Deze week slaan Cactus Muziekcentrum en het Concertgebouw van Brugge de handen weer in elkaar om een nieuwe editie van More Music! te verzorgen. Een bijzondere samenwerking, want door het combineren van de alternatieve achtergrond van Cactus en de klassieke van het Concertgebouw, ontstaat er een bijzonder eclectische affiche. Gisteren konden muziekliefhebbers en -avonturiers er genieten van optredens van Madensuyu, WWWater en top-of-the-bill Panda Bear.

Voor het laatste optreden van Madensuyu’s tournee was de concertzaal goed volgelopen. Het eigenzinnige en visionaire duo was met zijn mix van klassieke invloeden en verscheurende experimentele rock een gedroomde naam voor More Music!. Na de zachte piano van “It’s Upon” liet de band er geen gras over groeien. Op nummers als “One More Time” en “A Current” (uit hun nieuwste plaat Current) ging de muziek vol urgentie als een gitzwarte kolkende massa doorheen de zaal. Al die emotie liet niemand onberoerd: de muziek leek veel toeschouwers in een trance te brengen.

In een opperste vorm van concentratie werkten de drummer en pianist samen. Als een tandem wisten ze een ontzettend imposant geluid te creëren die we veel groepen met meer leden nooit zien bereiken. Daarbij moet ook gezegd worden hoe de indrukwekkende akoestiek van de concertzaal een rol speelde. De dreunende klank van de piano en drums kreeg heel veel ruimte dankzij de duizelingwekkende hoogte van de zaal. Het is een ervaring die je niet in eender welke zaal kan beleven.

Naar het einde van het concert toe, liet Madensuyu ook een andere (oudere) kant van hun oeuvre horen. Op “Ti:me” en bisnummer “Fafafafuckin'” klonk de band meer rechtdoorzee dan op de nummers uit Current. Toch werden deze songs met enorm veel kracht gespeeld. Op bepaalde momenten gaven de repetitieve ritmes een soort van transcendentaal effect. Niet alleen bij het duo op het podium, maar ook bij het publiek dat volledig omvergeblazen was van de orkaan die Madensuyu door de zaal liet stormen.

Totaal andere koek was het optreden van WWWater in de kamermuziekzaal. Het soloproject van Charlotte Adigery heeft het laatste jaar een enorm goede reputatie opgebouwd. Haar eerste ep, La Falaise, is bijzonder leuk en de liveshows zijn altijd een schot in de roos. Gisteren was het niet anders. Na “Presence”, een spoken-word introductie door Charlotte, barstten de dansbare beats van WWWater los. In tegenstelling tot de sferische productie op de ep, beukte de muziek er een stuk harder in gisteren. Op pareltjes als “WWWater” en “Mine Yours” kon – tot grote tevredenheid van Charlotte – niemand blijven stilstaan.

Alles aan de show van WWWater was overtuigend: van de speelse synths en knallende drums tot de flitsende lichtshow en dynamiek op het podium. De sleutel van de muziek was echter Charlotte’s overtuigende stem. Die klonk bezield en krachtig en soms liet ze die zelfs volledig de vrije loop gaan, wat vaak zorgde voor een gepassioneerde climax. Na het optreden van WWWater gingen veel toeschouwers met een aangenaam verrast gevoel naar buiten. Wat ons betreft is dit een live-act die je niet mag missen!

Animal Collective heeft al jaren naam en faam vergaard, maar ook de solo-carrière van Panda Bear (Noah Lennox) hoeft niet onder te doen. Met albums als Person Pitch, Tomboy en Panda Bear Meets The Grim Reaper heeft hij een publiek verzameld die zijn abstracte elektronische liedjes in het hart sluit. De artiest kwam naar Brugge met zijn gloednieuwe ep A Day With The Homies onder de arm, al was dat lang niet het enige nieuw werk dat we te horen kregen. Weinig momenten van herkenbaarheid dus, maar dat schrok het publiek niet teveel af.

De wereld die Panda Bear gisteren in het Concertgebouw van Brugge deed ontwaken, was psychedelisch en verkwikkend, maar ook een tikkeltje gestoord. Zo was “Nod to the Folks” een vrolijk en opmonterend liedje in zijn kern, maar de omkadering is ronduit bizar. Het nummer deed het over-the-top geluid van A Day With The Homies ontwaken. We werden om de oren geslagen met bas die onmetelijk diep klonk en drumgeluiden die bonsden en kraakten. Daarnaast maakten de scheurende noise-intermezzos het er niet toegankelijker op, al zorgden die wel voor een flinke portie intensiteit in de set.

Het feit dat Panda Bear ook een essentieel visueel luik aan zijn show koppelt, maakte de beleving nog meeslepender. Het publiek werd gebombardeerd met prikkels. Terwijl Lennox zijn pompende muziek door de zaal liet galmen, werden er op maar liefst drie schermen beelden geprojecteerd. We zagen elegante en minder elegante danseressen verschijnen, maar het grootste deel van de set kregen we stroboscopen, flitsende kleuren en vreemde figuren (die we liever niet in een donker steegje tegenkomen) te zien.

Naast die overdaad aan prikkels was er ook plaats voor wat vredige momenten. Zo zorgden “Boys Latin” en “Crosswords” (de enige oude nummers die we deze avond hoorden) voor kleurrijke, herkenbare deuntjes die de fans al lang in hun hart gesloten hebben. Maar er zaten ook genoeg van die momenten tussen het nieuw materiaal. Twee onuitgegeven nummers (“Sabbath” en “Crescendo” volgens de setlist) sampleden akoestische gitaren en lieten een etherische geluid door de concertzaal gaan. Daarnaast zette Noah zijn gevoel voor sterke popmelodieën in de kijker. Op “Flight” en “Buoys” toverde hij kleurrijke instrumentals en samplers uit zijn paneeltjes en zong hij aanstekelijke teksten. We moesten hierbij zelfs even denken aan het zomerse van Merriweather Post Pavilion en Person Pitch.

Voor mensen die niet vertrouwd waren met Panda Bear zou zijn optreden wel eens een (te) bevreemde ervaring kunnen geweest, maar we zijn er van overtuigd dat Noah Lennox veel mensen over de streep getrokken heeft. De set die we gisteren hoorden, was er één vol avontuur, knappe visuals en nieuwe muziek die ons reikhalzend doet uitkijken naar de toekomst.

Setlist Panda Bear:

Nod to the Folks
Boys Latin
Sabbath
Crescendo
Crosswords
Part of the Math
Woken
Cranked
Flight
Buoys
Sunset