Jasper Maekelberg is de laatste jaren niet meer weg te denken uit het muzikale landschap dat België te bieden heeft. Een landschap dat vooral gekenmerkt wordt door de makkelijk berijdbare, vlakke oppervlakken met sporadisch een zeldzame heuvel of berg die eens het beklimmen waard is. Laat Maekelberg dan gerust de spreekwoordelijke Kwaremont van dienst zijn. Wanneer de klanktovenaar niet zelf op de planken stond met Warhaus of zijn eigen project, Faces On Tv, zat hij wel ergens achter de draaiknoppen een andere band te producen. Muzikale brouwsels die onder andere een toets Maekelberg bezitten, zijn Bazart, Tsar B, Warhola,… Kortom, een kleine referentiecheck laat ons al vermoeden dat de Gentenaar de kneepjes van het vak kent. Uit welke inspiratiebron de man zijn dorst laaft, is onbekend. Maar dat ze godverdomme smaakt naar meer, verfrissend en zo goed als onuitputtelijk is, mag duidelijk wezen op Night Funeral.
We kunnen ons luidop afvragen of er een album van Belgische makelij is waar het afgelopen jaar meer reikhalzend naar werd uitgekeken dan het debuut van Faces On Tv. Het antwoord is simpel: Neen. Sorry Karen Damen. Met mature promohitjes zoals “The Image Of Boy Wonder” , “Dancing After All” en het recente “Same Thing” liet Maekelberg de afgelopen maanden alvast een knagende nieuwsgierigheid groeien. De verwachtingen rond Night Funeral stonden strakker gespannen dan een nauwsluitende broek bij Kim Kardashian en ook wij markeerden de datum van de release in het felrood – inclusief hartje – in onze agenda. Is het knutselwerk van Maekelberg en co nu uiteindelijk de langverwachte plaat geworden waar menig man op zat te wachten? Het antwoord is simpel: Ja. Night Funeral is een experimentele, weldoordachte en vooral speelse plaat geworden die bol staat van de mysterieuze synths, psychedelische beats en groovende baslijnen die vettiger zijn dan de gemiddelde pak friet die u om vier uur ’s ochtends in de Overpoort bestelt.
Aftrappen doet Faces On Tv met “Suspicious”, een verdacht dansbaar nummer dat bol staat van het exotische percussiewerk, slome basslines en een hyperactieve dwarsfluit. Een combinatie die onze heupen onder begeleiding van een hees zingende Maekelberg in bepaalde sensuele dansposes dwingt die wij – nobele ridders van de censuur – enkel aan plus achttienjarigen zullen toevertrouwen. En laten we eerlijk zijn; hips don’t lie. Wat namelijk al snel opvalt doorheen het beluisteren van Night Funeral is dat alle songs omgeven zijn van een randje sensualiteit en/of melancholie. Een vibe die ook op “Dancing After All” terug te vinden is. De single mag dan bij een eerste luisterbeurt wel relatief vrolijk overkomen, maar wie dieper luistert, merkt al snel op dat thema’s zoals losbandigheid en afvlakkende liefde centraal staan.
“Dancing After All” leunt namelijk dicht aan bij wat er het afgelopen jaar op persoonlijk vlak bij Maekelberg gespeeld heeft. ‘Het afgelopen jaar was redelijk hard voor mij. Ik was veel op tour en wanneer ik niet op het podium of in de tourbus te vinden was, was ik bezig met het producen van andere bands in de studio. Dit soort leven is niet echt de ideale combinatie met een normaal sociaal leven of een relatie. Mijn vriendin en ik groeiden uit elkaar. Zij verhuisde naar Amsterdam terwijl ik op tour was doorheen Europa. We zagen elkaar niet veel. Alle nummers op dit album hebben hun wortels in dit gevoel van uit elkaar groeien.‘ Een gevoel waar we ook bij de titeltrack van het album en “Same Thing” niet omheen kunnen.
We verplaatsen ons op het ritme van de voorgaand genoemde nummers door een donkere gang aan onzekerheid waar we door een bewerkte vrouwenstem – in combinatie met een zwoel zingende Maekelberg – worden gelokt in de richting van een zwak verlichte slaapkamer. Wij houden onze vriendin alvast provisoir aan de leiband. Wanneer we echter door de slaapkamerdeur lonken, worden we door de relaxte en dromerige tonen van “Tell Me” subtiel herinnerd aan het feit dat een welverdiende rustpauze wel op zijn plaats is. Maar dat is buiten Faces On Tv gerekend. Dromen kan later ook nog.
Met “Call Me Up” schudt de groep ons na een drietal minuten mijmeren wakker met een speelse gitaarrif die vakkundig door het effectpedaal wordt gejaagd. Het nummer toont ook aan dat Jasper Maekelberg – de puberteit reeds lang gepasseerd – nog meer aan experimenteren doet dan de gemiddelde zestienjarige puistenkop op een lokale boerenfuif. Van de zware, dreigende beat in “Slowly Fading Out” tot de bombastisch, georkestreerde sectie in “Looking Glass” waar enkel de immer excentrieke Stromae zich aan zou durven wagen; Faces On Tv experimenteert en slaagt wonderwel in alle opzichten.
Mocht Faces On Tv een circus wezen, was Jasper Maekelberg – naast directeur – ook een fantastisch goede goochelaar. De man laat met zijn project zomaar eventjes tien hoogstaande nummers uit zijn hoed verschijnen, weet maar al te goed welke kaart het publiek getrokken heeft en steekt zijn hoofd onbevreesd in de wijd opengesperde muil van muzikale uitdagingen. De band combineert verschillende invloeden in hun songs en giet er een smakelijke, experimentele saus over met een smaakgehalte waar zelfs Sergio Herman een spontane erectie van zou krijgen. Faces On Tv flirt met melancholie, sensualiteit en schuurt op die manier harder tegen onze trommelvliezen dan Miley Cyrus tegen het kruis van Robin Thicke op de MTV Awards. Met dat verschil dat we dergelijke uitspattingen deze keer wél kunnen smaken.
