat plots onderbroken door een kakofonie aan beltonen en wekkers waarover het duo al grappend vertelde dat ze dienden als teken dat ze te lang gespeeld hadden en niet zo punctueel zijn. Daarop zong Odetta de “Punctuality Blues” terwijl Alex dan weer doodleuk de instrumenten opruimde. Zo kreeg dit plezant optreden een bizar einde, maar laat die gekheid nu net zijn wat deze avond dat tikkeltje extra onvergetelijk maakt.
De komende weken kan je in het AB Salon terecht voor gratis optredens van o.a. Sun June, Ensemble O, Islaja, Tatu Rönkkö en Tonus.
