Wie gisteren een rustige avond verwachtte in de Botanique, was er aan voor de moeite. In tegenstelling tot wat Rejjie Snow’s debuutplaat Dear Annie doet blijken, zorgde hij voor een klassiek hiphopfeest met de nodige traphits als opwarming en een hoop ‘bounce’, ‘put your hands up’ en ‘you guys having a good time?’. Zwak entertainment, die Rejjie’s goede plaat teniet doet.
Snow is een jonge Ier die een lange tijd in Amerika heeft gewoond. De jongeman is afkomstig uit Dublin en wordt al enkele jaren gezien als de beste rapper uit Ierland, ondanks zijn Amerikaanse tongval en sound. Dergelijke titels worden niet aan eender wie gegeven, dus stond hij te popelen om zijn debuutalbum Dear Annie uit te brengen en daarmee te bewijzen dat hij die titel waardig is. Het werd een experimentele plaat, die vrij sterk overkwam. Hij week af van het traditionele pad dat de meeste hiphopartiesten bewandelen, en probeerde er een mix van andere stijlen in te verwerken. Gekenmerkt door een resem aan Franse popinvloeden en veel samenwerkingen scheerde de plaat toch hoge toppen.
(c) Kamilia Sain
Het voorprogramma werd verzorgd door Lewis OfMan en WIKI, maar het was vooral die laatste die kon verbazen. De Amerikaan bracht ons een opwarmer om u tegen te zeggen. Ondanks zijn doodnormale ‘boy next door’ uiterlijk, toonde hij ons onder meer door enkele dansjes en intermezzo’s tussen de nummers door dat er een zeer creatief en excentriek persoon in hem schuilt. Het publiek smulde van zijn rauwe stem en steengoede nummers met een behoorlijk popgehalte. Hij schonk de zaal de energie waar een voorprogramma altijd voor zou moeten zorgen.
(c) Kamilia Sain
Tien minuten later dan gepland begint de DJ met enkele hits van onder andere 21savage, Travis Scott en Migos. Een opwarmer die uit het niets kwam, maar wel aansloeg bij het publiek. Wanneer uiteindelijk toch Rejjie’s eerste eigen nummer “Hello” uit de boxen komt, springt de Ier het podium op onder luid applaus. Voor korte duur weliswaar, want na het eerste nummer blijken er enkele technische problemen te zijn. ‘My bad’, verontschuldigd hij zich, waarna hij weer voor enkel minuten spoorloos lijkt. De DJ grijpt meteen de kans om voor de vijfde keer ‘Make some noise for Rejjie Snow’ te roepen, al krijgt hij telkens minder respons van het publiek dat lichtjes geïrriteerd raakt.
Na zo’n rampzalig begin maakt hij het toch nog goed. Het publiek amuseert zich alsnog op onder andere “Rainbows” en “Pink Lemonade”. Er volgen acts met de Franstalige Milena Leblanc in “Mon Amour” en met Jesse James, gekenmerkt door een joint achter het oor, in “The Ends”. Beide gasten hielden het te kort, wat spijtig was voor de afwisseling, want Snow blijkt geen entertainer. Gehuld in een opvallend vissershoedje in combinatie met een trui die ons doet verlangen naar de kerstperiode waggelt hij gedurende anderhalf uur het podium over en weer. Meer viel er niet te zien, dus hadden er meer gastacts mogen zijn, aangezien het album er ook vol van staat.
(c) Kamilia Sain
De sfeer in de zaal leek wel een rollercoaster. Wanneer Snow enkele oudere nummers zoals “D.R.U.G.S.”, “Flexin” en “Crooked Cops” dropte, was er geen houden aan het publiek. Op deze momenten slaagde hij er zonder veel moeite wel in om voor een goede sfeer te zorgen. Het was jammer dat het contrast met enkele nieuwe nummers soms te groot met was qua tempo en hij zo het publiek in slaap wiegde.
De Ier kon live dus niet helemaal overtuigen door zijn ongebalanceerde show vol ups en downs. Ondanks zijn leuk album beschikt hij dus nog over te weinig flow om dit live ook tot een goed einde te brengen. Desondanks zouden we de Ier nog niet volledig afschrijven, want hij heeft wel degelijk genoeg talent om het te maken, maar hij moet nog groeien.
Alle foto’s vind je hier.
