Gisteren zakten we af naar onze Belgische rocktempel op de Anspachlaan waar Faces on TV zijn nieuwe album Night Funeral voorstelde. Dat zullen ze in Brussel en ver daarbuiten geweten hebben. We konden al genieten van enkele leuke singles als “Dancing After All” en “Image of Boy Wonder” die beiden vrij tot zeer positief ontvangen werden, de verwachtingen lagen hoog en wij waren er klaar voor.
De eerste band die mocht aantreden was het Nederlandse Luwten, die ons meteen van onze sokken blies.Ze brachten ons een dik halfuurtje dromerige soundscapes en een indrukwekkende set vol dynamiek. Daarnaast brachten de Nederlanders een sterk staaltje meerstemmigheid en acapella dat alle haren op je armen spontaan overeind deed staan. Voeg daarbij een ijzersterke ritmesectie, een leuke synth en een engelenstem die zowel hoog als laag weet te overtuigen en je hebt een dijk van een optreden. Zelfs een klein technisch defect en een nerveuze frontvrouw deden aan het geheel niks af, met een mopje werd de fout snel weggelachen en de set kon doorgaan om af te sluiten met wat het eerste kippenvelmoment van de avond zou worden. Luwten is zo één van die bands die je zeker in de gaten moet houden, daar horen we nog van.
Na Luwten was het de beurt aan Maekelberg en de zijnen, die eindelijk hun nieuwste worp Night Funeral op het publiek konden loslaten. Na een opzwepende intro met bongo’s gingen ze direct over tot succesnummer “Dancing After All”, wat duidelijk gesmaakt werd door het publiek. De eerste hoofden begonnen instemmend heen en weer te bewegen en de zaal sloeg voorzichtig aan het dansen. Hierna werd een adempauze ingelast, die echter van korte duur was. Een bas die door merg en been ging, sneed door de zaal en luidde het begin van de eerste single van Night Funeral, “Image of Boy Wonder” in. Het aanstekelijke ‘lift your head up, lift your head up high, there’s no easy way out, no easy way out’ werd volmondig meegezongen door het publiek.
De mannen van Faces On TV hadden er duidelijk zin in, Maekelberg huppelde rond als een bezetene en het publiek ging voorzichtig uit zijn dak. Ze haalden alles uit de kast om iedereen in de AB van hun sokken te blazen, en daar slaagden ze met glans in. Een ijzersterke ritmesectie die werd aangevuld met Maekelberg’s engelenstem. Overigens ook niets dan respect voor manusje-van alles Dienne Bogaerts die zowel synths, samples, dwarsfluit en hobo voor haar rekening nam alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. De sfeer zat goed en de band walste vrolijk verder het publiek plat.
Na een reeks opzwepende songs ging de storm even liggen, met “Tell Me” konden we even op adem komen met een droog mopje van Jasper, die het publiek vriendelijk een slokje water aanbood. We hadden echter weeral niet veel tijd om te bekomen, want het viertal greep ons bij ons nekvel en sleurde ons in één trok naar de eindmeet. Zo sloten ze af met publiekslieveling “Love//Dead”, wat de zaal wel kon smaken.
Het publiek smachtte echter naar meer, want een luid applaus kwam Jasper in zijn eentje het podium terug op. “Ik heb een snaar kapotgespeeld, het zal dus een klein liedje worden” lachte hij. Hij bracht een beklijvende soloversie van ‘oldie’ “Travelling Blind”, in de zaal kon je een speld horen vallen. Echt eindigen deed Faces met het nummer “Slowly Fading Out” waarna we voldaan met een brede grijns op onze gezichten de zaal konden verlaten.
Faces On TV is hard, zacht, exotisch, dansbaar en zit vol finesse. Net als met hun plaat kon het viertal live ook meer dan overtuigen. Maekelberg en de zijnen brachten een dik uurtje dansbare synthpop die naast enorm toegankelijk en aangenaam ook gewoonweg magistraal is. Met Night Funeral konden ze de bal niet juister slaan en bewijzen ze zich nog maar eens als het kruim van de Belgische muziekscène.
Alle foto’s vind je hier.
