De finalisten van de BBC Sound of 2018 gaan hard. Pale Waves, een jonge indie-pop band uit Manchester is onder de vleugels van The 1975 weggevlogen om alleen aan een eerste album te werken. De afgelopen weken losten ze nieuwe singles die in maart verzameld op een EP uitkomen. Het gloednieuwe werk, dat op hun debuut te horen zal zijn, daar kregen de fans in Gent alvast een voorsmaakje van. De BBC Sound of 2018-gloed deed het viertal blaken van zelfvertrouwen, logisch met zo’n sterk nieuw werk.

Het voorprogramma was over één ding alvast apetrots: ze stonden voor het eerst in Vlaanderen. Mortal Combat is een trio uit Brussel met een hart voor synthesizers. Niet de indie-pop synths die we vandaag om de haverklap tegenkomen, maar de échte swingende synths die uit de midden jaren 80 komen. Denk The Human League en Giorgio Moroder. Wat past er dan beter bij zwoele synths dan een verlegen dame die voorzichtig in het Frans zingt? De twee mannen die de band vervoegden, speelden gitaar en drie verschillende keyboards. De toetsenist nam net voor het einde ook zelf de microfoon ter handen. Spijtig van die behoorlijk valse karaoke-uitstap, anders had hun passage door Vlaanderen een zeer goede indruk achtergelaten.

Pale Waves was, buiten de plateauzolen van zangeres Heather gerekend, goed gegroeid in hun live perfomance. De laatste keer stonden ze verlegen, weggedoken in de Witloofbar van de Botanique. Nu kregen ze een podium van behoorlijke grootte in de voormalige Gentse bibliotheek. De zaal raakte amper gevuld, maar dat liet het viertal niet aan hun hart komen. Ze stonden zelfzeker op het podium, speelden met plezier en de stem van zangeres Heather was al toonvaster. Nog niet helemaal foutloos, maar die uitschuivers krijgt ze er nog uitgeoefend.

Onder luid gedreun van allerlei synth-machinerie, komen de dames en heren van Pale Waves het podium op. Ze starten meteen goed met “Television Romance”, hun bekendste single. Maar echt op gang komt het pas bij “Kiss”, een nummer dat net iets beweegbaarder is. Het refrein is niet altijd verstaanbaar, maar de frase ‘Kiss me hard’ komt dan weer dubbel zo hard binnen. Als het sociaal aanvaardbaar was, zouden we die noodkreet hier en nu beantwoorden. Nieuw nummer “The Tide”, spoelde vorige week aan en klinkt live buitengewoon vrolijk. De vooraf opgenomen backing vocals zijn niet overbodig in een half lege zaal. Toch zingen al een paar fans het aanstekelijke refrein mee.

‘Nu is het tijd voor droefenis,’ lacht Heather de intro van “My Obsession” weg. Dramatiek is de frontvrouw niet vergeten in Gent. Zwarte krullen die continu in de weg hangen voor een stel zwaar geschminkte bambi-ogen waarmee ze ieder zieltje kan winnen. Terwijl ze in de Botanique amper durfde zingen, zet Heather in het middenstuk haar keel open. Ook de band is niet langer zenuwachtig op een podium. Ze geven zich helemaal.

Het verwijt dat Pale Waves steeds dezelfde songs maakt, daarmee rekende Heather af in een tweet ‘we zijn één band, dan is het logisch dat die nummers hetzelfde klinken.’ Niettegenstaande hebben ze die commentaar ter harte genomen want nieuw werk “She” klinkt compleet anders, daarom niet slechter. Charles en Hugo, staan met hun rug naar Heather, die voor de gelegenheid haar microfoon uit haar staander haalt. Terwijl de twee heren op keyboards een blèrende intro spelen, houdt Ciara zich in, achter de drums. Heather steekt van wal met een triestig relaas over een wederhelft die al dan niet hetzelfde voelt. ‘I take my clothes off/I’m just staring at myself/You weren’t satisfied enough/So you fucked somebody else’ en daar staan we dan met een mond vol tanden. Maar ze gaat gewoon door. Wanneer Heather is uitgehuild, valt de band in om er een krachtig einde aan te breiden.

https://www.instagram.com/p/BeyphDwgvmn/?taken-by=easy__y

‘En nu gaan we terug iets vrolijker doen.’ “Heavenly”, een lied uit de oude doos dat binnenkort te horen zal zijn op hun debuut-EP gaat over verliefd zijn. Voor de eerste keer deze avond zien we Heather breed glimlachen. “Eighteen”, nieuw werk vers van de pers, gaat eveneens over liefde, specifieker liefde op de grens van volwassenheid. ‘Kissing in the corner’ en van die dingen. De lyrics zijn opnieuw erg visueel en de smile op Heathers gezicht spreekt boekdelen. Bij Ciara is er dan weer opperste concentratie te zien, dat loont want haar drums klinken perfect samen met de rest van de band. Bij “New Year’s Eve”, is dat niet het geval. Hugo kijkt vragend naar achter en na één strofe zit iedereen terug gelijk. Dat heb je nu eenmaal, wanneer je met vooraf opgenomen tracks werkt. Pale Waves sluit de avond af met debuutsingle “There’s a Honey” en een extreem kort afscheid.

De set van Pale Waves was even kort als die in de Botanique maar tien keer krachtiger. Zonder veel bindteksten behoudt Pale Waves de mysterie rond hun songs. De invulling ervan valt af te lezen op het gezicht van zangeres Heather, die hier en daar haar stem bewust doet overslagen. De rest van de band speelde zelfzeker en met plezier de nieuwe songs. Ons feministisch kantje glimt dan wel van trots bij het zien van twee sterke frontvrouwen. Maar met die ene magere solo van Heather bleven we gitaargewijs op onze honger zitten. Iets waar Hugo zeker en vast iets aan kan veranderen.

Setlist:
Television Romance
Kiss
The Tide
My Obsession
She
Heavenly
Eighteen
New Year’s Eve
There’s a Honey