AlbumsRecensies

Wild Nothing – Indigo (★★★): Nostalgie alleen is niet genoeg

AlbumsRecensies

Wild Nothing – Indigo (★★★): Nostalgie alleen is niet genoeg

Gelukkig nam Jack Tatum de titel van zijn laatste plaat Life of Pause niet ter harte want twee jaar na datum is Wild Nothing al terug met een opvolger Indigo. In zijn ondertussen al vierde plaat gaat de Amerikaan full eighties en kleurt hij zijn songs in nostalgische sepiatinten en, welja, indigo. Waar zijn debuut Gemini en Nocturne nog hun eigen universum wisten te creëeren, lijkt het op Indigo vooral alsof Tatum zijn blauwprints wil hertekenen, maar dan met een betere en heldere productie. Jammer genoeg ontbreekt het hem aan genoeg nieuwe ideeën en uitgepuurde melodieën om die betere sound ook te koppelen aan betere nummers.

Terwijl Life of Pause vier fantastische singles kon vooruitschuiven, liggen de kaarten bij Indigo toch iets anders. Eerste single “Letting Go” opent het album en valt meteen met de deur in huis. ‘I want to be happier now, I want to be more than closed,’ zingt Tatum terwijl synths het nummer de hoogte in stuwen. Ook “Oscillation” brengt wat beweging op de plaat en heeft het over het aantrekken en afstoten terwijl “Partners in Motion” het tempo er al weer uit haalt.

Jack Tatum probeerde een tijdloze plaat te maken, maar vergat daarbij nummers te schrijven die de tand des tijds zullen doorstaan. Indigo leeft wat teveel in zijn eigen wereldje dat bevolkt wordt door melancholische figuren die helaas niet zo veel te vertellen hebben. “Through Windows” en “The Closest Thing To Living” klinken als verzuchtingen naar verloren vakantieliefde, maar dan met minder geloofwaardigheid. Herinneringen kunnen zich na verloop van tijd beter voordoen dan ze eigenlijk waren en ook hier lijken de nummers dat te vervatten. Het gevoel is er wel, het verhaal blijft achterop hinken. 

Indigo is zo mellow en smooth dat de nummers al snel door elkaar gaan lopen en één geheel gaan vormen. Ook al is het niet zijn sterkste werk, toch weet Wild Nothing een coherente plaat af te leveren die van begin tot einde in hetzelfde kleurenpalet baadt. Uitschieters zijn dan logischerwijze de nummers die eens buiten de lijntjes durven kleuren. “Canyon On Fire” met zijn stevige gitaarriff is zo’n voorbeeld, “Shallow Water” en de fijne blazers op “Through Windows” behoren ook tot dat selecte kransje. Meer dan eens zijn teen in een ander kleurtje doppen doet Tatum helaas niet. Het strikte keurslijf van die eighties vibe houdt de nummers gevangen in hun muzikaal landschap waar geen ontsnappen aan valt.

‘Together but alone. When I look at you it’s a screen turned blue,’ zingt Tatum in “The Closest Thing To Living” al klinkt het hier meer als de stem van iemand die al te lang in zijn eigen echokamer zit. Op zijn vierde plaat klinkt Wild Nothing beter en gelaagder dan ooit, dan is het dubbel jammer dat de songs niet aansporen om onder de laagjes te gaan kijken. In “Failed Translation” smeekt Tatum om samen te blijven en dat kunnen we dan interpreteren als een smeekbede aan zijn fans. ‘And I bend to keep myself in line,’ klinkt het op afsluiter “Bend” en hoe zeer hij zich ook buigt en keert, het resultaat is een doffe plaat die slechts heel af en toe zijn ware kleuren durft te tonen.

In zowat elk nummer heb je na enkele minuten al genoeg gehoord om te weten hoe de vork in de steel zit. Indigo staat vol met fijne nummers die helaas redelijk weinig om het lijf hebben en dan nog eens steeds in hetzelfde kleurenpalet gedopt worden. Het zorgt voor een gestroomlijnde plaat die jammer genoeg redelijk plat en weinig avontuurlijk klinkt. Wild Nothing raakt stilaan de ‘wild’ uit zijn naam kwijt en dan blijf je natuurlijk met niets over.

Indigo verscheen op 31 augustus via Captured Tracks.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Bleach Lab - "Indigo"

Het Britse viertal Bleach Lab ontdekten we meer dan twee jaar geleden met hun fantastische single “Old Ways“, waarbij we de groep…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Indigo - "Alma Posesa" (feat. La Zorra Zapata)

We zouden haast vergeten dat er in de niet-Angelsaksische wereld ook bloeiende subculturen te vinden zijn. Het bewijs daarvan was Mario Goossens’…
AlbumsRecensies

RM - Indigo (★★★½): Een persoonlijke rit vol gedachten

BTS is een groep die we bijna niet meer moeten voorstellen. De Zuid-Koreanen begonnen in 2013 en behoren vandaag tot een van…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.