De indiegoden van weleer, Franz Ferdinand, zijn na vijf jaar relatieve afwezigheid – met uitzondering van hun samenwerking met Sparks – terug van weggeweest met een nieuwe worp. Eén bandlid vertrok, twee kwamen er in de plaats. Toch klinkt Always Ascending nu niet bepaald 2/5e nieuwer dan eerder werk. De invloed van de nieuwe jongens blijft dus eerder beperkt tot instrumenten bespelen. Hoogstens kan hen het – iets – elektronischer geluid toegeschreven worden. Mede voor dit frisse geluid trokken ze naar Parijs en de bijbehorende Parijzenaar Philippe Zdar, die eerder al mentor was voor o.a. Phoenix en Two Door Cinema Club en zelf muziek maakt in de formatie Cassius (bekend van de reclame hit “I Love You So”)
Vijf liedjes ver in het album vragen we ons luidop af waarom deze plaat gemaakt werd. ‘The academy award for good times goes to you…’ uit “The Academy Award” lijkt echt de meest banale regel ooit geschreven. Het grootste probleem is dat deze zin dan nog niet eens licht ironisch blijkt, à la KAKKMADDAFAKKA, maar gewoon doodserieus. De intro van “Lazy Boy” mag ons dan wel aan “Born To Be Alive” van Patrick Hernandez doen denken, meer dan dat doet het ook niet. En waar de ellenlange outro van “Slow Don’t Kill Me Slow” heen gaat weet niemand. ‘Naar de uitgang’ is waar we nog het meest op hoopten, hadden we daar even geluk.
Always Ascending blinkt uit in het niet uitblinken, in het aan de oppervlakte blijven. Op zich is er met geen enkel liedje iets noemenswaardig fout, maar het lijken wel allemaal fillers. Dit is zo’n volledige plaat opgevuld met matig leuke liedjes, die het wel ergens verdienen en passant als achtergrondmuziek opgezet te worden in een tien-uur-durende rit naar het zuiden van Frankrijk, om maar wat te noemen, maar meer ook niet.
Stuk voor stuk zijn alle liedjes radio-ready, maar echte indie-anthems kunnen we ze toch niet noemen. Wel positief: deze plaat is het perfecte excuus voor Franz Ferdinand om weer te gaan touren. En dat wil dan weer zeggen dat de voornoemde indie-anthems van weleer – als daar zijn “Dark of the Matinee”, “This Fire” en “Ulysses” – terug gespeeld (en meegebruld) kunnen worden. Dat vooruitzicht lijkt ons beter dan de volledige plaat. “Take me Out”!
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
