AlbumsRecensies

The Body – I Have Fought Against It, But I Can’t Any Longer (★★★½): Gitwart, desolaat en bloedende oren

AlbumsRecensies

The Body – I Have Fought Against It, But I Can’t Any Longer (★★★½): Gitwart, desolaat en bloedende oren

Op hun zevende album I Have Fought Against It, But I Can’t Any Longer vechten Chip King en Lee Buford tegen de fundamenten van muziek. The Body is recentelijk vooral bekend van hun samenwerkingen met onder andere Full of Hell en Thou. Ook op I Have Fought Against It, But I Can’t Any Longer krijgen ze hulp van buitenaf met Kristen Hayter van Lingua Ignota die haar stem meebracht naar de studio.

Het blijkt geen makkelijke taak om een band als deze te omschrijven. Er zijn elementen van sludgemetal, doommetal, noise, power elektronica tot zelfs trip hop en trap. We kunnen dus wel snel besluiten dat deze helse instrumentatie niet meteen voor het ongetraind oor is. The Body maakt namelijk extreme metal zonder gitaren, maar met staalharde elektronica en bitsige drums; een vurige combinatie die je misschien doet denken aan Death Grips. Het klinkt bijna alsof Merzbow besloten heeft om wat ritme in zijn muziek te slaan. Je mag dat vrij letterlijk interpreteren.

Het is snel duidelijk dat dit album niet echt toegankelijk is. De schreeuwen van King kunnen menig luisteraar al snel naar de uit-knop van hun stereo-installatie doen grijpen. Ze klinken ongetwijfeld oprecht, maar een oneerbiedige vergelijking met de Muppets is wel snel gemaakt. De hoge intensiteit van de muziek en de extreem donkere lyrics zullen bovendien ook maar weinigen kunnen bekoren.

Hayter zweeft op het eerste nummer met haar zalvende stem boven een duistere drone. Hou je volumeknop in de gaten, want op “Partly Alive” en “The West Has Failed” worden de poorten van de hel geopend. De kwellende krijsen van King en de martelende kreten van Hayter creëren op “An Urn” een desolaat en gitzwart landschap. Onverwacht krijgen we tussen het oorverdovende geweld op “Blessed, Alone” een piano en viool te horen. Het nummer bouwt kort na deze rustpauze terug op naar één van de meest uitzichtloze en ellendigste stukken van het album.

Het nihilisme in de plaat komt aan zijn hoogtepunt (of dieptepunt?) bij afsluiter “Ten Times A Day, Every Day, A Stranger”. Een morbide monoloog begeleid door een piano duwt je in de metaforische put. De beer krijgt in ieder geval eerder een existentiële crisis van I Have Fought Against It… dan de wil om te dansen.

Het ziet ernaar uit dat The Body muzikaal zal blijven pushen en nooit voor minder dan pure rauwe emotie zal gaan. I Have Fought Against It… is duidelijk niet voor iedereen en is heel intens om volledig door te nemen. Het schudt je helemaal doorheen en betrekt zoveel mogelijk zintuigen (maar toch vooral je oren). Ondanks de ontoegankelijkheid van het album is het een niet te missen release voor fans van de extremere experimentele muziek.

I Have Fought Against It, But I Can’t Any Longer verscheen op 11 mei.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Gilla Band – "Sports Day"

Dat Gilla Band (voorheen Girl Band) zich lastig laat vangen in genres, bewezen ze recentelijk nog op het in oktober uitgebrachte Most Normal….
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Full Of Hell & Primitive Man – “Rubble Home”

Full Of Hell brengt al meer dan een decennium lang harde grindcore en sludgemetal van een hoog niveau uit. Door meerdere samenwerkingen…
AlbumsFeatured albumsRecensies

La Jungle - Ephemeral Feast (★★★½): Donker schouwspel vol energie

Met het steengoede Fall Off the Apex (2021) nog fris in het geheugen, keken we met grote verwachtingen naar het nieuwe werk…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.