https://www.instagram.com/p/BirX8mxjYoH/?tagged=rogerwaters

Na de succesvolle The Wall tour enkele jaren geleden is Roger Waters terug met een eigen plaat Is This The Life We Really Want, al speelt de hij live toch vooral Pink Floyd meesterwerken. Hoewel fysiek beperkt, heeft de rocklegende nog steeds dezelfde geest als veertig jaar geleden: we zagen de doordachte songwriter, de activist en de meesterorkestreerder. Waters sloeg geen nieuwe wegen in, maar voelde zich comfortabel in zijn befaamde verleden, dat hij projecteerde in de hedendaagse politieke wereld. De technologie heeft zijn concertvisie ingehaald waardoor de show zichzelf herhaaldelijk kon overtreffen. Geen ordinaire rookgordijnen of vuurvlammen, het waren lazers en drones die onze ogen écht deden opentrekken. Al moesten de muzikale grandeur en visuele pracht soms te veel het onderspit delven voor onsubtiele politieke statements.

Het optreden begon rustig met “Breathe”. Al na vijf minuten begon het publiek spontaan te klappen op “One Of These Days”, en beleefde het een eerste hoogtepunt met klassieker “Time”. De band stond rustig en geconcentreerd op het podium en bracht een muzikaal perfecte show. Waar hij het zelf niet meer aankon, liet Waters zich vervangen door talloze (zeker niet talentloze) anderen. Die kregen ook allemaal hun kans om te schitteren. Het duo zangeressen (bekend als Lucius) tijdens “The Great Gig In The Sky”, Ian Ritchie meermaals op saxofoon en Dave Kilminster als leadgitarist. Jonathan Wilson viel in voor de hoge vocale leadfragmenten, die qua stem en uiterlijk doet denken aan de frontman van The War On Drugs. De tien bandleden wisselden soms van instrument waarbij vooral percussie en achtergrondzang populair bleek.

De 74-jarige Pink Floyd veteraan ruste soms even uit waardoor de groep soms een coverband leek, maar wel ééntje met intense precisie. Voor de tour is dan ook vijf weken aaneen gerepeteerd, en ze gaf waar voor je geld. Een mogelijks gebrek aan visuele actie op het podium werd gecompenseerd met een adembenemende videoprojectie van landschappen, sterrenbeelden en animaties.

Hoewel het deel voor de pauze vooral rond de muziek draaide, sijpelde de maatschappijkritiek van Waters al snel binnen. ‘If I Had Been God,’ zingt Waters tijdens één van zijn betere nieuwe nummers ‘I think I would have done a better job’. Na crowd pleaser “Wish You Were Here” volgde een nijdige versie van “Another Brick In The Wall”. We vroegen ons af hoe het spektakel nog grootser kon toen een lokaal kinderkoor eerst als een vuurpeloton opkam, maar al snel de woorden ‘We don’t need no education’ mee scandeerde. Het lichtgebruik kreeg een fikse upgrade en de hele zaal zong met passie mee. Eerste deel werd afgesloten met de grote letters RESIST, de slogan van de Amerikaanse oppositie tegen Trump. Het was een voorteken voor wat nog moest komen. Gedurende een lang applaus en tijdens de pauze bleven er slogans van antiracisme en antifascisme te zien zijn op het scherm, terwijl sirenes en rellen te horen waren.

Te midden van de oproer kwam een zwarte constructie met zwaailichten naar beneden. Het nummer “Dogs” werd ingezet met de Battersea Power Station die zich uit het niets te midden van de zaal ontpopte. De adembenemende projecties waren nu ook op de zijkant van de iconische fabriek te zien. Er volgde een spreekwoordelijke slachtpartij van de “Animals” tijdens de bijna integrale opvoering van de gelijknamige plaat. Focus lag op Trump en zijn nationalistische kompanen. Het album is een duidelijke kritiek op het kapitalisme, dus dan is een statement zeker gepast, maar soms zorgde het voor overdaad en lastige momenten.

Zeker wanneer tweet na tweet van ‘pig man’ pijnlijk geprojecteerd werden. ‘Trump is een idioot’ verscheen op het scherm, gevolgd door het grootste applaus van de avond. De mening van Waters is goed gekend, maar soms was het moeilijk om epische composities als “Dogs” en “Pigs” muzikaal te volgen. Voor een artiest met een aversie tegen propaganda had het toch ook veel mee van een Micheal Moore film: veel anti dit, anti dat, zonder alternatief. Trump poseerde met een penis, een Ku Klux Klan hoed en een nazi uniform. Volgens de Wet van Godwin zou Waters nu zijn eigen discussie verloren hebben.

De sfeer was weer ontspannen tijdens enkele nummers uit Dark Side Of The Moon zoals “Money”, waar we konden genieten van heerlijke gitaar-, key- en saxofoonsolo’s. De techniek stelde ook niet teleur: de drone die als varken door de zaal zoemde was nog niet heel weg, of de schermen waar eerder de Battersea achter verdween, begonnen op en neer te dansen. Op de schermen konden we de solo’s volgen in een psychedelische collage van live beeld en kleurenpaletten. Tijdens “Brain Damage” zagen we ontelbare lazers het iconische prisma van op de hoes uit 1973 nabootsen. Roger Waters en co. lieten geen spaander heel van onze broze harten in dit schouwspel. Ook sociale kritiek bleef volgen. Dit keer was het de beurt aan andere wereldleiders en de oorlogssituatie in het Midden Oosten en Israël. Al kwamen de meeste mensen toch gewoon voor de muziek. ‘De liefde in deze ruimte is voelbaar’, zei Waters tijdens zijn eindwoordje, alvorens af te sluiten met het ontroerende “Comfortably Numb”, ironisch het enige nummer geschreven door Floyd gitarist David Gilmour.

Hoe kan het dat de muziek van Pink Floyd na veertig jaar nog steeds jong en oud naar uitverkochte arena’s lokt? Naast de muziek die meermaals tranen in de ogen opwekt, bieden de nummers een vorm van zuivering voor iedereen die zich al eens alleen op de wereld voelt, en dat is universeel. Dat het vuur binnen Roger Waters nog steeds goed aanwakkert, staat ook vast. Vanavond doet Waters zijn kunstje opnieuw, er zijn nog tickets beschikbaar, maar het zal voor de rappe zijn!

Setlist:

Speak to Me (intro)
Breathe
One of These Days
Time
Breathe (Reprise)
The Great Gig in the Sky
Welcome to the Machine
Déjà Vu
The Last Refugee
Picture That
Wish You Were Here
The Happiest Days of Our Lives
Another Brick in the Wall Part 2
Another Brick in the Wall Part 3

(Pauze)

Dogs
Pigs (Three Different Ones)
Money
Us and Them
Smell the Roses
Brain Damage
Eclipse

(Encore)

Mother
Comfortably Numb