Oorspronkelijk was het een live show in het Strelka Instituut in Moskou georganiseerd door Boiler Room, maar het project werd meer dan dat. Darren Cunneningham (aka Actress) sloeg de handen ineen met London Contemporary Orchestra (LCO) om een spanning te vinden tussen akoestiek en elektronica. Niet louter in harmonie, maar bij wijze van live sampling, knippen, plakken en het geheel weer vullend maken. De meerdere uitvoeringen waren volledig uitverkocht en dus verscheen onlangs de gemasterde langspeler LAGEOS. Het album werd eind 2017 al aangekondigd met de dansbare single “Audio Track 5”.
Toch is deze plaat geen veredelde opname van één van de uitvoeringen, maar een compleet nieuw geheel op basis van een zeer simpel systeem. Tijdens de sets probeerden de muzikanten van het LCO zo dicht mogelijk tot bij de klankkleuren van Actress’ typische donkere elektronica te komen. Niets werd aan software overgelaten en dus werd ‘noise’ met een plastic zak nagebootst, werd de piano gedempt met ductape, etc… Zendt al die geluiden in een grote (drop)box naar Cunningham en dan rest er nog één ding: een workshopje Actress.
Waar hij op zijn laatste album AZD (2017) de house-roots terug opzocht door middel van dansbaarheid en rauwe ‘in-your-face’ geluiden, kiest hij nu duidelijk weer terug voor een R.I.P (2012) benadering. Lageos begint met “Lageos” zoals R.I.P met “R.I.P” begon en met precies dezelfde intentie: repetiviteit. De ruis-tonen op de opener zijn aangenaam, meditatief en klinken als een eerste ongeorganiseerde stemronde die de dirigent op zich neemt. Naarmate de tijd in het nummer vordert, verandert de ruis ook in daadwerkelijke symfonietonen, gestemd voor “Momentum.”
“Momentum” is het langste nummer en daarom lijkt “LAGEOS” wel degelijk zijn introductie te zijn. Het nummer is een rustig samengeklonterd geheel van Actress’ favoriete instrumenten: overwelvende ruis en een zwevende Cello. Het blijft moeilijk te stellen of Actress muzikant wil zijn of ‘gevoelscomponist’. Cunningham lijkt op deze plaat weinig bezig te zijn met het maken van songs, of nummers. Neem “Galya Beat”, een opgefokte beat-zoeker, die hij vindt en daarna op de zetel gaat hangen met Venetian Snare’s “Hajnal”. “Chaos Rain” is een een rustig pianopartijtje dat zich door een waas van klanken probeert te wurmen, “N.E.W” is een knipoog naar het gelijknamige nummer op R.I.P en brengt een ode aan de harp op zoek naar een andere radiozender en toch zijn ze allen even onwennig als intrigerend, prettig als dissonant.
Aan de ommezijde van de munt staan er verspreid over het album WEL een viertal ‘orthodoxe’ nummers die een toegankelijkere opbouw bevatten. De eerste die daarin opvalt, is het jazzy “Chasing Numbers” dat met zijn contrabas-loopje en steady drum zich wat meer profileert als een St-Germain song in tegenstelling tot de rest. “Surfer’s Hymn” (Panda Bear remake?) en “Hubble” (Splazsh, 2010) laten zich kennen door techno de overhand te laten nemen en het voorlaatste “Voodoo Posse, Chronic Illusion”, een herwerking van het gelijknamige nummer op Silver Cloud EP (2013), had beter afgesloten met de netjes geconstrueerde hip hop beat op een melodie van aangename strijkers versterkt door de even aangename pianopartij.
Actress laat ons achter met een plaat die zeer zeker nog gaat groeien in onze appreciatie. Een wonderlijk nieuwtje is wel dat alle nummers ook klinken alsof ze in exact dezelfde ruimte zijn opgenomen als zijnde een ode aan de architecturale ruimte van het Barbican Centrum waarin de opnames werden gemaakt. Cunningham zei zelf al: ‘In terms of the actual architecture, what I wanted to do was basically use the interior and exterior of the Barbican and the surrounding area and pick out all the shapes’. Een knap geheel dat toch veel verscheidenheden kent en waar Actress als artiest zijn stempel weer op weet te plakken. Klassieke muziek voor een moderne wereld voor de liefhebbers van zijn vroegere werk met een vleugje AZD.
